در بازار رو به رشد
موسیقی در افغانستان گروه تازه‌ای به نام '۹۹ درصد' در کابل به فعالیت آغاز
کرده است. این گروه موسیقی با سبک اعتراضی و با سازهای جدیدی، که برای
بسیاری از افغان‌ها تازگی دارند، به کار آغاز کرده است.
این گروه کوچک که از سوی نوجوانان زیر هجده سال ایجاد شده، نخستین پارچه موسیقی خود را در اولین سالگرد فرخنده، دختری که در کابل زجرکش شد اجرا کرد. این پارچه موسیقی بدون کلام از ساخته‌های خود این گروه است که در آن اندوه و مقاومت و مبارزه در برابر بی‌عدالتی تصویر شده است.
آرسن، نوجوان شانزده ساله در این گروه پیانو می‌نوازد. از او در مورد هدف انتخاب نام '۹۹ درصد' برای این گروه پرسیدم، گفت: "از نام گروه ما پیداست که در خدمت ۹۹ درصد از جامعه قرار داریم و علیه یک درصد زورمندان و آن‌هایی حق مردم را می‌خورند."
او افزود: "ما نخستین گام‌های خود را بر می‌داریم اما استوار و با اهداف مشخص. هدف ما مبارزه برای حقوق بشر، حقوق زنان و کودکان و حقوق قربانیان جنگ است."
آرسن می‌گوید: "تلاش داریم در آینده با جلب دیگر هنرمندان ملی که هنرشان در خدمت مردم قرار داشته باشد، گروه‌مان را گسترش دهیم، مخصوصا یک نفر از میان دختران را می‌خواهیم وارد گروه خود سازیم."
قدرت، ترومپت‌نواز (شیپورنواز) این گروه است که از غرب افغانستان برای ادامه درس به کابل آمده است. او می‌گوید قصد دارد، صدای مردمش باشد و از این طریق با نابرابری‌ها در افغانستان مبارزه کند.
او علاقه فراوان به سبک استاد ننگیالی، شیپورنواز مشهور افغانستان، دارد که اکثرا با احمد ظاهر هنرمند محبوب این کشور می‌نواخت.
محسن مشغول آموختن نواختن این ساز است. او در کنار درس علاقه دارد با گروه موسیقی '۹۹ درصد' همکاری کند.
محسن می‌گوید: "تمام اعضای گروه تعهد کرده‌اند که در بدترین شرایط از هم جدا نشوند و با تمام فشارها و سختی‌ها مبارزه می‌کنند".
اما چیزی که برای من دیدنی و جالب بود ساز "کخان" است که اولین بار در قرن هجده در آفریقا و آن‌هم از سوی زندانیان معترض ساخته و نواخته شد. این ساز را که یک صندوق مربع‌شکل چوبی است،نجیب که در رشته سازهای ضربی درس می‌خواند، می‌نوازد.
تمام اعضای 'گروه ۹۹ درصد' در انستیتوی ملی موسیقی افغانستان درس می‌خوانند. پرورشگاه 'افسیکو' امکانات موسیقی و زمینه‌آموزش آن‌ها را هموار کرده و مشوق اصلی آن‌ها است.
گروهی که می‌گوید قصد دارد در آینده فعالیت‌های هنری‌اش به بیرون از مرزهای افغانستان کشانده شود.
اعضای این گروه می‌گویند کار خود را با الهام از گروه‌های موسیقی معترض جهان به پیش می‌برند؛ مانند بیتل‌ها گروه انگلیسی راک، اهل لیورپول، که در دهه ۱۹۶۰ از تاثیرگذارترین گروه‌های موسیقی جهان بود و گروه یوروم در ترکیه که از منتقدان حکومت رجب طیب اردغا، رئیس جمهوری، فعلی ترکیه است.
از دید موسیقی دانان معترض، هنر تنها ابزاری است که می‌توانند توسط آن رنج‌ها را بیان کنند. در موسیقی اعتراضی بیشتر هنرمندان با زبان شعر و ساز از حاکمان و نا رسایی‌ها و بی عدالتی‌های اجتماع انتقاد کرده و علیه سیاست‌های دولت صدا بلند می‌کنند.
در افغانستان در بیشتر از یک دهه گذشته ده‌ها چهره جدید در عرصه موسیقی ظهور کرد و گروه‌های موسیقی مختلفی روی صحنه آمدند اما انگشت شمار هنرمندان سبک اعتراضی را پیش گرفته و موسیقی سیاسی و انتقادی اجرا می‌کنند. گروه موسیقی 'مورچه‌ها' به رهبری شکیب مصدق و مسعود حسن زاده و زوج افغان 'پارادیس و دایورس' از جمله هنرمندانی اند که در سال‌های اخیر به سبک اعتراضی می‌خوانند.
'۹۹درصد' را می‌توان نخستین گروه موسیقی نوجوانان در افغانستان دانست که با ابزارهای موسیقی به جنگ نابرابری‌ها می‌رود.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر