بعد از گذشتِ چند هفته از شروع بحرانِ پناهجویان در اروپا و هجوم دسته های چند هزار نفری از پناهندگان و جنگزده گان سوری، عراقی، افغانستانی، آفریقایی و ... به کشورهای اروپایی، بعد از باز شدن برخی و سپس بسته شدن اکثر مرزها به روی ایشان، بعد از واکنشهای تند احزاب و گروه‌های راست و نژادپرست؛ و واکنشهای متناقض دولت‌های اروپایی و فیگورهای عوام‌فریبانه‌ی اکثر سردمداران و حافظین سرمایه به این بحران و ... عاقبت روز یکشنبه ۲۷ سپتامبر در بروکسل راهپیمایی بزرگ و متحدی در حمایت از پناهجویان و در تقابل با سیاست های جنگی و نژادپرستانه کشورهای اروپایی و آمریکا در سایر نقاط جهان و اجرای برنامه های ریاضت اقتصادی برگزار شد. بنا به گزارش های رسمی، بیش از ۲۰۰۰۰ نفر در این راهپیمایی شرکت کرده بودند تا هم از پناهجویان دفاع کنند و هم خشم خود را از برنامه های ویرانگر دولتِ بلژیک ابراز کنند.
راهپیمایی به ابتکار «پزشکان بدونِ مرز»، «سازمان پناهندگان» و «کانون وکلای مدافع حق پناهندگی» و ... برگزار شده بود و احزاب چپ، سازمانهای مترقی و ضدجنگ، فعالین آنتیفا، تشکلات زنان و جوانان و دانشجویان، فعالین سندیکایی و تشکلات پناهجویان بدون برگه ی اقامت و افراد عادی و خانواده ها به همراه فرزندانِ خود در راهپیمایی شرکت داشتند. فعالین «کمیته ی جوانان بلژیک» و «سازمان زنان ۸ مارس» هم تلاش کردند تا با شعارها، پلاکاردها و بیانیه‌ها و ... با همراهی تنی چند از دیگر فعالین سیاسی ایرانی، ضمن شرکت در این برنامه، مواضع سیاسی و همبستگی خود با این جنبش را نیز روشن نمایند.
خوشبختانه اکثر شرکت کنندگان جوان بودند و با شور و حرارت در گروه‌های کوچک و بزرگ متشکل شده بودند و جو عمومیِ راهپیمایی متحدانه بود و جمعیت عمدتا با شعارهای مختلف همراه شده، با یکدیگر بر سر این موضوع بحث می کردند و همگی حداکثر تلاش شان را برای فهمیدن شعارها و مباحثِ یکدیگر نشان می دادند. پلاکاردها به زبان‌های مختلف بود و از این موضوع استقبال می‌شد و کسی از اینکه فقط بیانیه ها به زبان هلندی و یا فرانسوی نیست، دلخور نمی‌شد و همه از بیانیه‌ها و بحث به زبان‌های مختلف استقبال می‌کردند. در همان نگاه اولیه مشخص بود که تعداد اروپایی‌ها بیشتر از مهاجرین شرقی و آفریقایی و ... است، ولی شعارهایی مثل «ما همه مهاجر هستیم، اولین، دومین و یا سومین نسل» باعث همبستگی می‌شد. شعارهای «نه مرز! نه ملیت! اخراج پناهجویان را متوقف کنید!»، «بلندتر و واضح‌تر بگو، پناهجویان به اینجا خوش‌آمدید!»، «ما همه بدون برگه هستیم!»، «اعلام خطر! اعلام خطر! ما ضد فاشیسم هستیم!»، «نه به فاشیسم در بلژیک!»، «مشکل پناهجویان نیستند، مشکل سود سرمایه است!»، «ما ضد سرمایه داری هستیم!» و ... از ابتدا تا انتهای تظاهرات با حرارت تکرار می‌شد و پلاکاردها هم پیام‌های متفاوت و پرامیدی داشت. اگرچه خیلی از آنها محتوایی صرفا انسان دوستانه در استقبال از پناهندگان داشت اما پلاکاردهای سیاسی و ضدسیستم هم کم نبودند. تشکلات پناهندگان بدون برگه که عمدتا صف پناهجویان آفریقایی بود هم با رقص های پرحرارت خشم و مبارزه خود را نشان می‌دادند. تعداد خانواده‌هایی که با بچه‌های خیلی کوچک در تظاهرات بودند هم جلب نظر می‌کرد و بچه‌ها هم در این مبارزه نقش گرفته بودند. بعضی از آنها شعارهای خوش آمد گویی داشتند و بعضی هم شعارهایی مثل اینکه «من خوش شانس هستم که اینجا به دنیا آمده‌ام!».
بحث اکثر فعالین سیاسی این بود که این جنبش با وجود ابعاد گسترده و انرژی و شوری که دارد اما عمدتا انسان‌دوستانه و احساساتی و عکس‌العملی است و به همین علت اگر در همین سطح باقی بماند مدت زیادی دوام نخواهد داشت، بنابراین باید به هر چه بیشتر سیاسی شدن آن دامن بزنیم تا هم جنبش ارتقا یابد و هم مردم در برخورد به سیاست دولت‌ها سرخورده نشوند و دست از مبارزه نکشند. ولی از طرف دیگر واقعیتِ سیاسی جو سنگینِ خود را بر شرکت کنندگان نیز اعمال می کرد. برگزار کنندگان نتوانسته بودند برای برگزاری این راهپیمایی با بخش عظیمی از پناهجویان به توافق سیاسی برسند و خبرها حاکی از این بود که بر اساس سیستم های گزینشی اتحادیه ی اروپا، در بلژیک نیز پناهجویانِ سوری و عراقی ساکن مناطق سنی نشین به سرعت مورد پذیرش قرار گرفته و عراقی های ساکن مناطق شیعه نشین مثل بغداد یا افغانستانی ها یا آفریقایی ها به راحتی مورد پذیرش واقع نمی شوند. این موضوع در مدت کوتاهی در بین پناهجویان نیز تضاد‌های ارتجاعی ایجاد کرده و به اختلافاتِ حادی میانِ ایشان دامن زده است. آفریقایی ها از سوری/عراقی ها متنفرند و برعکس. در بین خود سوری ها نیز در کمپ های پناهندگی، مسلمانان از مسیحی ها بیزارند؛ و تاکنون کشمکش های فیزیکی حادی میان آنها رخ داده است. در این میان احزاب راست و لیبرال هم بر کنترل خشمِ گروه های پناهجو نسبت به هم بزرگنمایی کرده و خطر ورود سیلِ تروریست های اسلامی از سوریه و عراق را دائما در بوق و کرنا می کنند و این‌ها همه بدون وجود گرایشات مترقی به زودی می‌تواند این موضوع را به ضد خودش بدل کند.
از اینرو به نظر ما در چنین فضایی، حمایتِ صرف از ورود و خوش آمدگویی به پناهجویان به هیچ عنوان کافی نبود. ما باید ضمن افشای واقعیِ سیستمی که چنین وضعیتی را در جهان به وجود آورده و مسبب جنگ های ویرانگر است، به اتحاد پناهجویان با یکدیگر در مقابل این سیستم و برانداختن آن فراخوان می دادیم. سعی کردیم که با چند شعار در راهپیمایی، به این هدف خدمت کنیم، هرچند که نه کافی بود و نه چنین هدفی تنها با شعار حاصل میشود. پلاکاردهای ما در این راهپیمایی:
- NO Border, NO Nation, NO Gender!
- Kapitalisme, Globalisering, Oorlog, … Existentiele Crisis!
- No Human Being is Illegal!
- La situation est devenue intolerable, nous devons lancer un combat dinamique!
- The refugee crisis is a crisis of imperialism!
- The refugee are not the problem, the problem is capitalism & it’s functions … War , Climate change, Globalization…!
اما در هر حال با همه تبلیغات منفی که در مقابل این مبارزات به راه افتاده است، حضور این جمعیت عظیم و پرشور نویدبخش و امیدوار کننده بود و فرصت خوبی ایجاد می کرد که دلایل اصلی تیره روزی و بی‌آیندگی امروزه بشر، آوارگی، کشتار و جنگ را هر چه بیشتر به بحث گذاشت، خصوصا در بین نسل جوانی که ظاهرا با این مبارزات پا به میدان مبارزه سیاسی گذاشته‌اند. از نظر ما افشا کردن هر دو نیروی واپس‌گرا چه سرمایه‌داری امپریالیستی و چه بنیادگرایان مذهبی که دو سر این چرخه‌ی جنگ و کشتار و ... هستند از وظایف ضروری ماست تا از نگاه یک‌جانبه، کوتاه‌مدت و محدود به وضعیت کنونی پناهجویان بتوانیم پلی به منافع دراز مدت و پایه‌ای بشر برای خلق دنیایی بدون مرز - ملیت - جنسیت - ستم - استثمار - زندان - سیم خاردار و... بزنیم که جرقه آن را می‌شد در همین مبارزه هم دید. وقتی که در دقایق پایانی راهپیمایی که تقریبا همه بعد از طی یک مسافت چند ساعته خسته اما پرنشاط به پارک میدان شومان رسیده بودند، مادری در حال توضیح دادن شعارهای انگلیسی ما به دختر ۸ ساله‌اش و به زبان فرانسه بود که «نه به مرز، نه ملیت و نه جنسیت» یعنی چه؛ و هم‌زمان حضور شش / هفت بچه که با حرارت و بدون خستگی بین جمعیت می دویدند و فریاد می زدند: «بلندتر و واضح‌تر بگو! پناهجویان به اینجا خوش آمدید!» به همه ما فهماند که یک جنبش پویا راه خود را به آینده خواهد گشود! به همین خاطر با اطمینان بیشتری فریاد زدیم این وضعیت دیگر قابل تحمل نیست، باید دست به یک مبارزه‌ی پویا بزنیم!
۲۸ سپتامبر ۲۰۱۵
سازمان زنان ۸ مارس (ایران – افغانستان) – واحد بلژیک
کمیته جوانان بلژیک
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر