25.2.2017
كانون حمایت از خانواده جان باختگان و بازداشتی ها 7اسفند: در فضاهائی که
خاک مرده پاشیده شده باشد، فضولات پرندگان را هم می توان به عنوان نشانه
حیات ارزیابی کرد. دربند هواخوری بند ۲۴۰زندان اوین، چنین فضائی داشت،
دربندی به عرض یک متر و نیم و طول تقریبی ۴۰متر که زیر دیوارهای بلندی با
سیم های خاردار محصور و مدفون بود، چنین محلی را نمی توان به جز دربند، چیز
دیگری نامید.
هفته ای دو بار و هر بار به مدت نیم ساعت برای هواخوری به چنین دربندی برده می شدیم، در آهنین هواخوری روی لولای های زنگ زده جیر جیر کنان می چرخید و من به همراه ۳نفر دیگر از هم بندی های سویت شماره ۶۳ بند ۲۴۰، اجازه می یافتیم که چشم بند از چشم هایمان برداشته و وارد دربند هواخوری شویم.
یک بار آفتاب بی رمقی را دیدیم و هر ۴نفر سعی کردیم ثانیه هائی از این آفتاب بی رمق، استفاده کنیم، سهم ما از کره خورشید که منظومه شمسی را دور خود می چرخاند، بیشتر از این نبود.
در چنین فضائی بود که به فضولات پرندگان به دیده نعمت نگاه میکردیم، یعنی چاره دیگری هم نبود، پرنده اگر نمادی از آزادی بوده باشد، نصیب ما چیزی به جز فضولات نبود.
موقع پیاده روی، به نوشته های یادگاری روی دیوار ها نگاه میکردم، شخصی بنام علی معزی، با خط خوش اسمش را روی دیوار نوشته بود، تاریخ نوشته مربوط به چند ماه قبل بود، خیلی به مغزم فشار می آوردم که علی معزی را به خاطر بیاورم، حدس میزدم یکی از زندانیان سیاسی باشد، خودم را نفرین میکردم که چرا وقتی آزاد بودم، از کنار بعضی از اسامی بی توجه رد می شدم.
امروز در اینترنت دنبال اسم علی معزی گشتم، پیرمردی منتسب به جریان مجاهدین است، کسی چه میداند که اکنون کجاست؟ باید از دیوار های بلند پرسید: کیا از این دربند گذر کردند و برنگشتند؟
دربند محصور و مدفون زیر دیوار های بلند، مهره ای کوچک از ماشین بزرگ ترور و وحشت و سرکوب و خفقان است که از سیستمی چپاولگر به شدت محافظت میکند، این ماشین پاشنه آشیل سیستم است و در غیاب ماشین، کل سیستم به ثانیه ای بند است.
برگرفته از فیسبوک
https://telegram.me/CanoonJb
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر