كانون حمایت از خانواده جان باختگان و بازداشتی ها 7اردیبهشت ۹۶: روایت
زیر مدتها پیش اتفاق افتاده و رسانه ای که آن را منتشر کرد محکوم به توقیف
شد. در آن رسانه می خوانیم: یک بیابان بزرگ در جنوبی ترین قسمت استان
تهران میزبان زندان بزرگ تهران است. آدرس روی کاغذ سر راست است، جاده قدیم
قم، پلیس راه حسن آباد، جاده چرمشهر، کیلومتر ۵، شهرک صنعتی بیجین، مجتمع
ندامتگاه تهران بزرگ معروف به «بزرگ ترین زندان خاورمیانه»، که طی کردن
مسیر ۵ کیلومتری زندان تا جاده، سهم هر زندانی در زمان آزادی است. زندانی
بزرگ با جیره روزانه فقط 2 ساعت آب که بسیار بی کیفیت است و مناسب برای
نوشیدن نیست.
کافی است 24ساعت با یک زندانی همراه شوید تا ببینید در دنیای مدرن زندانبانی امروز ایران چه بر سر یک زندانی می آید.
اینک از زبان زندانی و آنچه بر او در این ۲۴ساعت گذشت، می خوانیم:
«دو ساعت پشت درهای زندان
همراه مامور بدرقه زندان با طی مسافت طولانی به زندان رسیدیم اما خبری از ورود به زندان نبود. در این گرمای سرسام آور هوا 2ساعت بیرون زندان در بیابان در انتظار باز شدن درهای آن ماندیم. وقتی اجازه ورود دادند نیز 7ساعت انجام کارهای اداری برای رفتن به قرنطینه طول کشید.
در این 7 ساعت چه رخ داد؟
صبح برای شرکت در دادگاه با لباس رسمی یعنی کت و شلوار حاضر شدم و در نهایت قاضی قرار کفالت صادر کرد تا انجام امور اداری کفیل زمان مان تمام شد به ناچار برای 24ساعت راهی زندان شدم. در پرونده نیز قرار کفالت ذکر شده و زندانبان حتی این را می دانست که روز بعد بنده آزاد خواهم شد و این یعنی من مرتکب جرم بزرگی نشده بودم که اگر هم شده بودم مستحق توهین هایی که شنیدم، نبودم.
توهین های مکرر
هر سربازی که به ما می رسید هر چه از دهانش در می آمد نثار زندانیان و از جمله بنده می کرد. نه حرمت سن و سال و ریش سفید را می دانستند چیست و نه از اخلاق بویی برده بودند. به هر حال در ابتدای ورود تصور بر این است که 24ساعت زندان آن هم در قرنطینه نباید خیلی هم سخت باشد اما وقتی وارد شدم هر لحظه برایم چون کابوسی گذشت.
دریافت پول نقد و صدور کارت بانکی
به محض ورود گفتند هر چه دارید به صندوق امانت بدهید. ساعت، کلید، گردنبند، تسبیح و ... را از ما گرفتند. بعد گفتند نمی توانید پول نقد به زندان ببرید.
بانک پاسارگاد شعبه ای در قسمت ورودی زندان دارد که از صبح تا ساعت 8شب فعال است و با دریافت پول زندانیان برای آنها کارت صادر می کند تا بتوانند مایحتاج خود را در زندان تهیه کنند. کارت را تهیه کردیم.
قیچی کردن کت یک میلیونی
مرحله بعدی تعویض لباس بود. گفتند لباس ها را در بیاورید و در عین ناباوری جوراب بنده به سطل آشغال منتقل شد. نوبت به کفش ها رسید که آن هم نصیب سطل آشغال شد با اینکه 500هزار تومان ارزش داشت و راضی بودم به یک نیازمند داده شود تا اینکه به سطل آشغال بیندازند.
نکته جالب بعدی این بود که کت یک میلیون تومانی من را با قیچی تکه تکه کردند. وقتی پرسیدم چرا چنین می کنید گفتند شاید مواد مخدر یا چیزی در آن پنهان کرده باشی. در کمال تعجب کت را نابود کرده و به سطل آشغال انداختند.
حداقل کت را به یک نیازمندم می دادند. یک دیوار مهربانی بیرون زندان بگذارند اینها را آنجا نصب کنند. قیچی کردن و به سطل انداختن چه دردی را دوا می کند. هر چند با توجه به اینکه در پرونده قرار کفالت بنده قید شده بود و زندانبان می دانست فردا من آزاد خواهم شد. می توانستند لباس ها را در انبار بگذارند تا یک روز بعد به خودم بدهند. عدم تعبیه انباری برای لباس های افرادی چون من که فقط یک یا چند روز در زندان هستند، یک سوء مدیریت است و توجیهی ندارد.
کوتاه کردن موها
مرحله بعدی سلمانی بود. این بار زیر بار نرفتم. به هر حال سنی از من گذشته و سال هاست با مو و محاسن بلند زندگی کرده ام. به دوستان، همسایگان و اقوام بگویم چه شده یک شبه موهایم را زده ام. آبرویی برای من در محل می ماند آن هم برای یک شب در قرنطینه بودن نه چند ماه و یک سال زندان، قرار بود فقط یک شب در قرنطینه باشم چرا باید محاسن و موهایم را می زدند. با اعتراض بسیار رئیس زندان لطف و آرایشگر پرسنل را صدا کرد تا فقط موهای سر را مقداری کوتاه کنند که حداقل خیلی نا‌مرتب و زشت نشود که البته در نهایت کامل کوتاه کردند.
کارت بانکی بی اعتبار
بعد از 7ساعت وارد بند شدم. بعد از یک روز دوندگی و خستگی، خریدن آب و یک تکه نان امری دور از ذهن نبود اما گفتند نمی توانم خریدی داشته باشم، زیرا کارت پاسارگاد تا سه روز فعال نمی شود.
سود کلان بانک پاسارگاد در زندان
200 تا 300نفر ورودی روزانه این زندان، همه پول نقد خود را به بانک می دهند تا سه روز هم این پول در بانک بدون حق استفاده می ماند. اگر نگاهی به ارقام بیندازیم سود کلانی را برای بانک خواهیم دید. به هر حال گرسنه و تشنه مانده بودم و اگر لطف سایر زندانیان نبود خدا می داند چه بر سر منِ پیرمرد می آمد. یکی از عجایب زندان داشتن جیره روزی 2ساعت آب غیر قابل شرب است، فقط در این زمان می توان از سرویس بهداشتی استفاده کرد. اگر زندانی دچار سوء هاضمه و بیماری سوء هاضمه و... باشد چه باید کند؟ برای حل این مشکل هم مجبور به خرید آب معدنی بودیم اماکارت اعتباری ما فعال نبود.
بالاخره شب تاریک زندان سحر و قرار کفالت بنده پذیرفته شد اما مشکلات جدید شروع شد. زمان آزادی زندانیان شب است و ساعت 20:30 اسامی زندانیانی که قرار است آزاد شوند، اعلام می شود.
سوختن کارت بانکی
به محض اعلام اسامی کارت بانک پاسارگاد می سوزد. یعنی کارتی که نتوانسته ام با آن خریدی انجام دهم می سوزد و حتی نمی توانم کارت را به زندانیانی که طی 24ساعت گذشته لطف کرده و آب و غذا برای من خریده بودند هدیه کنم تا لطفشان جبران شود.
پولی پس داده نمی شود
بعد از اعلام اسامی برای دریافت وسایل و پول خود رفتیم اما از آنجایی که ساعت کار بانک و امانتداری ساعت 8شب است و اسامی زندانیان ساعت 20:30 اعلام می شود، از دریافت امانت مانند کلید، ساعت، پول نقد از بانک و... خبری نیست. زندانی بدون پول با یک جفت دمپایی در بیابان تاریک رها می شود به امید اینکه ماشینی از سر خیرخواهی او را تا شهر برساند. شاید بنده به همسرم نگفته باشم زندانی شده ام. بعد از 24ساعت نیمه شب با دمپایی بدون کت، موهای کوتاه شده، بدون پول و سایر وسایلم بروم خانه، بگویم کجا بوده ام؟ چه بر سر زندگی مشترک چند ساله من خواهد آمد؟
هزینه دمپایی زندانیان
البته در باب فلسفه دمپایی یک توضیح جالب این است که زندان بزرگ روزی 300نفر ورودی دارد این زندان یعنی روزی 300جفت دمپایی پلاستیکی نیازدارد. اگر قیمت هر جفت دمپایی 5هزار تومان باشد، می شود روزانه یک میلیون و 500هزار تومان. در ماه چیزی حدود 45میلیون تومان هزینه همین دمپایی های پلاستیکی است که زندانی را با آن راهی خانه می کنند. یا لباس زیر و حوله ای که برای یک شب به ما دادند و بسیارهم نامرغوب بود کلی هزینه برای زندان دارد در حالی که برای بازداشت موقتی ها کاربردی ندارد.
به هر حال ساعت 10شب از زندان خارج شدم، بماند با چه سختی بدون پول و وسایلم، به خانه بازگشتم. هنوز هم کلید دفتر و میز کار بنده در بخش امانات زندان است، از طرفی پول هم در بانک پاسارگاد است و در ماه مبارک رمضان هم نمی توانم تا زندان بزرگ بروم، کم نیستند زندانیانی که شرایط مرا دارند.
حال تصور کنید زندانی ای از همدان، اصفهان، قم یا شهری غیر تهران باشد و نیمه شب آزاد شود یا باید صبح در بیابان بماند تا مسئولان بانک و امانتداری بیایند یا با هزار بدبختی به شهرش برود تا در فرصتی دیگر بازگردد که بسیاری از زندانیان فرصت نمی کنند باز گردند و پول و مدارک خود را تحویل بگیرند که این خود حجم بالایی از درآمد را برای بانک در پی دارد. جالب است بدانید شعبات داخل شهر بانک پاسارگاد هم جوابگو نیستند و فقط باید به زندان مراجعه کرد.»
این واقعیت های دردناک یک از میلیون ها فشار و شکنجه در زندان های عادی است، حال تصور کنید بر سر زندانیان سیاسی که در برابر این حکومت مخالفت و مقاومت می کنند، چه بلاهایی آورده می شود!
https://telegram.me/CanoonJb
کافی است 24ساعت با یک زندانی همراه شوید تا ببینید در دنیای مدرن زندانبانی امروز ایران چه بر سر یک زندانی می آید.
اینک از زبان زندانی و آنچه بر او در این ۲۴ساعت گذشت، می خوانیم:
«دو ساعت پشت درهای زندان
همراه مامور بدرقه زندان با طی مسافت طولانی به زندان رسیدیم اما خبری از ورود به زندان نبود. در این گرمای سرسام آور هوا 2ساعت بیرون زندان در بیابان در انتظار باز شدن درهای آن ماندیم. وقتی اجازه ورود دادند نیز 7ساعت انجام کارهای اداری برای رفتن به قرنطینه طول کشید.
در این 7 ساعت چه رخ داد؟
صبح برای شرکت در دادگاه با لباس رسمی یعنی کت و شلوار حاضر شدم و در نهایت قاضی قرار کفالت صادر کرد تا انجام امور اداری کفیل زمان مان تمام شد به ناچار برای 24ساعت راهی زندان شدم. در پرونده نیز قرار کفالت ذکر شده و زندانبان حتی این را می دانست که روز بعد بنده آزاد خواهم شد و این یعنی من مرتکب جرم بزرگی نشده بودم که اگر هم شده بودم مستحق توهین هایی که شنیدم، نبودم.
توهین های مکرر
هر سربازی که به ما می رسید هر چه از دهانش در می آمد نثار زندانیان و از جمله بنده می کرد. نه حرمت سن و سال و ریش سفید را می دانستند چیست و نه از اخلاق بویی برده بودند. به هر حال در ابتدای ورود تصور بر این است که 24ساعت زندان آن هم در قرنطینه نباید خیلی هم سخت باشد اما وقتی وارد شدم هر لحظه برایم چون کابوسی گذشت.
دریافت پول نقد و صدور کارت بانکی
به محض ورود گفتند هر چه دارید به صندوق امانت بدهید. ساعت، کلید، گردنبند، تسبیح و ... را از ما گرفتند. بعد گفتند نمی توانید پول نقد به زندان ببرید.
بانک پاسارگاد شعبه ای در قسمت ورودی زندان دارد که از صبح تا ساعت 8شب فعال است و با دریافت پول زندانیان برای آنها کارت صادر می کند تا بتوانند مایحتاج خود را در زندان تهیه کنند. کارت را تهیه کردیم.
قیچی کردن کت یک میلیونی
مرحله بعدی تعویض لباس بود. گفتند لباس ها را در بیاورید و در عین ناباوری جوراب بنده به سطل آشغال منتقل شد. نوبت به کفش ها رسید که آن هم نصیب سطل آشغال شد با اینکه 500هزار تومان ارزش داشت و راضی بودم به یک نیازمند داده شود تا اینکه به سطل آشغال بیندازند.
نکته جالب بعدی این بود که کت یک میلیون تومانی من را با قیچی تکه تکه کردند. وقتی پرسیدم چرا چنین می کنید گفتند شاید مواد مخدر یا چیزی در آن پنهان کرده باشی. در کمال تعجب کت را نابود کرده و به سطل آشغال انداختند.
حداقل کت را به یک نیازمندم می دادند. یک دیوار مهربانی بیرون زندان بگذارند اینها را آنجا نصب کنند. قیچی کردن و به سطل انداختن چه دردی را دوا می کند. هر چند با توجه به اینکه در پرونده قرار کفالت بنده قید شده بود و زندانبان می دانست فردا من آزاد خواهم شد. می توانستند لباس ها را در انبار بگذارند تا یک روز بعد به خودم بدهند. عدم تعبیه انباری برای لباس های افرادی چون من که فقط یک یا چند روز در زندان هستند، یک سوء مدیریت است و توجیهی ندارد.
کوتاه کردن موها
مرحله بعدی سلمانی بود. این بار زیر بار نرفتم. به هر حال سنی از من گذشته و سال هاست با مو و محاسن بلند زندگی کرده ام. به دوستان، همسایگان و اقوام بگویم چه شده یک شبه موهایم را زده ام. آبرویی برای من در محل می ماند آن هم برای یک شب در قرنطینه بودن نه چند ماه و یک سال زندان، قرار بود فقط یک شب در قرنطینه باشم چرا باید محاسن و موهایم را می زدند. با اعتراض بسیار رئیس زندان لطف و آرایشگر پرسنل را صدا کرد تا فقط موهای سر را مقداری کوتاه کنند که حداقل خیلی نا‌مرتب و زشت نشود که البته در نهایت کامل کوتاه کردند.
کارت بانکی بی اعتبار
بعد از 7ساعت وارد بند شدم. بعد از یک روز دوندگی و خستگی، خریدن آب و یک تکه نان امری دور از ذهن نبود اما گفتند نمی توانم خریدی داشته باشم، زیرا کارت پاسارگاد تا سه روز فعال نمی شود.
سود کلان بانک پاسارگاد در زندان
200 تا 300نفر ورودی روزانه این زندان، همه پول نقد خود را به بانک می دهند تا سه روز هم این پول در بانک بدون حق استفاده می ماند. اگر نگاهی به ارقام بیندازیم سود کلانی را برای بانک خواهیم دید. به هر حال گرسنه و تشنه مانده بودم و اگر لطف سایر زندانیان نبود خدا می داند چه بر سر منِ پیرمرد می آمد. یکی از عجایب زندان داشتن جیره روزی 2ساعت آب غیر قابل شرب است، فقط در این زمان می توان از سرویس بهداشتی استفاده کرد. اگر زندانی دچار سوء هاضمه و بیماری سوء هاضمه و... باشد چه باید کند؟ برای حل این مشکل هم مجبور به خرید آب معدنی بودیم اماکارت اعتباری ما فعال نبود.
بالاخره شب تاریک زندان سحر و قرار کفالت بنده پذیرفته شد اما مشکلات جدید شروع شد. زمان آزادی زندانیان شب است و ساعت 20:30 اسامی زندانیانی که قرار است آزاد شوند، اعلام می شود.
سوختن کارت بانکی
به محض اعلام اسامی کارت بانک پاسارگاد می سوزد. یعنی کارتی که نتوانسته ام با آن خریدی انجام دهم می سوزد و حتی نمی توانم کارت را به زندانیانی که طی 24ساعت گذشته لطف کرده و آب و غذا برای من خریده بودند هدیه کنم تا لطفشان جبران شود.
پولی پس داده نمی شود
بعد از اعلام اسامی برای دریافت وسایل و پول خود رفتیم اما از آنجایی که ساعت کار بانک و امانتداری ساعت 8شب است و اسامی زندانیان ساعت 20:30 اعلام می شود، از دریافت امانت مانند کلید، ساعت، پول نقد از بانک و... خبری نیست. زندانی بدون پول با یک جفت دمپایی در بیابان تاریک رها می شود به امید اینکه ماشینی از سر خیرخواهی او را تا شهر برساند. شاید بنده به همسرم نگفته باشم زندانی شده ام. بعد از 24ساعت نیمه شب با دمپایی بدون کت، موهای کوتاه شده، بدون پول و سایر وسایلم بروم خانه، بگویم کجا بوده ام؟ چه بر سر زندگی مشترک چند ساله من خواهد آمد؟
هزینه دمپایی زندانیان
البته در باب فلسفه دمپایی یک توضیح جالب این است که زندان بزرگ روزی 300نفر ورودی دارد این زندان یعنی روزی 300جفت دمپایی پلاستیکی نیازدارد. اگر قیمت هر جفت دمپایی 5هزار تومان باشد، می شود روزانه یک میلیون و 500هزار تومان. در ماه چیزی حدود 45میلیون تومان هزینه همین دمپایی های پلاستیکی است که زندانی را با آن راهی خانه می کنند. یا لباس زیر و حوله ای که برای یک شب به ما دادند و بسیارهم نامرغوب بود کلی هزینه برای زندان دارد در حالی که برای بازداشت موقتی ها کاربردی ندارد.
به هر حال ساعت 10شب از زندان خارج شدم، بماند با چه سختی بدون پول و وسایلم، به خانه بازگشتم. هنوز هم کلید دفتر و میز کار بنده در بخش امانات زندان است، از طرفی پول هم در بانک پاسارگاد است و در ماه مبارک رمضان هم نمی توانم تا زندان بزرگ بروم، کم نیستند زندانیانی که شرایط مرا دارند.
حال تصور کنید زندانی ای از همدان، اصفهان، قم یا شهری غیر تهران باشد و نیمه شب آزاد شود یا باید صبح در بیابان بماند تا مسئولان بانک و امانتداری بیایند یا با هزار بدبختی به شهرش برود تا در فرصتی دیگر بازگردد که بسیاری از زندانیان فرصت نمی کنند باز گردند و پول و مدارک خود را تحویل بگیرند که این خود حجم بالایی از درآمد را برای بانک در پی دارد. جالب است بدانید شعبات داخل شهر بانک پاسارگاد هم جوابگو نیستند و فقط باید به زندان مراجعه کرد.»
این واقعیت های دردناک یک از میلیون ها فشار و شکنجه در زندان های عادی است، حال تصور کنید بر سر زندانیان سیاسی که در برابر این حکومت مخالفت و مقاومت می کنند، چه بلاهایی آورده می شود!
https://telegram.me/CanoonJb
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر