جمشيد پيمان: شـــعــــر او واژه بــه واژه،سـخـن از ایـــران بــــود (به یاد سیمین بهبهانی)
دیشب از باغ وطن سرخ گلی خوش بو رفت
اهرَمـَن ماند،ولی فَـروَهـَری نیکو رفت
آسمان گشت پریشان و جهان گریان شد
تا ز مـُلکِ هنر و شعر،پری بانو رفت
خواست تا بار دگر بر کشد ایران از خاکاهرَمـَن ماند،ولی فَـروَهـَری نیکو رفت
آسمان گشت پریشان و جهان گریان شد
تا ز مـُلکِ هنر و شعر،پری بانو رفت
خشتِ جانش بکشد میهنمان تا افلاک
زخم برجان و به لب خنده که تا؛
پیش روبه صفتان دیده نسازد نمناک
شعر او واژه به واژه،سخن از ایران بود
سخن از میهنِ شوریده دلِ ویران بود
سخن از خیلِ جوانانِ فرو خفته به خاک
سر به دارانِ و شهیدان و زِ جان سیران بود
خم نشد سروِ قدش پیش پلیدانِ زمان
رنگ و نیرنگ خسان با سخنش کرد عیان
عشق را منزلتی داد و رسانید به اوج
عاشقی را بسرائید چه پیدا، چه نهان
دیشب از باغ وطن سرخ گلی خوش بو رفت
اهرَمـَن ماند،ولی فَـروَهـَری نیکو رفت
آسمان گشت پریشان و جهان گریان شد
تا ز مـُلکِ هنر و شعر،پری بانو رفت
20 ـ 08 ـ 2014
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر