آزادی
انسان و حقوق او به‌معنای آزادی از سلطه هر گونه قدرتی است که برتر از آن
قلمداد شود. این یک حق و یک قانون طبیعی است. آزادی و حقوق انسان در متن
جامعه نباید دستخوش هیچ قدرت قانونی و یا غیر از آن قرار گیرد». جان لاک ـ
فیلسوف انگلیسی قرن هفدهم.
دو نگرش، دو برداشت، یکی در پایان قرون وسطی است که انسان و حقوق آن را به‌رسمیت می‌شناسد و دیگری در زمان حاضر ولی با بازگشت به قرون وسطی و حتی پیش از آن است که انسان و همه حقوق و شؤون او را در حیطه و تحت سلطه ولی‌فقیه می‌داند. «موجودات زمینی و آسمانی و جمادات و نباتات و حیوانات» و «همه شئون انسان و متعلقات و داراییهای او» در حیطه قدرت و اختیار ولی‌فقیه است! این، اگر از ادعای خدایی فرعون و نمرود در 4هزار سال پیش و در اعماق تاریخ بیشتر نداشته باشد، قطعاً کمتر نیست. بی‌جهت نیست که خود آذری قمی آن را ”استبداد مطلقه فقیه“ نامید و سایر تئوریسینهای این نظام اهریمنی و مشخصاً خود خمینی هم در نظر و هم در عمل آن را تأیید کردند. این، آنچیزی است که خمینی پایه گذاشت و به‌دنبال او خامنه‌ای، سی سال است با آن تباهی محضی را بر ایران حاکم کرده است. دقیقاً در نقطه مقابل راه و مسیری که جامعه انسانی، در جهت توزیع قدرت و اجتناب از تمرکز آن در دست یک نفر یا یک نهاد، در پیش گرفته است.
روز دهم دسامبر1948 برابر با بیستم آذر1327 شمسی، مجمع عمومی سازمان ملل، اعلامیه جهانی حقوق‌بشر را به تصویب رساند، بهمین خاطر، این روز به‌عنوان روز جهانی حقوق‌بشر از سوی مردم کشورهای مختلف جهان گرامی داشته می‌شود. .
مضمون کلی اعلامیه حقوق‌بشر، به‌رسمیت شناختن حقوق هر فرد یا هر گروه انسانی در برابر حکومت و هر فرد یا نهادی است که اهرم قدرت را به دست دارد. راه درازی پیموده شد تا حقوق‌بشر در قرون معاصر به این حقوق، اذعان کند و آزادی بیان، آزادی مطبوعات و اجتماعات را به‌رسمیت بشناسد.
در کشور ما اولین کوششها در زمینه حقوق‌بشر به تلاشهایی در انقلاب مشروطه راه می‌برد که به تدوین قانون اساسی مشروطه منجر شد.
اولین گام در احیای حقوق‌بشر به‌صورت بین‌المللی، سه سال پس از تصویب منشور ملل‌متحد در منشور جهانی ملل‌متحد که در سال 1945، به تصویب رسید مشهود است. در مقدمه این منشور آمده است: «منشور ملل‌متحد ایمان خود به حقوق اساسی بشر و به حیثیت و ارزش شخصیت انسانی و به تساوی حقوق مرد و زن و همچنین بین ملتها و کمک به ترقی اجتماعی و شرایط زندگی بهتر با آزادی بیشتر را اعلام می‌دارد».
با تدوین و تصویب اعلامیه جهانی حقوق‌بشر، این کوششها و دستاوردهای جداگانه ملتها، به هم پیوست و یک خصلت جهانی و فراگیر پیدا کرد. در اعلامیه جهانی حقوق‌بشر، حقوق هر فرد انسانی، قطع نظر از ویژگیها و تمایزات جنسی، نژادی، ملی، قومی، مذهبی، اعتقادی، طبقاتی و غیره… که انسانها را از یکدیگری متمایز می‌کند، توجه شده است و این خود یک دستاورد بزرگ می‌باشد.
در اعلامیه جهانی حقوق‌بشر پایهیی‌ترین اصول حقوق‌بشر، مانند برابری و تساوی تمامی ابناء بشر در برخورداری از حق زندگی، آزادی و امنیت، زندگی به دور از بردگی، زیستن فارغ از شکنجه همراه با حرمت انسانی، حق آزادی فکر و عقیده، آزادی وجدان، آزادی انتخاب شغل، بهره‌وری از امکانات مکفی زندگی، برخورداری از اصل برائت، به‌رسمیت شناخته شده است.
تلخ‌ترین تجربه تاریخ معاصر ایران، 36سال حکومت آخوندی است. که با خیانت آشکار به آرمانهای آزادیخواهانه مردم همراه بود. نقض همه حقوق و موازین بشری در بند بند مواد منشور بین‌المللی حقوق‌بشر، چه در موضع‌گیریهای سران رژیم و چه به‌صورت عملی و در عملکرد روزانه رژیم علیه زندگی سیاسی و اجتماعی مردم در کوچه و خیابان نقض می‌شود.
منشور بین‌المللی حقوق‌بشر شامل سه سند اصلی تصویب شده توسط مجمع عمومی سازمان ملل‌متحد است: اعلامیه جهانی حقوق‌بشر، میثاق بین‌المللی حقوق مدنی ـ سیاسی و پروتکلهای الحاقی آن، و بالاخره میثاق بین‌المللی حقوق اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی.
اعلامیه حقوق‌بشر در ماده سوم خود اعلام می‌کند که هرکس دارای حق زندگی است. همچنین میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی نیز در ماده شش تصریح می‌کند: «حق زندگی» از حقوق ذاتی انسان است. هیچ فردی را نمی‌توان خودسرانه از حق زندگی محروم کرد. اما آخوندها در مقابل و در مقابله با بدیهی‌ترین حقوق پایه‌یی انسان حتی تردیدی به خود راه نمی‌دهند.
حق زندگی به دور از شکنجه، نیز در اسناد منشور حقوق‌بشر به‌روشنی عنوان شده است. ماده پنجم اعلامیه جهانی حقوق‌بشر می‌گوید: (احدی را نمی‌توان تحت شکنجه یا مجازات یا رفتاری قرار داد که ظالمانه یا برخلاف رفتار انسانی یا شؤون بشری یا موهن باشد. ماده7 میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی نیز همین ممنوعیت را با بیان دیگری اعلام می‌کند: «هیچ‌کس را نمی‌توان مورد شکنجه، آزار یا مجازات یا رفتارهای ظالمانه ضدانسانی قرار داد». شکنجه ابزار رایج و جاری حکومت آخوندی طی سال گذشته بوده و هست.
آزادیها یکی از اساسی‌ترین اصول شناخته شده حقوق‌بشر است، این آزادیها در ماده نوزدهم اعلامیه جهانی حقوق‌بشر چنین بیان شده است: «هرکس حق آزادی عقیده و بیان دارد. ماده بیستم همین اعلامیه می‌گوید «هرکس حق دارد آزادانه مجامع و جمعیتهای مسالمت‌آمیز تشکیل دهد. میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی نیز آزادیها را در ماده 19 خود چنین بیان می‌کند: «هرکس حق آزادی بیان دارد... خواه به‌صورت شفاهی یا به‌صورت نوشته یا چاپ یا به‌صورت هنری یا هر وسیله دیگر که خود انتخاب می‌کند». همچنین حق فعالیت گروهی به‌صورت حزب یا سندیکا در ماده 21 و 22 این میثاق تصریح شده است. اینها پایه‌های آزادی و حقوق‌بشر است که در رژیم ملایان طی 36سال حاکمیت به‌طور گسترده‌یی نقض شده است. و مشخصا در جریان بیش از یک‌سال حاکمیت دولت آخوند شیاد روحانی اعدامها همراه با اسیدپاشی به زنان میهنمان و چاقو زنی دانشجویان دختر اوج تازه‌یی گرفته است.
بی‌دلیل نیست که این رژیم رسماً اعلام کرده است که روز جهانی حقوق‌بشر را قبول ندارد و برای خودش روز حقوق‌بشری دیگری را درنظر گرفته است.
البته نقض حقوق‌بشر توسط رژیم ضدبشری آخوندی هیچ‌گاه بد‌ون بازتاب و واکنش نبوده است. به یمن ایستادگی مردم و مقاومت ایران در داخل و خارج کشور، این رژیم ضدبشر تابه‌حال 61 بار در سازمان ملل‌متحد به نقض حقوق‌بشر محکوم شده است که آخرین آن قطعنامه کمیته سوم مجمع عمومی ملل‌متحد مبنی بر محکومیت نقض حقوق‌بشر در آستانه دهم دسامبر روز جهانی حقوق‌بشر می‌باشد.
دو نگرش، دو برداشت، یکی در پایان قرون وسطی است که انسان و حقوق آن را به‌رسمیت می‌شناسد و دیگری در زمان حاضر ولی با بازگشت به قرون وسطی و حتی پیش از آن است که انسان و همه حقوق و شؤون او را در حیطه و تحت سلطه ولی‌فقیه می‌داند. «موجودات زمینی و آسمانی و جمادات و نباتات و حیوانات» و «همه شئون انسان و متعلقات و داراییهای او» در حیطه قدرت و اختیار ولی‌فقیه است! این، اگر از ادعای خدایی فرعون و نمرود در 4هزار سال پیش و در اعماق تاریخ بیشتر نداشته باشد، قطعاً کمتر نیست. بی‌جهت نیست که خود آذری قمی آن را ”استبداد مطلقه فقیه“ نامید و سایر تئوریسینهای این نظام اهریمنی و مشخصاً خود خمینی هم در نظر و هم در عمل آن را تأیید کردند. این، آنچیزی است که خمینی پایه گذاشت و به‌دنبال او خامنه‌ای، سی سال است با آن تباهی محضی را بر ایران حاکم کرده است. دقیقاً در نقطه مقابل راه و مسیری که جامعه انسانی، در جهت توزیع قدرت و اجتناب از تمرکز آن در دست یک نفر یا یک نهاد، در پیش گرفته است.
روز دهم دسامبر1948 برابر با بیستم آذر1327 شمسی، مجمع عمومی سازمان ملل، اعلامیه جهانی حقوق‌بشر را به تصویب رساند، بهمین خاطر، این روز به‌عنوان روز جهانی حقوق‌بشر از سوی مردم کشورهای مختلف جهان گرامی داشته می‌شود. .
مضمون کلی اعلامیه حقوق‌بشر، به‌رسمیت شناختن حقوق هر فرد یا هر گروه انسانی در برابر حکومت و هر فرد یا نهادی است که اهرم قدرت را به دست دارد. راه درازی پیموده شد تا حقوق‌بشر در قرون معاصر به این حقوق، اذعان کند و آزادی بیان، آزادی مطبوعات و اجتماعات را به‌رسمیت بشناسد.
در کشور ما اولین کوششها در زمینه حقوق‌بشر به تلاشهایی در انقلاب مشروطه راه می‌برد که به تدوین قانون اساسی مشروطه منجر شد.
اولین گام در احیای حقوق‌بشر به‌صورت بین‌المللی، سه سال پس از تصویب منشور ملل‌متحد در منشور جهانی ملل‌متحد که در سال 1945، به تصویب رسید مشهود است. در مقدمه این منشور آمده است: «منشور ملل‌متحد ایمان خود به حقوق اساسی بشر و به حیثیت و ارزش شخصیت انسانی و به تساوی حقوق مرد و زن و همچنین بین ملتها و کمک به ترقی اجتماعی و شرایط زندگی بهتر با آزادی بیشتر را اعلام می‌دارد».
با تدوین و تصویب اعلامیه جهانی حقوق‌بشر، این کوششها و دستاوردهای جداگانه ملتها، به هم پیوست و یک خصلت جهانی و فراگیر پیدا کرد. در اعلامیه جهانی حقوق‌بشر، حقوق هر فرد انسانی، قطع نظر از ویژگیها و تمایزات جنسی، نژادی، ملی، قومی، مذهبی، اعتقادی، طبقاتی و غیره… که انسانها را از یکدیگری متمایز می‌کند، توجه شده است و این خود یک دستاورد بزرگ می‌باشد.
در اعلامیه جهانی حقوق‌بشر پایهیی‌ترین اصول حقوق‌بشر، مانند برابری و تساوی تمامی ابناء بشر در برخورداری از حق زندگی، آزادی و امنیت، زندگی به دور از بردگی، زیستن فارغ از شکنجه همراه با حرمت انسانی، حق آزادی فکر و عقیده، آزادی وجدان، آزادی انتخاب شغل، بهره‌وری از امکانات مکفی زندگی، برخورداری از اصل برائت، به‌رسمیت شناخته شده است.
تلخ‌ترین تجربه تاریخ معاصر ایران، 36سال حکومت آخوندی است. که با خیانت آشکار به آرمانهای آزادیخواهانه مردم همراه بود. نقض همه حقوق و موازین بشری در بند بند مواد منشور بین‌المللی حقوق‌بشر، چه در موضع‌گیریهای سران رژیم و چه به‌صورت عملی و در عملکرد روزانه رژیم علیه زندگی سیاسی و اجتماعی مردم در کوچه و خیابان نقض می‌شود.
منشور بین‌المللی حقوق‌بشر شامل سه سند اصلی تصویب شده توسط مجمع عمومی سازمان ملل‌متحد است: اعلامیه جهانی حقوق‌بشر، میثاق بین‌المللی حقوق مدنی ـ سیاسی و پروتکلهای الحاقی آن، و بالاخره میثاق بین‌المللی حقوق اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی.
اعلامیه حقوق‌بشر در ماده سوم خود اعلام می‌کند که هرکس دارای حق زندگی است. همچنین میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی نیز در ماده شش تصریح می‌کند: «حق زندگی» از حقوق ذاتی انسان است. هیچ فردی را نمی‌توان خودسرانه از حق زندگی محروم کرد. اما آخوندها در مقابل و در مقابله با بدیهی‌ترین حقوق پایه‌یی انسان حتی تردیدی به خود راه نمی‌دهند.
حق زندگی به دور از شکنجه، نیز در اسناد منشور حقوق‌بشر به‌روشنی عنوان شده است. ماده پنجم اعلامیه جهانی حقوق‌بشر می‌گوید: (احدی را نمی‌توان تحت شکنجه یا مجازات یا رفتاری قرار داد که ظالمانه یا برخلاف رفتار انسانی یا شؤون بشری یا موهن باشد. ماده7 میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی نیز همین ممنوعیت را با بیان دیگری اعلام می‌کند: «هیچ‌کس را نمی‌توان مورد شکنجه، آزار یا مجازات یا رفتارهای ظالمانه ضدانسانی قرار داد». شکنجه ابزار رایج و جاری حکومت آخوندی طی سال گذشته بوده و هست.
آزادیها یکی از اساسی‌ترین اصول شناخته شده حقوق‌بشر است، این آزادیها در ماده نوزدهم اعلامیه جهانی حقوق‌بشر چنین بیان شده است: «هرکس حق آزادی عقیده و بیان دارد. ماده بیستم همین اعلامیه می‌گوید «هرکس حق دارد آزادانه مجامع و جمعیتهای مسالمت‌آمیز تشکیل دهد. میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی نیز آزادیها را در ماده 19 خود چنین بیان می‌کند: «هرکس حق آزادی بیان دارد... خواه به‌صورت شفاهی یا به‌صورت نوشته یا چاپ یا به‌صورت هنری یا هر وسیله دیگر که خود انتخاب می‌کند». همچنین حق فعالیت گروهی به‌صورت حزب یا سندیکا در ماده 21 و 22 این میثاق تصریح شده است. اینها پایه‌های آزادی و حقوق‌بشر است که در رژیم ملایان طی 36سال حاکمیت به‌طور گسترده‌یی نقض شده است. و مشخصا در جریان بیش از یک‌سال حاکمیت دولت آخوند شیاد روحانی اعدامها همراه با اسیدپاشی به زنان میهنمان و چاقو زنی دانشجویان دختر اوج تازه‌یی گرفته است.
بی‌دلیل نیست که این رژیم رسماً اعلام کرده است که روز جهانی حقوق‌بشر را قبول ندارد و برای خودش روز حقوق‌بشری دیگری را درنظر گرفته است.
البته نقض حقوق‌بشر توسط رژیم ضدبشری آخوندی هیچ‌گاه بد‌ون بازتاب و واکنش نبوده است. به یمن ایستادگی مردم و مقاومت ایران در داخل و خارج کشور، این رژیم ضدبشر تابه‌حال 61 بار در سازمان ملل‌متحد به نقض حقوق‌بشر محکوم شده است که آخرین آن قطعنامه کمیته سوم مجمع عمومی ملل‌متحد مبنی بر محکومیت نقض حقوق‌بشر در آستانه دهم دسامبر روز جهانی حقوق‌بشر می‌باشد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر