دبی – العربیه.نت فارسی
ساشا ایبرولی خبرنگار اختصاصی سايت "ایران وایر" در بوسنی، گزارشی
درباره تیم ملی این کشور که قرار است به مصاف تیم فوتبال ایران برود ارسال
کرده است .در این گزارش آمده: مربی خودرویش را بیرون استادیوم کوچکی در دهکدۀ زیبای «هراسنیکا» در حوالی سارایوو پارک کرد. پسرانی با لباس‌های آبی، در سکوت کامل و با سرهایی فروافتاده، از اتوبوس پیاده شدند. لحظۀ عجیبی بود.
این‌جا، اعضای تیم فوتبال بوسنی و هرزگوین، ملقب به «اژدهایان»، سوپراستارند و مایۀ افتخار ملی. هر جا می‌روند، مردم منتظرشان می‌مانند تا برایشان دست تکان دهند یا با آن‌ها عکس بگیرند و در تمام این مدت، ترانه‌‌‌های قدیمی فوتبال را می‌خوانند.
اما امروز فرق می‌کند؛ وقتی بوسنی و هرزگوین به جام جهانی، نخستین تورنمنت معتبر در تاریخ این کشور صعود کرد، کشور غرق در شور و نشاط بود. ولی در روز سه‌شنبه 15 ماه می، هنگامی که تیم، آماده‌سازی برای رقابت‌ها را آغاز می‌کرد، «سافت ساسیچ» مردانش را در سکوت گردهم جمع کرد؛ کشور به چیز دیگری می‌‌‌اندیشد.
در روزهای اخیر، بوسنی و هرزگوین شاهد یکی از بزرگ‌ترین فجایای طبیعی از زمان پایان جنگ در سال 1995 بوده است. سطح آب رودخانه به شدت بالا آمده و سهمگین‌ترین سیل در 100 سال اخیر شهرها و روستاها را در بسیاری از نقاط کشور ویران کرده است. ارتباط محله‌‌ها با یک‌دیگر قطع شده و رانش زمین، خانه‌ها را زیر خاک مدفون کرده و مردم را بدون برق باقی گذاشته است. مرگ بیش از 16 نفر گزارش شده و این نگرانی وجود دارد که آمار تلفات بالاتر هم برود. «اسمیر بگوویچ»، دروازهبان «استوک سیتی» و مرد شمارۀ یک بوسنی می‌گوید: «در چنین لحظاتی حرف زدن از فوتبال دشوار است. ما با آسیب دیدگان هم دردیم.»
این ملت می‌داند چگونه سخت‌ترین‌ها و بدترین‌ها را تاب بیاورد. بوسنی و هرزگوین در پی رفراندومی در سال 1992 که اکثریت شرکت کنندگان در آن به جدایی از یوگسلاوی سوسیالیستی سابق رأی دادند، کشوری مستقل شد. این استقلال، جرقۀ جنگی دهشتناک بود که جان بیش از 100 هزار نفر را گرفت، کشور را ویران و ملت را چند دسته کرد.
در سال 1995، «توافق صلح دِیتون» به درگیری‌ها پایان داد اما مملکتی بر جای ماند که به دست خود ویران شده و نظام سیاسی و اقتصادی آن فروپاشیده بود.
19 سال بعد، با نرخ بی‌کاری تکان دهندۀ 44 درصدی، 48 درصد مردم این کشور روی خط فقر زندگی می‌کنند. بوسنی یکی از فقیرترین کشورهای دنیا است. بگوویچ می‌گوید: «مردم این جا بهانۀ چندانی برای خوشی ندارند و بیش‌تر آن‌ها درگیر گذران زندگی روزمره‌اند.»
اما وقتی «وداد ایبیسویچ» گل تعیین کننده را در آخرین بازی مقدماتی در لیتوانی به ثمر رساند، بوسنی و هرزگوین شادترین جای دنیا شد. آن شب بیش از 50 هزار نفر در خیابان‌های سارایوو جمع شدند تا به بازیکنان خوش‌‌‌آمد بگویند.
بگوویچ می‌گوید: «این زیباترین لحظۀ زندگی حرفه‌ای ما بود. ما جامی نبرده و فقط صعود کرده بودیم اما انفجار احساسات بازیکنان و هواداران‌مان شگفت‌انگیز بود. بسیاری از بازیکنان، خبرنگاران و هواداران گریه می‌کردند. این تیم تنها لذت آن‌ها است و ما چاره‌ای نداریم جز آن که آن‌ها را شاد کنیم.»
هرچند همۀ بازیکنان به جز «اسمیر آودوکیچ»، دروازه بان سوم تیم، در خارج از کشور زندگی و بازی می‌کنند، تعجبی ندارد که حس پیوندی خاص با هواداران خود دارند. هر یک از آن‌ها سرگذشتی دارد که با تلاش برای ادامه حیات گره خورده است. خود بگوویچ، پنج ساله بود وقتی به همراه خانواده‌اش مجبور به ترک زادگاهش، «تربینیه» شد.
ایبیسویچ هم سرنوشتی مشابه داشت؛ فرار از نسل‌کشی در شرق بوسنی در آخرین لحظه و گریختن به امریکا.
چنین پیوند محکمی، بی‌شک به سود تیم است اما درعین حال ممکن است فشار بیش‌تری بر تیمی در پی داشته باشد که همین حالا نیز بار سنگینی بر دوش دارد.
وقتی سافت ساسیچ تلاش کرد خواهرزاده خود، «تینو»، بازیکن خط میانی تیم متوسط «هایدوک اشپلیت» کرواسی را به تیم دعوت کند و از توضیح دلایل این دعوت طفره رفت، به گردابی از انتقادات فرو افتاد. این تصمیم ملت را به دو دسته تقسیم کرد: آن‌ها که از او حمایت می‌کنند و کسانی که او را به خویشاوندسالاری متهم کرده‌اند.
ساسیچ برای پر کردن این شکاف، تلاشی نکرده است. در دو بازی دوستانۀ آخر برابر آرژانتین و مصر، تیم نمایش ناامیدکننده‌ای داشت. اوضاع از زمانی که او «ادین ژکو» و «امیر سافیچ» را به دخالت در انتخاب بازیکنان متهم کرد، بهتر نشده است. این اختلاف‌ها، آشکارا بر جو تیم تأثیر گذاشته اما ساسیچ هم‌چنان می‌گوید همۀ مشکلات حل شده‌اند. تیم آماده است و روحیۀ فوق العاده‌اش را در جام جهانی به نمایش خواهد گذاشت.
روحیۀ عمومی بین شور و نشاط و بدبینی در نوسان بوده است. هوادارانی که بیش‌تر مغلوب احساساتند –که البته بیش‌ترشان از همین دسته‌اند– با آرزوهای بزرگ در انتظار جام جهانی هستند، معتقدند بوسنی می‌تواند آرژانتین را متوقف کند و نیجریه را شکست دهد. بنابراین، بازی با ایران حساسیت کم‌تری خواهد داشت.
براساس برخی محاسبه‌های دیگر، بوسنی این توان را دارد که تا مرحلۀ نیمه نهایی پیش برود.
تردیدی نیست که واقعیت چیز دیگری است. بازی دوستانه برابر آرژانتین در نوامبر 2013، شکافی را بین کیفیت دو تیم آشکار کرد که پوشاندن آن برای بوسنی تقریباً غیرممکن است. آرژانتین تمام کاستی‌های تیم ساسیچ را آشکار کرد. بوسنی و هرزگوین در انتقال بازی [از دفاع به حمله یا برعکس] مشکل دارد و از آن جا که خط دفاعیِ چهارنفره‌اش حول مدافعان میانیِ کندی شکل گرفته، اوضاع گاه برای این تیم مرگ‌بار می‌شود.
تیم فاقد یک بازیکن میانی توپ نگه‌دار است و ساسیچ، ناگزیر باید از ایده‌آل‌هایش کوتاه بیاید. او تمایل دارد تمام ستاره‌های بزرگ را به زمین بفرستد و نیازهای تیم و سیستم بازی خود را برآورده کند که این بیش‌تر وقت‌ها به نوعی سردرگمی و سازمان‌دهی ضعیف منجر می‌شود.
ویژگی‌های فردی بازیکنان، بزرگ‌ترین سلاح بوسنی است. بازیکنانی چون ادین ژکو، وداد ایبیسویچ، اسمیر بگوویچ و «میرالم پیانیچ» می‌توانند با یک حرکت، سرنوشت بازی را عوض کنند.
ساسیچ با آگاهی از این توانایی‌ها، در مقایسه با باشگاه‌های این بازیکنان، آزادی بیش‌تری به آن‌ها داده؛ نسخه‌ای که تا به این‌جا جواب داده است.
بازیکنان می‌دانند که نمایش آن‌ها در برزیل اهمیتی چندجانبه و حتی ورای فوتبال دارد. جام جهانی در راه است و توجه و فشار از همه سو بیش‌تر و بیش‌تر بر آن‌ها متمرکز می‌شود. روحیۀ یک ملت به نمایش این تیم بسته است. آن‌ها حق ندارند شکست بخورند. آن‌ها هیچ چاره‌ای جز موفقیت ندارند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر