پنج روز از انتشار نامه اسماعیل عبدی گذشت و تنها سه روز به آغاز اعتصاب غذای این معلم برجسته و حق طلب باقی مانده است. با این حال قوه قضائیه دولت جمهوری اسلامی هیچ عکس العملی در قبال به خطر افتادن جان اسماعیل و رسیدگی به خواستهای او از خود نشان نداده است. انتظاری نیز بیش از این نمیتوان از سیستمی داشت که امنیتی اعتراضات صنفی و مدنی و به زندان انداختن انسانهای بزرگی چون اسماعیل عبدیها، بخش لاینفکی از موجودیتش است.
نیازی به تاکید نیست که در سیستمی که معلمان بدلیل فقر و تنگدستی به سرویس ایاب و ذهاب دانش آموزان تبدیل شده اند و دهها مصیبت اجتماعی دیگر از قبیل فقر و تنگدستی بازنشستگان تا غارت دسترنج کارگران و معلمان در صندوقهای بازنشستگی، تن فروشی زنان، اعتیاد به مواد مخدر و کلیه فروشی، تا کارتن خوابی و گور خوابی و تگدی گری و واماندگی از گذران زندگی بیداد میکند جان انسانهای بزرگی چون اسماعیل عبدیها هم برای آن سیستم ارزشی داشته باشد.
اما سیمای یک جامعه هشتاد میلیونی تنها به سیستم حاکم بر آن خلاصه نمیشود چرا که در این طرف و در نقطه مقابل، صفی میلیونی از انسانهای شریف وجود دارد که اسماعیل و اسماعیلها مایه مباهات و افتخارشان است.
اسماعیل عبدی، بهنام ابراهیم زاده و دهها فعال مدنی و سیاسی آزدیخواه و عدالت طلب در بند، هیچ جرمی جز به خطر انداختن امنیت و منافع چپاولگرانه اقلیتی دزد و غارتگر مرتکب نشده اند. آنان سر سخت ترین مدافعان امنیت ما مردم ایران هستند و برای دست یابی به جامعه ای امن و آزاد و برابر که کارگران و معلمان و بازنشستگانش دغدغه نان نداشته باشند و کودکان و جوانانش بی هیچ دغدغه ای بالاترین مدارج تحصیلی را طی کنند، در مقابل کسانی قرار گرفته اند که امنیت ملی برای آنان معنایی جز امنیت غارتگری هایشان ندارد.
اسماعیل و اسماعیلها نماینده شایسته مطالبات ما کارگران و معلمان ایران هستند. ما با تمام قوا از اسماعیل عبدی و مطالبات بر حق اش به دفاع بر خواهیم خواست و با براه انداختن جنبشی بزرگ علیه امنیتی کردن فعالیتهای صنفی و مدنی، اجازه نخواهیم داد جان او و دیگر زندانیانی که برای دستیابی به مطالباتشان به اعتصاب غذا روی می آورند به خطر بیافتد.
جعفر عظیم زاده – ششم اردیبهشت ماه ۱٣۹۶
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر