این روزها قضیه و طرح انتقال آب بالا
گرفته و باعث تظاهران و زد و خوردهایی شده است خوب است که سابقه این قضیه
روشن شود. این یک موضوع طولانی و بر میگرده به سال ۹۰، در این سال طرح
انتقال آب دز به قم با هدف انتقال ۱۸۱ میلیون متر مکعب آب در سال افتتاح
گردید. هزینه این طرح در سال نود یک هزار وصد میلیارد تومان برآورد شد.
بعد از آن در حد فاصل سال های ۹۳ تا ۹۵ با تکمیل سامانه انتقال آب بیش از تخصیص قانونی خود آب انتقال داده اند.
میزان انتقال این آب در سال نود و چهار ۲۰۰ میلیون متر مکعب آب بود که در سال ۹۵ و ۹۶ این میزان افزایش پیدا کرده است.
در سال ۹۶ به نقل از روزنامه جام جم: «حدود ۷۰٪ نخل های خوزستان در جنگ و اثرات ناشی از آن از بین رفته و باقیمانده نخل ها نیز براثر انتقال آب این نخلستان ها از خوزستان به استان های مرکزی در حال از میان رفتن است.»
به گزارش خبرگزاری ها انتقال آب شیرین دز خوزستان، (از منابع اصلی تامین کننده آب نخلستان ها) برای آبگیری یک دریاچه مصنوعی در قم که «بزرگترین پارک آبی خاورمیانه» خوانده شده، مرگ و میر نخلستان ها را در پی داشته است.
خبرگزاری مهر نیز به نقل از جهاد کشاورزی خوزستان گزارش کرد: «خوزستان با داشتن بیش از چهل هزار هکتار نخیلات و تولید سالانه بیش از صدوپنجاه هزار تن خرما در کشور مقام اول را داراست؛ اما تداوم شوری آب رودخانه اروند رود و کاهش آب های استان بویژه آب ورودی به نخلستان ها، مهمترین عامل مرگ این نخلستان هاست.»
در چنین وضعیتی نه تنها شهروندان آبادان، خرمشهر، شادگان، اروندکنار،اهواز و مینوشهر؛ بلکه نخلستان ها (بزرگترین منابع اقتصادی و تامین زندگی ساکنان منطقه) نیز مصرف کننده این آب شور هستند. پیامد چنین فاجعه ای مرگ رو به گسترش نخلستان ها و همه گیر شدن بیماری های کلیوی در میان شهروندان است.
به گفته یک کارشناس وضعیت دردناک «آب آشامیدنی» در این شهرها اعتراضات خیابانی و حتا خونینی را در پی داشته؛ هرچند مقامات دولتی با سرکوب معترضان، همچنان به برداشت رایگان آب های خوزستان بسود استان های مرکزی ادامه داده اند.
وبلاگ «مهار بیابان زایی» که به دلیل افشاگری درباره پارک آبی قم از سوی دولت فیلتر شده در این باره آورده است: «ماجرای گورستان برجای مانده از نخل هایی که محصولات ارزشمندشان در سال ۲۰۰۸ ایران را بدل به دومین کشور تولیدکننده خرما در جهان کرده بودند؛ ماجرایی بس عبرت آموز است برای آنها که نمی دانند راه حکومت بر طبیعت، پیروی از قوانین آن و درک حرمتش است و نه گردنکشی و عناد و بی حرمتی در برابر آن.»
این کارشناس افزود: «در شرایطی كه ما در بی آبی و خشكسالی به سر می بریم و دریاچه های طبیعی بزرگی مانند ارومیه، میقان، گاوخونی و مهارلو خشك می شوند، ساختن دریاچه مصنوعی هیچ ضرورتی ندارد.
به نقل از یک نامه رسیده – با تشکر از این دوست گرامی
بعد از آن در حد فاصل سال های ۹۳ تا ۹۵ با تکمیل سامانه انتقال آب بیش از تخصیص قانونی خود آب انتقال داده اند.
میزان انتقال این آب در سال نود و چهار ۲۰۰ میلیون متر مکعب آب بود که در سال ۹۵ و ۹۶ این میزان افزایش پیدا کرده است.
در سال ۹۶ به نقل از روزنامه جام جم: «حدود ۷۰٪ نخل های خوزستان در جنگ و اثرات ناشی از آن از بین رفته و باقیمانده نخل ها نیز براثر انتقال آب این نخلستان ها از خوزستان به استان های مرکزی در حال از میان رفتن است.»
به گزارش خبرگزاری ها انتقال آب شیرین دز خوزستان، (از منابع اصلی تامین کننده آب نخلستان ها) برای آبگیری یک دریاچه مصنوعی در قم که «بزرگترین پارک آبی خاورمیانه» خوانده شده، مرگ و میر نخلستان ها را در پی داشته است.
خبرگزاری مهر نیز به نقل از جهاد کشاورزی خوزستان گزارش کرد: «خوزستان با داشتن بیش از چهل هزار هکتار نخیلات و تولید سالانه بیش از صدوپنجاه هزار تن خرما در کشور مقام اول را داراست؛ اما تداوم شوری آب رودخانه اروند رود و کاهش آب های استان بویژه آب ورودی به نخلستان ها، مهمترین عامل مرگ این نخلستان هاست.»
در چنین وضعیتی نه تنها شهروندان آبادان، خرمشهر، شادگان، اروندکنار،اهواز و مینوشهر؛ بلکه نخلستان ها (بزرگترین منابع اقتصادی و تامین زندگی ساکنان منطقه) نیز مصرف کننده این آب شور هستند. پیامد چنین فاجعه ای مرگ رو به گسترش نخلستان ها و همه گیر شدن بیماری های کلیوی در میان شهروندان است.
به گفته یک کارشناس وضعیت دردناک «آب آشامیدنی» در این شهرها اعتراضات خیابانی و حتا خونینی را در پی داشته؛ هرچند مقامات دولتی با سرکوب معترضان، همچنان به برداشت رایگان آب های خوزستان بسود استان های مرکزی ادامه داده اند.
وبلاگ «مهار بیابان زایی» که به دلیل افشاگری درباره پارک آبی قم از سوی دولت فیلتر شده در این باره آورده است: «ماجرای گورستان برجای مانده از نخل هایی که محصولات ارزشمندشان در سال ۲۰۰۸ ایران را بدل به دومین کشور تولیدکننده خرما در جهان کرده بودند؛ ماجرایی بس عبرت آموز است برای آنها که نمی دانند راه حکومت بر طبیعت، پیروی از قوانین آن و درک حرمتش است و نه گردنکشی و عناد و بی حرمتی در برابر آن.»
این کارشناس افزود: «در شرایطی كه ما در بی آبی و خشكسالی به سر می بریم و دریاچه های طبیعی بزرگی مانند ارومیه، میقان، گاوخونی و مهارلو خشك می شوند، ساختن دریاچه مصنوعی هیچ ضرورتی ندارد.
به نقل از یک نامه رسیده – با تشکر از این دوست گرامی
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر