28.4.2017
در آستانه روز کارگر هستیم نگاهی به
اعتراضات کارگران در سال گذشته ضروری است. کارگرانی که صدای اعتراضاتشان را
بیش از ۲هزار تجمع اعتراضی به گوشهای ناشنوا رساندند. دامنه این اعتراضات
به حدی زیاد بود که اشتری به خبرگزاری حکومتی ایسنا ۷اسفند ۹۵ گفت: «اکنون
به‌دلیل تعطیلی برخی کارخانه‌ها و مؤسسات اعتباری، تجمعاتی انجام می‌شود که
تعداد آنها برخی روزها بین ۲۰ تا ۳۰ تجمع است که باید این تجمعات خوب
مدیریت شود. زیرا وقوع یک اتفاق در شهرستان می‌تواند بازتاب ملی و
بین‌المللی داشته باشد.» بیش از ۲هزار کارگر کارخانه آلومینیوم سازی
هرمزگان در اعتراض به حقوق عقب‌افتاده خود دست به یک اعتراض گسترده و
طولانی زدند، این شروع اعتراضات کارگران در سال گذشته بود، کارگران شجاع
پلی‌اکریل اصفهان در اعتراض به پرداخت نشدن نزدیک به یک سال از حقوقشان
بارها بارها دست به اعتراض زدند و در یک اقدام شجاعانه، کارفرمای این
کارخانه که از وابستگان حکومت بود از کارخانه اخراج کردند. در این رابطه
میتوان به اعتراض کارگران کارخانه روغن نباتی قو، کشت و صنعت مهاباد،
آزمایش، کارگران شرکت معدنی الماس مته در طبس، اعتصاب صدها تن از رانندگان
معدن گُل‌گُهر سیرجان و بستن جاده با به آتش کشیدن لاستیک، و صدها مورد
دیگر اشاره کرد. با این وضعیت از تظاهرات، وزیر کار مدعی است که طی سالهای
اخیر تلاش کرده‌اند که وضع کارگران را بهبود ببخشند. اگر بر فرض این ادعای
وقیحانه درست بود، علی‌القاعده باید اعتراضات کاهش پیدا می‌کرد، در حالیکه
در سال ۹۵ آمار اعتراضات کارگران بر اساس کمترین آمار ثبت شده، حداقل ۱۵۰۰ و
بیشترین آمارهای ثبت شده بیش از ۲۰۰۰حرکت اعتراضی بوده است. اشتری فرمانده
نیروی انتظامی در هفتم اسفند به صراحت از روزی ۲۰-۳۰ حرکت اعتراضی عمدتاً
از کارگران نام برده بود. که ضریب سالانه اعتراضات کارگری را به چند هزار
می‌رساند. اعتراضاتی که نمودی از رویارویی همه اقشار مردم ایران با حکومت
است. موضوع این اعتراضات اکثراً در رابطه با دستمزدها بوده، حالا چه برای
مواردی که ماهها حقوق کارگران را ندادند یا اینکه دستمزدها در حداقلها
پرداخت می‌شده است. موضوع دیگر که اعتراضات کارگری برای آن برپا می‌شده،
اعتراض به دستگیری و زندان کارگرانی بوده است که برای حقوق کارگری فعالیت
میکردند. همچنین اعتراض به نپرداختن حق بیمه کارگران که در نتیجه آن
کارگران مجبور بودند با حقوق اندکی که دارند هزینه درمان را تماماً از جیب
خود بپردازند.
موضوع بعدی نداشتن امنیت شغلی و اخراج از کار
بود که به‌دلیل سیاست خصوصی‌سازی صورت گرفته است، مثل کارگران آلومینیوم
هرمزگان یا کارگران ترانسفورماتور سازی زنجان و… که کارگرانی با بیست و چند
سال کار یک‌مرتبه اخراجشان کردند که آنها هم با تظاهراتهای بزرگ و
دامنه‌دار به اعتراض پرداختند.
در رابطه با آمار اخراج کارگران آمار دقیقی
وجود ندارد ولی برخی آمارها گویای این هست که دهها هزار کارگر از کارشان
اخراج شده‌اند از جمله:
به گفته رئیس اتاق بازرگانی اصفهان در ۶ماه اول
سال ۹۵، ۱۵هزار کارگر اخراج شدند. مطابق گزارش ایسنا مورخ ۴آبان ۹۵ در
استان قزوین ظرف ۶ماه ۴هزار کارگر اخراج شدند. ایلنا ۱۹مرداد ۹۵ به‌نقل از
معاون امور معادن و صنایع معدنی وزارت صنعت معدن و تجارت نوشت: در طول چند
ماه گذشته ۵۰ تا ۶۰ معدن سنگ آهن تعطیل و ۵هزار کارگر بیکار شده‌اند.
علاوه بر این در شهرک صنعتی شمس‌آباد از ۳۸۰۰واحد تولیدی و صنعتی، فعالیت
۲۶۰۰واحد آن متوقف شد. به گفته رئیس اتحادیه فخاران تهران، نیمی از
کارگاههای این بخش تعطیل (۱۵۰ کارگاه) و نیمی دیگر با یک پنجم ظرفیت کار
میکردند و نیروی کار در این واحدها از ۳۰هزار به ۲هزار نفر رسیده است.
۳۳درصد واحدهای صنعتی سمنان (۶۲۱واحد از مجموع ۱۷۹۲واحد) تعطیل است. ۳۰درصد
کل نیروی کار نساجی‌ها اخراج شده‌اند. خبرگزاری حکومتی تسنیم نوشت
۷۰۰۰واحد صنعتی راکد و ۲۰۰۰واحد نیمه‌فعال بوده‌اند. با اینکه سردمداران
حکومت تلاش میکنند که اعتراضات کارگران را عادی جلوه دهند و بگویند در همه
جای دنیا وجود دارد، طبعاً در ایران هم هست و اینها اعتراضات صنفی است و
حرف سیاسی ندارد و نباید هم سیاسی‌اش کرد.
واقعیت این است که در همه دنیا تشکلهای کارگری و
سندیکاهای آزاد وجود داد که خواسته‌های طبقه کارگر را با اعتراضات و
اعتصاباتشان به کرسی می‌نشانند. در حالی که در ایران تشکلهای مستقل کارگری
وجود ندارد و تشکلهایی مثل خانه کارگر یا شوراهای اسلامی نقششان سرکوب
کارگران است، نه مطرح کردن خواسته‌های کارگران. تفاوت دیگری که در ایران با
کشورهای دیگر در مورد اعتراضات دارد، این است که چون عمده شرکتها و
کارخانه‌ها در ایران در چنگ سپاه و دولت است، بنابراین هر حرکت اعتراضی
کارگران یک پیام سیاسی و ضدحکومتی هم دارد.
در رابطه با اعتراضات کارگران باید توجه کرد،
بالا رفتن کیفیت این اعتراضات در سال گذشته است. در سال گذشته ما شاهد
اعتراضات طولانی‌مدت و پیگیر، شعارهای ریشه‌یی‌تر، و رویاروئی‌های بیشتر
بین کارگران و حکومت بودیم. از جمله کارگران پلی‌اکریل که تقریباً هر روز
در حال اعتراض و هر چند روز یکبار دست به راه‌پیمایی زدند و کارگران کشت و
صنعت مهاباد که بیش از ۵۰روز به‌طور شبانه‌روزی در محوطه این شرکت و بیرون
آن با برپایی چادر، اعتراضات مستمری را سازمان دادند. یا کارگران
کمپرسورسازی تبریز (۸روز)، پتروشیمی پردیس (۹روز)، بلبرینگ‌سازی تبریز
(۹روز)، مخابرات راه دور (۱۶روز)، گروه ملی صنعتی فولاد (۱۹روز)،
کمپرسورسازی (۲۱ روز)، ماشین‌سازی تبریز (۲۳روز)، و کارگران هپکو اراک که
۳۰روز اعتراضات و تظاهراتشان به درازا کشید. مشخصاً تظاهرات کارگران هپکو
توأم با سردادن شعارهای پرشوری بود که تا آن زمان سابقه نداشت و خاطره
روزهای قبل از قیام ۵۷ را زنده کرد که می‌گفتند: «زیر بار ستم نمی‌کنیم
زندگی جان فدا می‌کنیم در ره آزادگی. مرگ بر این وضع» یا شعار می‌دادند ”یه
اختلاس کم بشه مشکل ما حل می‌شه“، این شعارها به سرعت در میان کارگران
سراسر کشور پیچید. در واقع کارگران روی عامل اصلی غارت حقوقشان انگشت
گذاشتند و از روز جهانی کارگر سال قبل تا امسال به اشکال مختلف فریاد
اعتراضشان را بلند و بلندتر کردند. باشد تا در روز جهانی کارگر صحنه دیگری
از حق خواهی کارگران را در صحن خیابانها شاهد باشیم. روز کارگر با خروشی
دوباره به خیابان خواهیم آمد
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر