نامه دادخواهی خانم راحله راحمی پور در از دست دادن مادر لطفی از مادران خاورا

 

من با فروغ تاجبخش، مادر انوشیروان لطفی، در سال ۱۳۵۰، سال دستگیری حسین راحمی پور و انوشیروان لطفی ، درب کمیته مشترک آشنا شدم. از نظر عاطفی، شرایط مشترکمان آنقدر ما را بهم نزدیک کرده بود که از دست دادنش برایم مساوی با از دست دادن مادرم بود.
 انوشیروان لطفی وحسین راحمی پور با هم به همراه بیژن جزنی و پرویز حکمت جو  و عزیز سرمدی در زندان بودند. همزمان با انقلاب ۵۷  و آزاد شدن تمام زندانیان سیاسی، حسین و انوشیروان جزو آخرین سری بودند که آزاد شدند و متاسفانه مجددا درسال ۱۳۶۲ دستگیر شدند. انوشیروان لطفی در سال ۱۳۶۷ و حسین راحمی پور در سوم شهریور  سال ۱۳۶۳ اعدام شدند.
  بعد از کشته شدن انوشیروان لطفی، مادر لطفی در کشف گورهای دسته جمعی، رسانه ای کردن و افشای این جنایت، تلاشهای فراوانی داشت. همچنین با وجود جو سرکوب و خفقان موجود در آن دوره، یار و یاور خانواده های جان باختگان بود و مخصوصن  به خانواده های کشته شده ها که دارای همسر و فرزند بودند، توجه زیادی داشت. هیچوقت برای یاری رساندن به خانواده ها دریغ نکرد. بسیار مهربان، شجاع وجسور بود، تا زنده بودنش دست از دادخواهی نکشید و یکی از آرزوهایش محاکمه عاملین کشتار آزادیخواهان و  جنایت دهه شصت بود.
این دادخواهی هنوز با خانواده های خاوران ادامه دارد
و هیچوقت این جنایت فراموش نمیشود. تمام خانواده ها تا زنده هستند دست از دادخواهی تا محاکمه عاملین و آمرین کشتار دهه شصت نمیکشند.
 نه میبخشیم ونه فراموش میکنیم

راحله راحمی پور از جنبش دادخواهی