تقاطع:
خبرگزاری “مهر” روز سه‌شنبه (۴ آبان-۲۵ اکتبر) گزارشی را منتشر کرده
درباره‌ی “عزیز محمدی‌منش” معلم مناطق عشایری لرستان که ۱۷ سال است «فصل به
فصل و سال به سال» جایش را تغییر می‌دهد تا به کودکان عشایری، خواندن و
نوشتن بیاموزد.
او خودش را این‌گونه معرفی می‌کند: «من معلم منطقه صعب‌العبور، کوچ رو و کوهستانی “ماهرو بختیاری، دره کایت و روستای چم‌کنار و کنار رودخانه بختیاری” هستم و این منطقه را خودم در میان مناطق سخت‌گذر و سخت شهرستان الیگودرز پیدا کرده‌ام.»
آقای محمدی‌منش توضیح می‌دهد که بعد از پیدا کردن مناطق دورافتاده، با اهالی آن‌جا صحبت می‌کند و رضایت‌شان را برای آموزش فرزندان‌شان می‌گیرد.
وی که در کنار معلمی، به سایر مشکلات مناطق محل تدریسش نیز رسیدگی می‌کند، بعد از پایان سال تحصیلی، پیش از آن‌که جایش را تغییر دهد، معلم دیگری را به اهالی این مناطق معرفی می‌کند و سپس به سراغ پیدا کردن منطقه دیگری که دانش‌آموزانش از داشتن معلم محروم هستند می‌رود.
او با بیان اینکه در طول این ۱۷سال، بیش از ۱۷۰ دانش‌آموز را در مناطق صعب‌العبور باسواد کرده، می‌گوید: «تحصیل این‌گونه دانش آموزان در این مناطق بسیار سخت است چراکه همه آن‌ها در حال کمک به خانواده برای امرار معاش، چرای دام، جمع‌آوری هیزم و… هستند.»
محمدی‌منش در ادامه با انتقاد از مسوولان می‌افزاید: «من وقتی که این مناطق صعب‌العبور را پیدا می‌کنم، موضوع را به متولیان و دستگاه‌های مربوطه انتقال می‌دهم اما آن‌ها به‌جای اینکه حمایت کنند سنگ جلوی پا می‌شوند.»
او انتظار خود از آن‌ها را نیز این‌گونه بیان می‌کند: «به ما یک “زیرانداز”، “پرچم” و “پلاستیک سقف کلاس” و یک معلم اختصاص دهند تا دانش‌آموزان از درس و تحصیل جا نمانند.»
او خودش را این‌گونه معرفی می‌کند: «من معلم منطقه صعب‌العبور، کوچ رو و کوهستانی “ماهرو بختیاری، دره کایت و روستای چم‌کنار و کنار رودخانه بختیاری” هستم و این منطقه را خودم در میان مناطق سخت‌گذر و سخت شهرستان الیگودرز پیدا کرده‌ام.»
آقای محمدی‌منش توضیح می‌دهد که بعد از پیدا کردن مناطق دورافتاده، با اهالی آن‌جا صحبت می‌کند و رضایت‌شان را برای آموزش فرزندان‌شان می‌گیرد.
وی که در کنار معلمی، به سایر مشکلات مناطق محل تدریسش نیز رسیدگی می‌کند، بعد از پایان سال تحصیلی، پیش از آن‌که جایش را تغییر دهد، معلم دیگری را به اهالی این مناطق معرفی می‌کند و سپس به سراغ پیدا کردن منطقه دیگری که دانش‌آموزانش از داشتن معلم محروم هستند می‌رود.
او با بیان اینکه در طول این ۱۷سال، بیش از ۱۷۰ دانش‌آموز را در مناطق صعب‌العبور باسواد کرده، می‌گوید: «تحصیل این‌گونه دانش آموزان در این مناطق بسیار سخت است چراکه همه آن‌ها در حال کمک به خانواده برای امرار معاش، چرای دام، جمع‌آوری هیزم و… هستند.»
محمدی‌منش در ادامه با انتقاد از مسوولان می‌افزاید: «من وقتی که این مناطق صعب‌العبور را پیدا می‌کنم، موضوع را به متولیان و دستگاه‌های مربوطه انتقال می‌دهم اما آن‌ها به‌جای اینکه حمایت کنند سنگ جلوی پا می‌شوند.»
او انتظار خود از آن‌ها را نیز این‌گونه بیان می‌کند: «به ما یک “زیرانداز”، “پرچم” و “پلاستیک سقف کلاس” و یک معلم اختصاص دهند تا دانش‌آموزان از درس و تحصیل جا نمانند.»
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر