چیزی
که بنده را به نوشتن این مطلب تشویق کرد. حفاظت امنیت خدمه این‌گونه
پرایدهای پرنده و خزنده و شناگر است. به‌راستی در صورت بروز تهاجمی به کشور
چقدر این عزیزان آسیب‌پذیرند...
من
اصلا با کاربران صفحه‌های اجتماعی در مورد ادوات و جنگ‌افزارهای نمایش
داده در روز ارتش جمهوری اسلامی نیستم. بسیاری از کاربران با مسخره کردن
ادوات نظامی ارتش ایران آن‌را اسباب‌بازی و مسخره خواندند. اسباب‌بازی
نامیدن این‌همه تلاش صنعت‌گران نظامی کشور علاوه بر شکستن قلب معظم‌له
«دژمن» را جری‌تر نموده و یک‌وقت از آن فکرها به سرش می‌زند.
در سال‌های قبل ارتش ایران با زدن رنگ آبی به زیر دریایی‌های بومی خود موجی از تمسخر را در شبکه‌های اجتماعی به راه انداخت. امسال غیورمندان ارتش از رنگ زدن به زیر دریایی‌های نمایش داده خودداری کردند که باز هم موجب شماتت قرار گرفتند.
ارتش ایران در سال‌های گذشته با ساخت هواپیمای صاعقه و امسال با ساخت هلی‌کوپتر یا چرخ‌بال بومی مسخره شد. تانک می‌سازند مسخره می‌شوند, پهباد می‌سازند مسخره می‌شوند و ماهواره می‌سازند٬ باز هم مسخره می‌شوند.
زیر دریایی ایرانی ساخت ارتش از آن‌چه قاچاقچیان کلمبیایی برای حمل مواد مخدر می‌سازند نیز واقعا مسخره‌تر بود. چرخ‌بال ایرانی واقعا تو دل نرو از آب در آمد صرف‌نظر از این‌که توان پریدن داشته باشد یا نه و تانک بومی ایران از تایگرهای آلمانی ساخته شده در ۸۰ سال پیش در آلمان نیز قراضه‌تر می‌نمود.
این درست که تمامی این ادوات واقعا و جدا مسخره‌اند و تمامی دنیا می‌داند که همه توان نظامی ما و تمام فناوری ما در ۱۰۰۰ سال آینده (اگر سرعت پیشرفت‌مان این باشد) نیز قابلیت برابری با یک ناوشکن و ناوچه آمریکایی را ندارد٬ اما مسخره کردن عزیزان صنعت‌گرنظامی نیز موجب دلسردی این عزیزان می‌شود.
چیزی که بنده را به نوشتن این مطلب تشویق کرد. حفاظت امنیت خدمه این‌گونه پرایدهای پرنده و خزنده و شناگر است. به‌راستی در صورت بروز تهاجمی به کشور چقدر این عزیزان آسیب‌پذیرند.
جنگ با عراق با آن سربازهای چاق و احمق (بنابر نسخه فیلم‌سازان ایرانی از سربازان عراق!) هشت سالی طول کشید٬ من مانده‌ام اگر پر ایالات متحده به پر ما بگیرد چند قرن جنگش طول می‌کشد ؟
حالا با این ادوات نظامی ما می‌گیم امریکا ترسیده٬ شما هم بگید ترسیده خیرش رو ببینید!
در سال‌های قبل ارتش ایران با زدن رنگ آبی به زیر دریایی‌های بومی خود موجی از تمسخر را در شبکه‌های اجتماعی به راه انداخت. امسال غیورمندان ارتش از رنگ زدن به زیر دریایی‌های نمایش داده خودداری کردند که باز هم موجب شماتت قرار گرفتند.
ارتش ایران در سال‌های گذشته با ساخت هواپیمای صاعقه و امسال با ساخت هلی‌کوپتر یا چرخ‌بال بومی مسخره شد. تانک می‌سازند مسخره می‌شوند, پهباد می‌سازند مسخره می‌شوند و ماهواره می‌سازند٬ باز هم مسخره می‌شوند.
زیر دریایی ایرانی ساخت ارتش از آن‌چه قاچاقچیان کلمبیایی برای حمل مواد مخدر می‌سازند نیز واقعا مسخره‌تر بود. چرخ‌بال ایرانی واقعا تو دل نرو از آب در آمد صرف‌نظر از این‌که توان پریدن داشته باشد یا نه و تانک بومی ایران از تایگرهای آلمانی ساخته شده در ۸۰ سال پیش در آلمان نیز قراضه‌تر می‌نمود.
این درست که تمامی این ادوات واقعا و جدا مسخره‌اند و تمامی دنیا می‌داند که همه توان نظامی ما و تمام فناوری ما در ۱۰۰۰ سال آینده (اگر سرعت پیشرفت‌مان این باشد) نیز قابلیت برابری با یک ناوشکن و ناوچه آمریکایی را ندارد٬ اما مسخره کردن عزیزان صنعت‌گرنظامی نیز موجب دلسردی این عزیزان می‌شود.
چیزی که بنده را به نوشتن این مطلب تشویق کرد. حفاظت امنیت خدمه این‌گونه پرایدهای پرنده و خزنده و شناگر است. به‌راستی در صورت بروز تهاجمی به کشور چقدر این عزیزان آسیب‌پذیرند.
جنگ با عراق با آن سربازهای چاق و احمق (بنابر نسخه فیلم‌سازان ایرانی از سربازان عراق!) هشت سالی طول کشید٬ من مانده‌ام اگر پر ایالات متحده به پر ما بگیرد چند قرن جنگش طول می‌کشد ؟
حالا با این ادوات نظامی ما می‌گیم امریکا ترسیده٬ شما هم بگید ترسیده خیرش رو ببینید!
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر