شعله
پاکروان از فعالان حقوق بشر در زمینه لغو حکم اعدام و حامیان خانواده های
اعدام شدگان، از ثبت رسمی «بنیاد ریحان» در اروپا خبر داد.
وی
در سومین سالگرد اعدام دخترش «ریحانه جباری»، هدف از تاسیس بنیاد ریحان را
حمایت از محکومان به اعدام و خانواده هاى اعدام شدگان و زندانیان و
قربانیان تجاوز در ایران نامید و خاطر نشان شد که با حمایت مردم، نهادها،
فعالان جنبشهاى زنان، در کشورهای دیگر نیز این فعالیت ها را گسترش خواهد
داد.
وی در سومین سالگرد اعدام ریحانه جباری دخترش در صفحه فیس بوک خود نوشت: «ریحانه چون عصیان کند، زنجیر و زندان بشکند»
متن کامل این نوشتار را می خوانیم:
بیش
از هزار روز از اعدام ظالمانه ریحانه گذشت و من هر روز هزار بار با خودم
تکرار کرده ام که چرا عدالت از دخترم دریغ شد ؟ چرا تمام نهادها و مقامات
حکومت ایران به پشتیبانی از سربندی متجاوز پرداختند ؟ مگر ریحانه چه کرده
بود که حکومت و مزدورانش ، این حجم از دشمنی را با او نشان داده و بدون
اینکه پرونده اش در اجرای احکام باشد او را اعدام کردند؟ جوابهای مختلفی
برای این سوال وجود دارد . یکی این است که دختری جوان در مقابل فشار یک
حکومت که قصد داشت مامور اطلاعاتی اش را از ننگ تجاوز تطهیر کند، ایستادگی
کرده و به هیچ قیمتی حاضر نشد از حقش کوتاه بیاید. جلوی چشم دختری که هنوز
۲۷ سالش هم نشده بود مردی را اعدام کردند تا شاید با دیدن صحنه فجیع جان
کندن یک انسان، بترسد و سربندی را از ننگ تجاوز خلاص کند . اما او زمانی از
دروازه های ترس ،عبور کرده بود که زیر شکنجه بازجویان و بازپرس قرار داشت .
زیر نور پروژکتور و دوربین تلویزیون دروغپرداز حکومتی ایستاد اما هرگز به خواسته آنان تن نداد. تحت فشار روانی چند روانشناس معروف و مزدور حکومتی قرار گرفت اما حاضر به نوشتن نامه ای که میخواستند نشد .
ایستادگی و استقامت در برابر زور، صفتی است که در هر فرهنگی ستودنی ست . از این روست که یک جهان انسانیت، از مردم عادی تا سیاستمداران و هنرمندان و ورزشکاران کشورهای مختلف پنج قاره و حتی پاپ رهبر کاتولیک های جهان به دفاع از او پرداخت.
چند روز پس از اعدام ظالمانه اش ، شوراى حقوق بشر سازمان ملل متحد در ژنو ، حکومت را وادار به پاسخگویی کرد. اما بخش زیادى از سخنان نماینده حکومت به دفاع از این اعدام ظالمانه اختصاص یافته و بیش از پیش باعث رسوایی آنها شد. پس از ان، لاریجانى بعنوان نماینده حقوق بشر!! مدعى شد که مقامات قضایی موفق نشدند «رضایت خانواده» متجاوز را به دست آورند و حکومت “ناچار”به اعدام او شد!!
افکار عمومی میداند که حکومت دو راه داشت:
– یا ریحانه را اعدام نکند، در آن صورت مردم ایران میفهمیدند که میتوانند در برابر هتک حرمتی که هر روزه از سوی حکومت به مردم روا میشود بایستند . این برای سیستم فاسد، بسیار خطرناک بود. چرا که در سراسر ایران، مامورهای مزدوری که چشم به جان و مال و ناموس مردم دارند، پراکنده اند و بسیاری از این مزدوران حاضرند هر رذالتی بکنند، حتی جوانان شریف مردم را کف خیابانها بکشند، چون میدانند هنگام خطاکاری، حکومت، پشتیبانشان خواهد بود به شرطی که همچون سربندی ها مهره ای از مافیای قدرت باشند . به شرطی که در تنگناهایی همچون اعتراضات گسترده مدنی ، رو در روی مردم قرار گیرند، به شرطی که مثل آب خوردن، قلب ندا و جمجمه مصطفا را نشانه بگیرند . ستار را شکنجه دهند . تن امیرارشد و شهرام را زیر چرخ له کنند. ترانه را پس از تجاوز آتش بزنند.
– یا او را اعدام کرده و به قیمت ننگ ابدی کشتن یک بیگناه ، با توسل به شعار النصر بالرعب، مردم را بترساند .تا به مردم ایران و بخصوص زنان بگوید حق ندارند در برابر تجاوز ماموران حکومتی، کوچکترین مقاومتی کنند . چرا که آنان اسیران حکومتند و در صورت مقاومت در برابر تجاوز ، زندانی شده و تحت شکنجه های سخت و طاقت فرسا قرارگرفته و در آخر، اعدام خواهند شد . همچنانکه هنوز به بهانه ایجاد امنیت ، در کوی و برزن ، چوبه های دار برپا کرده و از مردم برای تماشای جان کندن یک انسان دعوت میکند شاید پایه های لرزانش فرو نریزد. غافل از اینکه حباب قدرت پوشالی ش در برابر غرش هماهنگ مبارزان و محرومان محو خواهد شد.
ریحانه را کشتند، دختری زیبا و مهربان که به گواهی بسیاری از زندانیان و حتی زندانبانان نقطه امید و معلمی بود برای زنان بی پناه زندانی تا یاد بگیرند به خود و دیگران احترام بگذارند و پیشرفت کنند . او را به قتل رساندند تا امید و بخشندگی و مهربانی را بکشند . نمیدانستند او بذری است کاشته در خاک ایران . یک ریحانه را کشتند و هزار ریحانه سبز شد . آتنا دائمی را به جرم اعتراض به اعدام ریحانه ،محکوم کردند ولی او راست قامت تر شد. همچنانکه زنان زیادی به حقوق از دست رفته شان معترض و جنبش علیه اعدام و دادخواهى به کوچه و خیابان سرایت کرد. کوچه هایی که شاهد داغ مادران ۳۰ هزار جوان اعدام شده در مدت زمانی کوتاه بودند.
اکنون در سومین سالگرد اعدام دخترم با صدایی بلند فریاد میزنم :
پاره تنم ، عزیز دلم ، قبله قلبم ،
ریحانم!
با وجود غم طاقتفرسای ناشی از داغ جگرسوزت ، با همه توان به دادخواهی خون به ناحق ریخته ات ایستاده ام . هرگز از راهی که تو نشانم دادى باز نخواهم ایستاد. همچنان که با تو عهد کردم ، دستم دست تو ، پایم پای تو ، چشمهایم چشمهایت و گلویم گلویت خواهد بود . حتی اگر روزی همچون گلوی تو ای زیبای خفته در خاک ، با طناب دار فشرده شود.
تو شکنجه گران و قاضیان و قاتلانت را در این جهان، بخشیده و گرفتن حقت را به دادگاه خدای
زیر نور پروژکتور و دوربین تلویزیون دروغپرداز حکومتی ایستاد اما هرگز به خواسته آنان تن نداد. تحت فشار روانی چند روانشناس معروف و مزدور حکومتی قرار گرفت اما حاضر به نوشتن نامه ای که میخواستند نشد .
ایستادگی و استقامت در برابر زور، صفتی است که در هر فرهنگی ستودنی ست . از این روست که یک جهان انسانیت، از مردم عادی تا سیاستمداران و هنرمندان و ورزشکاران کشورهای مختلف پنج قاره و حتی پاپ رهبر کاتولیک های جهان به دفاع از او پرداخت.
چند روز پس از اعدام ظالمانه اش ، شوراى حقوق بشر سازمان ملل متحد در ژنو ، حکومت را وادار به پاسخگویی کرد. اما بخش زیادى از سخنان نماینده حکومت به دفاع از این اعدام ظالمانه اختصاص یافته و بیش از پیش باعث رسوایی آنها شد. پس از ان، لاریجانى بعنوان نماینده حقوق بشر!! مدعى شد که مقامات قضایی موفق نشدند «رضایت خانواده» متجاوز را به دست آورند و حکومت “ناچار”به اعدام او شد!!
افکار عمومی میداند که حکومت دو راه داشت:
– یا ریحانه را اعدام نکند، در آن صورت مردم ایران میفهمیدند که میتوانند در برابر هتک حرمتی که هر روزه از سوی حکومت به مردم روا میشود بایستند . این برای سیستم فاسد، بسیار خطرناک بود. چرا که در سراسر ایران، مامورهای مزدوری که چشم به جان و مال و ناموس مردم دارند، پراکنده اند و بسیاری از این مزدوران حاضرند هر رذالتی بکنند، حتی جوانان شریف مردم را کف خیابانها بکشند، چون میدانند هنگام خطاکاری، حکومت، پشتیبانشان خواهد بود به شرطی که همچون سربندی ها مهره ای از مافیای قدرت باشند . به شرطی که در تنگناهایی همچون اعتراضات گسترده مدنی ، رو در روی مردم قرار گیرند، به شرطی که مثل آب خوردن، قلب ندا و جمجمه مصطفا را نشانه بگیرند . ستار را شکنجه دهند . تن امیرارشد و شهرام را زیر چرخ له کنند. ترانه را پس از تجاوز آتش بزنند.
– یا او را اعدام کرده و به قیمت ننگ ابدی کشتن یک بیگناه ، با توسل به شعار النصر بالرعب، مردم را بترساند .تا به مردم ایران و بخصوص زنان بگوید حق ندارند در برابر تجاوز ماموران حکومتی، کوچکترین مقاومتی کنند . چرا که آنان اسیران حکومتند و در صورت مقاومت در برابر تجاوز ، زندانی شده و تحت شکنجه های سخت و طاقت فرسا قرارگرفته و در آخر، اعدام خواهند شد . همچنانکه هنوز به بهانه ایجاد امنیت ، در کوی و برزن ، چوبه های دار برپا کرده و از مردم برای تماشای جان کندن یک انسان دعوت میکند شاید پایه های لرزانش فرو نریزد. غافل از اینکه حباب قدرت پوشالی ش در برابر غرش هماهنگ مبارزان و محرومان محو خواهد شد.
ریحانه را کشتند، دختری زیبا و مهربان که به گواهی بسیاری از زندانیان و حتی زندانبانان نقطه امید و معلمی بود برای زنان بی پناه زندانی تا یاد بگیرند به خود و دیگران احترام بگذارند و پیشرفت کنند . او را به قتل رساندند تا امید و بخشندگی و مهربانی را بکشند . نمیدانستند او بذری است کاشته در خاک ایران . یک ریحانه را کشتند و هزار ریحانه سبز شد . آتنا دائمی را به جرم اعتراض به اعدام ریحانه ،محکوم کردند ولی او راست قامت تر شد. همچنانکه زنان زیادی به حقوق از دست رفته شان معترض و جنبش علیه اعدام و دادخواهى به کوچه و خیابان سرایت کرد. کوچه هایی که شاهد داغ مادران ۳۰ هزار جوان اعدام شده در مدت زمانی کوتاه بودند.
اکنون در سومین سالگرد اعدام دخترم با صدایی بلند فریاد میزنم :
پاره تنم ، عزیز دلم ، قبله قلبم ،
ریحانم!
با وجود غم طاقتفرسای ناشی از داغ جگرسوزت ، با همه توان به دادخواهی خون به ناحق ریخته ات ایستاده ام . هرگز از راهی که تو نشانم دادى باز نخواهم ایستاد. همچنان که با تو عهد کردم ، دستم دست تو ، پایم پای تو ، چشمهایم چشمهایت و گلویم گلویت خواهد بود . حتی اگر روزی همچون گلوی تو ای زیبای خفته در خاک ، با طناب دار فشرده شود.
تو شکنجه گران و قاضیان و قاتلانت را در این جهان، بخشیده و گرفتن حقت را به دادگاه خدای
بزرگ
در جهان باقی موکول کردی . اما من ، ظالمانی که هر اندازه به تو ظلم کرده
اند، آشکار یا نهان، با بازجویی یا پرونده سازی، با امضا یا تایید حکم مرگ ،
با برپا کردن چوبه دار یا کشیدن اهرمی که راه نفس را بر تو بست، هرگز
نخواهم بخشید . میخواهم علاوه بر دادگاه عدل الهی، در همین دنیا محاکمه و
مجازات شوند . تا دیگر هیچ مادری شاهد اعدام فرزندش نباشد.
اکنون نیز همچون گذشته تکرار میکنم که جان تو در تنم عجین شده و هستی ام به حق خواهی تو وابسته است. بیش از هزار روز است که همه لحظه هایم با یاد تو میگذرد. هزار سال دیگر نیز، همه ذرات و غبارهای وجودم ، همراه بادهای سرکش و آزاد ،نام تو را فریاد خواهد زد . گواهی خواهم دادکه تو در نبرد با حکومت حامی متجاوز، پیروز شدی . مبارزه هفت ساله ات با حامیان متجاوز اطلاعاتی ، پای چوبه دار به اوج رسید . سحرگاه سوم آبان ۹۳ در میدان اعدام رجایی شهر با دستهای بسته ایستادی. چشم در چشم قاتلینت . بی ذره ای تردید در شقاوت آنان با چشمهای درشت و بَراقت فریاد زدى : میتوانید جان مرا بگیرید اما هرگز نخواهید توانست هستی ام را به ننگ سازش و تسلیم ، آلوده کنید . نام متجاوز تا ابد بر پیشانی سربندی و حامیانش باقی خواهد ماند .
تو رفتی و راه ماند . راهی که تو نشانم دادی ای مونس همیشگی لحظه ها.
اینک با افتخار اعلام میکنم «بنیاد ریحان» در اروپا به ثبت رسمی رسیده است، «بنیاد ریحان براى حمایت از محکومان به اعدام و خانواده هاى اعدام شدگان و زندانیان و قربانیان تجاوز در ایران». یقین دارم «بنیاد ریحان» با حمایت مردم مهربان و نهادها و فعالان جنبشهاى زنان و علیه اعدام ، در کشورهای دیگر نیز گسترش خواهد یافت. این بنیاد فارغ از هر عقیده و مرام و هر نوع گرایش حزبی علیه تجاوز و اعدام خواهد خروشید و دست یاریگر مردم ایران را در تحقق رویای ایران بدون اعدام خواهد فشرد. بزودی جزئیات مربوط به چگونگی حمایت ، یاری و پیوستن به بنیاد را خواهم گفت.
امیدوارم روح ریحانه از این سرباز غمگین اما دادخواه، خوشنود باشد
اکنون نیز همچون گذشته تکرار میکنم که جان تو در تنم عجین شده و هستی ام به حق خواهی تو وابسته است. بیش از هزار روز است که همه لحظه هایم با یاد تو میگذرد. هزار سال دیگر نیز، همه ذرات و غبارهای وجودم ، همراه بادهای سرکش و آزاد ،نام تو را فریاد خواهد زد . گواهی خواهم دادکه تو در نبرد با حکومت حامی متجاوز، پیروز شدی . مبارزه هفت ساله ات با حامیان متجاوز اطلاعاتی ، پای چوبه دار به اوج رسید . سحرگاه سوم آبان ۹۳ در میدان اعدام رجایی شهر با دستهای بسته ایستادی. چشم در چشم قاتلینت . بی ذره ای تردید در شقاوت آنان با چشمهای درشت و بَراقت فریاد زدى : میتوانید جان مرا بگیرید اما هرگز نخواهید توانست هستی ام را به ننگ سازش و تسلیم ، آلوده کنید . نام متجاوز تا ابد بر پیشانی سربندی و حامیانش باقی خواهد ماند .
تو رفتی و راه ماند . راهی که تو نشانم دادی ای مونس همیشگی لحظه ها.
اینک با افتخار اعلام میکنم «بنیاد ریحان» در اروپا به ثبت رسمی رسیده است، «بنیاد ریحان براى حمایت از محکومان به اعدام و خانواده هاى اعدام شدگان و زندانیان و قربانیان تجاوز در ایران». یقین دارم «بنیاد ریحان» با حمایت مردم مهربان و نهادها و فعالان جنبشهاى زنان و علیه اعدام ، در کشورهای دیگر نیز گسترش خواهد یافت. این بنیاد فارغ از هر عقیده و مرام و هر نوع گرایش حزبی علیه تجاوز و اعدام خواهد خروشید و دست یاریگر مردم ایران را در تحقق رویای ایران بدون اعدام خواهد فشرد. بزودی جزئیات مربوط به چگونگی حمایت ، یاری و پیوستن به بنیاد را خواهم گفت.
امیدوارم روح ریحانه از این سرباز غمگین اما دادخواه، خوشنود باشد
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر