سه شنبه, نوامبر 1, 2016
به گزارش دویچه وله نسلی
که طرفدار بازیافت، محصولات ارگانیک و زایمان طبیعی است، همچنین مایل است
که پس از مرگ در کفنی ساده پیچیده شود و در تابوتی از جلبک‌های دریایی یا
لفافی از قارچ‌های گوشتخوار پوشانده و به خاک سپره شود و بدین ترتیب
کمترین آسیب را به محیط زیست وارد نماید. هر روز شمار بیشتری از طرفداران
محیط زیست به این گروه که از "خاکسپاری سبز" حمایت می‌کنند، می‌پیوندند.
به باور اين افراد، انسان پس از مرگ هم نبايد براي محيط زيست مشكلي ايجاد كند و پيكر به خاك سپرده شده‌اش بايد هرچه سريع‌تر تجزيه شده و به چرخه محیط زیست برگردد تا به اين ترتيب گياهانی که بر مزارش كاشته شده از بقایای بدن او، مواد مورد نياز رشد خود را به دست آورند.
کیت کالانیک، مدیر اجرایی شورای "خاکسپاری سبز" GBC در ایالت متحده آمریکا می‌گوید: «دلیل اصلی این طرح تلاش در جهت کاهش هزینه‌‌هاست. عدم استفاده از تابوت و سنگ قبر هزینه‌های خاکسپاری را که بین ۷ تا ۱۰ هزار دلار برآوردشده است تا حدود زیادی کاهش می‌دهد.»
گروه دیگری از طرفداران خاکسپاری سبز دلایل شخصی خود را برای این انتخاب دارند. کالانیک می‌گوید: «برخی از کشاورزان مایلند اجسادشان پس از مرگ بلافاصله به خاک و زمینی که خود و خانواده‌هایشان روی آن کشت و کار کرده‌اند بپیوندند و برخی افراد نیز می‌خواهند در مکانی ساده و بدون تشریفات به خاک سپرده شوند.»
روش‌های طبیعی خاکسپاری مردگان ایده تازه‌ای نیست. در انجیل، تورات و قران نیز از لزوم تماس جسد با خاک سخن به میان آمده است. در واقع ایده دفن اجساد با تابوت از زمان جنگ‌های داخلی آمریکا آغاز شده است. در آن دوره جسد سربازان را پیش از انتقال به‌وسیله کشتی‌های جهان‌پیما به قبرستان شهر زادگاهشان مومیایی می‌کردند.
با پیشرفت روش‌های مومیایی کردن اجساد، متصدیان خاکسپاری توانستند با حفظ ظاهر مردگان اجرای مراسم را به تاخیر بیندازند تا بستگان شخص متوفی از نقاط دور خود را برسانند و همچنین بدین طریق امکان فرستادن اجساد به همه نقاط جهان وجود داشت. کم کم صنعت مراقبت از مردگان شکل گرفت و بنگاه‌های خاکسپاری با ارائه خدمات گوناگون در این زمینه نوعی جدید از تجارت را به‌وجود آوردند.
بدون شک انگیزه‌ی دیگر این طرح، صرف‌نظر ازهزینه‌های کلان خاکسپاری‌های مرسوم، نگرانی نسبت به آسیب‌های زیست-محیطی است. هر ساله مقادیر زیادی ماده‌ای سمی به نام فرمالدئید وارد خاک میشود. به علاوه تابوت‌هایی از جنس چوب غیر قابل‌تجزیه که با قطع میلیون‌ها هکتار درخت جنگلی فراهم می‌آیند و نیز مقادیر زیادی بتن در خاک دفن میشود. این ضایعات که تجزیه‌شان قرن‌ها به طول می‌انجامد در حقیقت منابع ارزشمندی هستند که می‌توانند به جای دفن شدن در خاک استفاده‌های مفیدتری داشته باشند.
سوزاندن جسد که پیش از این تصور می‌شد بهترین روش برای دوستداران محیط زیست است عملا به دلیل استفاده از سوخت‌های فسیلی برای سوزاندن اجساد و نیز تولید مواد شیمیایی سمی چون مونوکسید کربن و جیوه که در اتمسفر آزاد میشود برای محیط زیست هزینه‌های سنگینی به دنبال دارد.
"رابرت پروت" یکی دیگر از مدیران شورای خاکسپاری سبز معتقد است که برتری این روش بر سوزاندن جسد این است که افراد بازمانده به لحاظ روحی به مراسم و آداب دفن نیاز دارند و این نوع خاکسپاری علاوه بر این که به آنها اجازه می‌دهد در مراسم دفن متوفی شرکت کنند، موجب میشود سهمی در حفاظت از محیط زیست داشته باشند.
امروزه روش‌های ابتکارآمیزی برای خاکسپاری سبز پیشنهاد میشود: در فلوریدا شرکتی به نام "اترنال ریفز" خاکستر سوخته اجساد را با نوعی سیمان مصنوعی می‌آمیزد و آن را به شکل صخره در می‌آورد و بدین ترتیب فرد متوفی به زیستگاه موجودات دریایی منتقل میشود.
روش دیگر استفاده از پوششی از جنس قارچ‌های گوشتخوار است که جسد را طی مدتی کوتاه به طببیعت باز می‌گرداند.
در ایتالیا نیز روشی به نام "کپسولا موندی" پیشنهاد شده که در آن از غلاف‌های تجزیه‌پذیر به شکل تخم‌مرغی استفاده میشود که می‌توان خاکستر جسد را در آن قرار داد و سپس مانند بذر گیاه در خاک دفن کرد. بعد از مدتی گیاهی از درون آن ریشه می‌دواند و سر بیرون می‌آورد.
سنتیا بیل، مدیر موسسه خاکسپاری طبیعی در شهر یوجین در ایالت اورگن آمریکا می‌گوید خلاقیتی که در این روش‌ها ارائه میشود، نمایانگر میزان مقبولیت این طرح و پیشرفت‌های هر چه بیشتر آن در سال‌های آینده است.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر