4:08:26 AM 1392/11/14
تأسيسات اتمی رژيم
|
جام زهر اتمی: شرايط اضطرار و خوردن گوشت مرده!
«...
نبايد در مسأله هسته يی اغراق کنيم به گونه يی که مردم تصور کنند مسأله
هسته يی يعنی جمهوری اسلامی، ملت و تاريخ ايران… مگر بعد از جنگ که هشت سال
خون و خسارت داديم، از عراق خسارتی گرفتيم؟ در يک برآورد بايد 600ميليارد
دلار خسارت به ايران داده می شد، اما يک دلار هم نگرفتيم و شرف و دين و
آبروی مان هم از بين نرفت».
اين بخشهايی از اظهارات حسين موسويان، معاون پيشين شورای عالی امنيت ديکتاتوری آخوندی است که تا چندی پيش، مقامات و رسانه های رژيم، او را مصداق کامل جاسوسی و خيانت اعلام می کردند (مرداد 1389)، اما اکنون خبرگزاری نيروی تروريستی قدس موسوم به تسنيم (12بهمن) و روزنامه مردم سالاری (13بهمن) او را به صحنه می آورند و حرفهايش را حلوا حلوا می کنند.
علت، رژيم زهر خورده ای است که از يک طرف از فرط لاعلاجی بايد شتابان تا ته خط زهر برود، از طرف ديگر، برای جلوگيری از ريزش نيروهايش، می خواهد آن را به کام آنها «شيرين» جلوه دهد.
موسويان می گويد: «جدی ترين مذاکرات هسته يی دو سه ماه قبل از توافق ژنو صورت گرفت و شش ماه زمان اجرای توافق فرصتی است که ابهامات دو طرف از توافق برطرف شود، اما اين که فکر کنيم در توافق نهايی حد و مرزی برای غنی سازی ايران وجود نخواهد داشت، تصور غيرواقع بينانه ای است و چنين چيزی اتفاق نمی افتد». او همچنين به پذيرش بی شکاف پروتکل الحاقی فرا می خواند و می گويد: «120 کشور پروتکل الحاقی را پذيرفتند... ما نمی توانيم از اين امر مستثنی باشيم و نبايد در داخل چنين شعاری دهيم که اگر فردا روزی پروتکل الحاقی را پذيرفتيم، مردم احساس شکست کنند».
او به اجبار رژيم در پذيرش سر کشيدن جام زهر اتمی، به خاطر وضعيت «خفگی» اشاره می کند و می گويد: «بايد بپذيريم هر کس به مذاکره برود، ناچار خواهد بود بين قطعنامه های شورای امنيت، شورای حکام، مقررات آژانس و خواسته هايی که ايران دارد، انعطاف به خرج دهد».
موسويان سپس با تأکيد بر سرعت در خوردن زهر اتمی تلاش می کند باندهای مخالف را از تأخير در اين امر بترساند و با اشاره به انتخابات کنگرهٴ آمريکا در نوامبر 2014 می گويد: «اگر جمهوريخواهان در کنگره پيروز شوند به طور کامل با توافق آمريکا با ايران مخالف هستند.
توصيه ام به هر دو طرف اين است که در شش ماه توافق را اجرا کنند و به سراغ اجرای گام بعدی بروند… يک دليل ديگر هم اين که منافقين الآن مسأله اولشان اين است که اين توافقنامه و مذاکرات ايران و آمريکا را به شکست برسانند».
موسويان همچنين تلاش می کند زهر اتمی را کم اهميت جلوه داده و می گويد: «نبايد موجوديت نظام را در گرو مسأله هسته يی ببريم». اما جالب است که در همين مصاحبه در حسرت بمب اتمی می گويد: «اگر از دل مذاکره کننده ايرانی هم بپرسيد می گفت من دلم می خواهد ايران غنی سازی صددرصد هم داشته باشد و هيچ محدوديتی هم نداشته باشد. حتی پروتکل را هم اجرا نکند».
موسويان خوردن زهر اتمی را با زهر آتش بس مقايسه می کند، اما سعی می کند بگويد که زهر آتش بس هم خيلی زهر نبوده است: «با اين که تعبير جام زهر را حضرت امام فرمودند، اما نظر من اين است که قطعنامه 598 جام زهر نبود… پيروزی بود» اما چند جمله بعد به طور متناقضی با اعتراف به «اضطرار» مطلق رژيم و تشبيه پذيرش آتش بس به خوردن گوشت مرده می گويد: «به قول علما جنگ در نقطه ای از باب «اکل ميت» به پايان رسيد».
طرفه اين جاست که رژيم سالها تبليغ می کرد که هستی رژيم در گرو به دست آوردن بمب اتمی است، اما تغيير دوران را ببينيد که همان رژيم حالا سر کشيدن جام زهر را حياتی می شمارد و برای آن عجله دارد.
اين بخشهايی از اظهارات حسين موسويان، معاون پيشين شورای عالی امنيت ديکتاتوری آخوندی است که تا چندی پيش، مقامات و رسانه های رژيم، او را مصداق کامل جاسوسی و خيانت اعلام می کردند (مرداد 1389)، اما اکنون خبرگزاری نيروی تروريستی قدس موسوم به تسنيم (12بهمن) و روزنامه مردم سالاری (13بهمن) او را به صحنه می آورند و حرفهايش را حلوا حلوا می کنند.
علت، رژيم زهر خورده ای است که از يک طرف از فرط لاعلاجی بايد شتابان تا ته خط زهر برود، از طرف ديگر، برای جلوگيری از ريزش نيروهايش، می خواهد آن را به کام آنها «شيرين» جلوه دهد.
موسويان می گويد: «جدی ترين مذاکرات هسته يی دو سه ماه قبل از توافق ژنو صورت گرفت و شش ماه زمان اجرای توافق فرصتی است که ابهامات دو طرف از توافق برطرف شود، اما اين که فکر کنيم در توافق نهايی حد و مرزی برای غنی سازی ايران وجود نخواهد داشت، تصور غيرواقع بينانه ای است و چنين چيزی اتفاق نمی افتد». او همچنين به پذيرش بی شکاف پروتکل الحاقی فرا می خواند و می گويد: «120 کشور پروتکل الحاقی را پذيرفتند... ما نمی توانيم از اين امر مستثنی باشيم و نبايد در داخل چنين شعاری دهيم که اگر فردا روزی پروتکل الحاقی را پذيرفتيم، مردم احساس شکست کنند».
او به اجبار رژيم در پذيرش سر کشيدن جام زهر اتمی، به خاطر وضعيت «خفگی» اشاره می کند و می گويد: «بايد بپذيريم هر کس به مذاکره برود، ناچار خواهد بود بين قطعنامه های شورای امنيت، شورای حکام، مقررات آژانس و خواسته هايی که ايران دارد، انعطاف به خرج دهد».
موسويان سپس با تأکيد بر سرعت در خوردن زهر اتمی تلاش می کند باندهای مخالف را از تأخير در اين امر بترساند و با اشاره به انتخابات کنگرهٴ آمريکا در نوامبر 2014 می گويد: «اگر جمهوريخواهان در کنگره پيروز شوند به طور کامل با توافق آمريکا با ايران مخالف هستند.
توصيه ام به هر دو طرف اين است که در شش ماه توافق را اجرا کنند و به سراغ اجرای گام بعدی بروند… يک دليل ديگر هم اين که منافقين الآن مسأله اولشان اين است که اين توافقنامه و مذاکرات ايران و آمريکا را به شکست برسانند».
موسويان همچنين تلاش می کند زهر اتمی را کم اهميت جلوه داده و می گويد: «نبايد موجوديت نظام را در گرو مسأله هسته يی ببريم». اما جالب است که در همين مصاحبه در حسرت بمب اتمی می گويد: «اگر از دل مذاکره کننده ايرانی هم بپرسيد می گفت من دلم می خواهد ايران غنی سازی صددرصد هم داشته باشد و هيچ محدوديتی هم نداشته باشد. حتی پروتکل را هم اجرا نکند».
موسويان خوردن زهر اتمی را با زهر آتش بس مقايسه می کند، اما سعی می کند بگويد که زهر آتش بس هم خيلی زهر نبوده است: «با اين که تعبير جام زهر را حضرت امام فرمودند، اما نظر من اين است که قطعنامه 598 جام زهر نبود… پيروزی بود» اما چند جمله بعد به طور متناقضی با اعتراف به «اضطرار» مطلق رژيم و تشبيه پذيرش آتش بس به خوردن گوشت مرده می گويد: «به قول علما جنگ در نقطه ای از باب «اکل ميت» به پايان رسيد».
طرفه اين جاست که رژيم سالها تبليغ می کرد که هستی رژيم در گرو به دست آوردن بمب اتمی است، اما تغيير دوران را ببينيد که همان رژيم حالا سر کشيدن جام زهر را حياتی می شمارد و برای آن عجله دارد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر