زری اصفهانی: بانوی ستاره های سرخ

 

 

شعری برای زنان مجاهد خلق درهرگوشه جهان و درجواب به توهین ها و یاوه های مزدوران حقیر وزارت آدمکش آخوندها

به مزدوران وزارت آدمکش آخوندها از جمله جوکر ها و ملیجک های دربار آخوندها. این شعر درجواب یاوه ها و توهین ها یعنی عصاره های متعفن وجودی شما ست که بر علیه جنگجویان قهرمان ایران زمین و مجاهدین خلق در زندان لیبرتی و زندان اوین و اشرف و سراسر جهان فرو می بارید. بخوانید و از داغ و حسرت و درد بسوزید و بمیرید و بدانید که با شانتاژ و جعل ایمیل و اسم و گذاشتن پیام های زشت جنسی در وبلاگ من  و نوشتن یاوه های دیوانه وار و هیستریک که تنها لایق مزدوران آخوندهای بی همه چیز است راه به جایی نخواهید برد و هرآدم بیطرفی را هم درضدیت با خودتان جدی تر و پویا تر می کنید! و هرروز جبهه های تازه ای را برعلیه خودتان باز میکنید! باش تا صبح دولتت بدمد، کین هنوز از نتایج سحر است

آری
بجنگ تا بجنگیم

نابود باد رژیم جمهوری آدمکش آخوندی با همه دم و دنبالچه ها و مستخدمین و کلفت ها و نوکرهایش ( چه با مواجب و چه بی مواجب) در سایت ها و وبلاگ های رنگارنگی که هر روز برای شستن و پاک کردن سر و ته جمهوری اسلامی برعلیه مبارزین و مجاهدین درحال ساختن اند - درود بر آزادی خواهان و دردمندان - مرگ بر یاوه گویان و یاوه نویسان خود پرست و  بی پرنسیب و  بی مقدار    
منظومه بانوی ستاره های سرخ

درشب بارانی
در نور نئون ها
دخترک آواره
بهار کودکی اش را گم کرد
و شکوفه ها و ترانه هایش را با سکه ای ارزان تعویض نمود

کنار پنجره اش ایستاد
تا آخرین قطره اشک اش را در وداع رویاهایش فروریزد
زنی که کودکانش را مرد معتادی به فروش رسانیده بود

هرشب درکابوس هایش فریاد کشید
و طناب داری بالای سرش رقصید
و مردانی مست
پیکر مچاله اش را درقفسی محبوس کردند
دختری که فروخته شده بود
پیش از آنکه به دنیا بیاید

زنی خودش رابه آتش کشید
درخانه ای که فقر تنها مونس شب و روزش بود

دخترک گلفروش فقط ۷ سال داشت
وقتی در زیر چرخ های ماشین له شد
و گل های پرپرشده در چهارراه ها فرو مردند

اینها را بتو میگویم
زیرا که تنها کسی هستی که میخواهی بدانی
تا بیشتر رنج بری
تا دستهایت را
دراندوه های بیشمار تازه فرو کنی
و چشم هایت را
با اشک های بسیار تازه بشویی
و قلبت را
بازهم صیقل دهی
که دراین نبرد دمادم تنها سلاح تو رنج های تو بوده است
و قلب تو
قلبی که سالهاست تکه تکه اش را می بخشی
و لحظه لحظه با خواسته هایش وداع میگویی
بوسه های کودکت را بخشیدی
محبت های مردت را
شادیت را بخشیدی
خانه ات را
زیبایی ات را
جوانی ات را
گیسوان سیاه و انبوه ات را
دستهای پاکیزه ات را
باغ آرزوهایت را

عاطفه هایت را
آخرین یادگارهایت را

اما
درهوای مه آلوده کسی ترا ندید
کسی صدای اشک هایت را نشنید
کسی تکه تکه های قلبت را دربادها
درگورستان ها
درسیاهچال ها ندید

تو ایستاده بودی
بر برج های بلند بخشش
با قلبی پاره پاره در دستانت
که چون جام شیری آماده نوشاندن بود
درهمه شب ها و روزهایت
اما کسی ترا ندید

مادر گل های پژمرده گشتی
مادر گلفروش های کوچک خیابان ها
مادر آفتاب های مرده در شهر
مادر کودکان شلاق خورده
مادر جوان های اعدام شده
مادر پرنده های غمگین
درجنگل های ویرانه
مادر تمام جهان ستمدیده گشتی
اما کسی ترا ندید

هیچکس دست گریانت را ندید
که دررویاهای شبانه
به دنبال پیکر کوچکی میگشت
و کفش های کودکانه ای را درتاریکی شب درآغوش میفشرد

در ایستگاه اتوبوس
ایستادی و قلب پاره پاره ات را به بادها سپردی
تنها دستی بسوی نگاه مضطرب و گریانش تکان دادی
و تصویر اندام کوچکش را درآهی عمیق به هوای سرد سپردی
حتی قطره اشکی را هم با خود برنداشتی
و بی آنکه به پشت سربنگری
به درون گردباد ها برگشتی
و بر کوهه خیزابه ها
به عمق توفان فرو شدی

ترا مادر ستاره ها می نامم
ستاره هایی که از آسمان میهنم فرو می چکند و میمیرند
ترا مادر جنگل ها می نامم
جنگل هایی که تاراج شده اند
و پرندگانش را به قتل رسانده اند
ترا مادر شهر ها می نامم
شهرهایی که ویرانه و خاموش گشته اند
ترا مادر لیلا می نامم
روسپی کوچک پیش فروش شده
ترا مادر عاطفه می نامم
سیمای کودکانه شهادت بر ستم قابیلیان
ترا مادر اسطوره ها می نامم
و ترا ایراندخت
دختر میهنم نام می نهم

بربلندترین برج ها بایست
دستهایت را فراز آور
آسمان را درآغوش بگیر

ترا خدای روشنایی ها می نامم
دختر فانوس بدست
بانوی ستاره های سرخ
گل وحشی بیابان تفته
که کولیانه دربادها می رقصد
الهه زیبایی که دف زنان
جهان را به مصاف می طلبد
و درزیر گام هایش
اولین جوانه های فردا می رویند
فردایی که آزادی
نام دخترک گلفروشی است
که گل هایش را درچارراه های مهربانی
تقسیم میکند
و تصویر های عاطفه و لیلا
تندیس فرشته عدالت را می پوشانند
و دیوارهای ویران شده زندانها را

ترا مادر ترانه ها و رقص ها می نامم
مادر شادیهای فراموش شده
مادر آزادیها و آشتی ها
مادری که مرهم بدست
به التیام زخم های جهان آمده است

ترا دخترک گلفروشی می نامم
که گلبرگ های قلبش را
در چارراه های جهان هدیه میکند
تا در ازای آن
گوهر آزادی میهنش را بدست آورد

ترا مشعلی سرخ می نامم
که درسردترین شب میسوزد و گرما می بخشد
ترا مادر بخشش ها می نامم
قلب سرخی که تمام خونش را به پیکره آرمانش بخشید
تا با طپش هایش
زندگی را از کام مرگ بیرون کشد
و یا چون فانوسی دریایی
ساحل را نشانه کند
و مردان غرقه در آبهای تاریکی را
به ساحل های عدالت و عشق رهنمون شود

ترا دختر جسور کوهسار ها می نامم
که همه پیراهن هایش را به آتش میکشد
تاراه مسافران گمشده را روشن کند

ترا آتیه می نامم
دختر فردا ها و تازگی ها
دختر عصیانگر برگذشته ها و تاریکی ها
دخترویرانگر دیوارها و قفس ها
که رقص کنان پرده ها را میدرد
و مشعل سرخش را درهمه تالارها برمی افروزد
و پرچم سرخش را درهمه میدانها برمی افرازد

ترا دختر زندگی مینامم
مادر آفرینش ها و رویش ها
بهاری که پا درراه گذاشته است
تا دانه های کاشته اش را خود درو کند
وزیبایی گام هایش را به جهان زشت بیخشد

برکت بر نام تو باد
و برزیبایی های بیشمارت
بردستان آفریننده ات
و بر گام های استوارت
برقلب سرخت
برراه هایی که رفته ای
وراه هایی که خواهی رفت
تا نهایت شب
وتا صبحی که درانتهای رزم تو فرامیرسد
آنگاه که خاک میهن برگام هایت بوسه زند
ونسیم سرزمین محبوب گیسوانت را شانه کند

 پنج‌شنبه، ۱۵ فروردین ۱۳۹۲ / ۰۴ آوریل ۲۰۱۳