يکشنبه ۷ شهريور ۱٣۹۵
اخبار روز- بخش ورزشی: دفاع از حقوق بشر و تلاش برای رسیدن به جامعه دموکراتیک و نظام مبتنی بر آن، در ورزش جهانی همواره جایگاه مهمی داشته و بازتاب چنین رویدادهائی در این زمینه بسیار فراگیر و جهانی و در بعضی مواقع در عمل نیز تاثیرگذار بوده است. دو موضوع دستیابی و رعایت مفاد اعلامیه جهانی حقوق بشر بطور عام و مبارزه با نژاد پرستی و راسیسم بطور خاص در میادین ورزشی مهمترین دستآویز و علتهای عصیان و اعتراض ورزشکاران و قهرمانان صاحبنام به نظامهای دیکتاتوری و مبتنی بر سرکوب و اختناق بوده است. بخشی از این اعتراضات در بازیهای المپیک در دوره های مختلف روی داده و موارد متعدد دیگری در جریان رویدادهای کوچک و بزرگ بوقوع پیوسته است. شاید نخستین اعتراض رسمی که نشات گرفته از فاصله طبقاتی و محکوم کردن سیستم اشرافی گرائی بود به المپیک ۱۹۰٨ لندن بر می گردد که در جریان آن -رالف راوز- پرچمدار کاروان آمریکا در زمان ادوارد هشتم پادشاه انگلیس از ادای احترام با پرچم این کشور خودداری کرد. وی در این باره گفته بود برای هیچ پادشاه زمینی زانو نمی‌زند. اما می توان گفت مهمترین واقعه قرن اخیر را دو ورزشکار آمریکائی در المپیک ۱۹۶٨ مکزیک بوجود آوردند.
در جریان آن بازیها دو ورزشکار سیاهپوست آمریکایی به نام های تامی اسمیت و جان کارلوس پس از پایان فنیال ۲۰۰ متر روی سکوی قهرمانی قرار گرفتند و در حالی که دستکش سیاه در دست داشتند، مشت های خود را به علامت سلام ویژه‍ی طرفداران قدرت سیاهپوستان بلند کردند.
آنان در هنگام نواختن سرود آمریکا و بالا رفتن پرچم این کشور، اعتراض خود را به تبعیض نژادی در امریکا اعلام کردند. به همین دلیل کمیته‍ی بین المللی المپیک در بیانیه ای اعلام کرد که مقام آنها از اعتبار سرنگون است و هر دو را از دهکده‍ی بازی ها بیرون کردند. در پی این موضوع، ورزشکاران آمریکایی با آویختن تابلوهایی با مضمون: مرگ بر رئیس آمریکایی کمیته‍ی بین المللی المپیک، «اوری براندج»، اعتراض خود را به تصمیم آی. او. سی مبنی بر اخراج آن دو اعلام کردند. در همین زمان بود که کریم عبدالجبار بسکتبالیست معروف تصمیم گرفت به نشانه اعتراض به آمریکا و کمیته بین المللی المپیک و در حمایت از دو قهرمان سیاهپوست دوومیدانی در تیم ملی بسکتبال آمریکا بازی نکند.
بعد از مدتها اینک نوبت به کالین کپرنیک، بازیکن برجسته فوتبال آمریکایی رسیده تا در اعتراض به 'تبعیض نژادی' هنگام نواخته شدن سرود ملی ایالات متحده به جای آن که از جایش برخیزد، روی نیمکت بنشیند.
کپرنیک که در تیم فوتبال فورتی‌نایترز (چهل و نُهی‌ها) سانفرانسیسکو از چهره‌های کلیدی است، در آغاز یک بازی دوستانه و هنگامی که به رسم مسابقات لیگ ملی فوتبال آمریکا، سرود ملی این کشور نواخته شد، مانند سایر بازیکنان نایستاد و به نشانه اعتراض روی نیمکت نشست. او سپس علت این اعتراض را چنین بیان کرد: "من نمی‌توانم بایستم و به پرچمی کشوری احترام بگذارم که به سیاهان و رنگین پوستان ظلم می‌کند". اعتراض این بازیکن برجسته فوتبال آمریکایی به خشونت پلیس علیه آمریکایی-آفریقایی‌تباران است. او از حامیان جنبش "زندگی سیاهان اهمیت دارد" است که از چند سال پیش در اعتراض به کشته شدن مردان و پسران سیاهپوست با شلیک ماموران پلیس شکل گرفت.
بنگاه خبر پراکنی بی بی سی در باره ایت موضوع نوشته: این رفتار کالین کپرنیک باعث شد بعضی از تماشاگران هنگام ورود کپرنیک به زمین مسابقه او را هو کنند اما تیم فورتی‌نایترز اعلام کرده به حق کپرنیک برای اعتراض احترام می‌گذارد.در بیانیه منتشر شده از سوی این تیم آمده: "ما حق افراد را برای همراهی کردن یا نکردن ما در احترام گذاشتن به سرود ملی محفوظ می‌دانیم." همزمان سازمان لیگ فوتبال آمریکا (ان.اف.ال.) هم در واکنش به این خبر گفت: "ما بازیکنان را تشویق به احترام گذاشتن به سرود ملی می‌کنیم اما آنها مجبور به این کار نیستند."
درج این خبر به خارج از ورزشگاه هم واکنش‌های فراوانی به دنبال داشته است. در توییتر، کاربران نظرات نسبتا تندی در مورد این رفتار کالین کپرنیک منتشر کرده‌اند. دن بونجینو، مامور سابق سیا که اکنون برای راه‌یابی به کنگره از ایالت فلوریدا نامزد شده، نوشته: "این یک بی‌احترامی فاحش به پرچم و کشور ما بود. این اعتراض نبود، فقط بی‌احترامی بود." جمیل بوئه، دیگر کاربر توتیتر نوشته: "دو ماه پیش می‌گفتیم باید محمد علی را به علت پافشاری بر عقایدش تحسین کرد. امروز می‌گوییم کالین کپرنیک بی‌احترامی کرده." اوبری هاف توییت کرده: "این مرد مسخره است. برو بابا. تو کشوری که به تو اجازه رشد و موفقیت داده را دوست نداری. خب برو بیرون." تی.جی. ییت در توییتی نوشته: "مغزم سوت می‌کشد وقتی می‌بینم چه قدر زیادند افرادی که از مملکتی که در آن زندگی می‌کنند متنفرند."
کالین کپرنیک در سال ۲۰۱۳ بازیکن کلیدی تیمش بود و توانست در به فینال رسیدن فورتی‌نایترز نقش اساسی بازی کند؛ هر چند در یکی دو سال گذشته فراز و نشیب داشته است. او در شبکه‌های اجتماعی برای مبارزه با "تبعیض نژادی" فعالیت می‌کند و می‌گوید این موضوع برایش بسیار مهم‌تر از فوتبال است.
رئیس جمهور زیمباوه از نمایش کاروان المپیک این کشور بسیار ناراحت و عصبانی است
به گزارش سایت نود، "رابرت موگابه" رئیس جمهور ۹۲ ساله این کشور آفریقایی که از سال ۱۹۸۷ رئیس دولت زیمباوه است، این روزها بیشتر از هر زمان دیگری از سوی نهادهای حقوق بشری و مردم زیمباوه تحت فشار قرار گرفته. دیکتاتور زیمباوه که به نسل کشی و غارت اموال عمومی کشورش متهم است، بیشتر از هر زمان دیگری به سقوط و قرار گرفتن مقابل قانون نزدیک شده.
"موگابه" تلاش می‌کند این فشار را با صحبت‌های میهن‌پرستانه کم کند. به گزارش پایگاه خبری Nat نیجیریه او در سخنرانی در جمع مدیران ارشد دولتی به فرمانده پلیس زیمباوه دستور داده تمام کاروان المپیک این کشور را به محض ورود به کشور بازداشت و روانه زندان کند. او در این‌باره گفت: ما پول‌مان را برای این موش‌های فاضلاب که نامشان را ورزشکاران گذاشته‌اند هدر دادیم. حتی اگر ۱۰ سال هم طول بکشد، آنها را مجبور می‌کنیم پولی که دولت برایشان خرج کرده را پس بدهند.
"موگابه" در بخش دیگری از صحبت‌هایش گفت: اگر برای فدا کردن جان‌تان و حداقل رسیدن به رتبه‌های چهارم و پنچم المپیک یعنی همان کاری که "بتسوانا (همسایه زیمباوه) انجام داد هم آماده نیستید برای چه به برزیل رفتید؟ اگر می‌خواستیم کسی آنجا برود که فقط بگوییم ما هم هستیم ورزشکاران خوش‌تیپ‌تر و خوش‌قیافه‌ترمان را می‌فرستایدم.
زیمباوه ۱۳ نماینده در المپیک داشت. نماینده‌های این کشور هیچ مقامی در المپیک کسب نکردند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر