بیابان
زایی نیز یکی از دست آوردهای رژیم آخوندی برای مردم ایران است. این پدیده
شوم آن‌چنان روبه گسترش است که سالانه حدود 50هزار هکتار در کشور بیابان
زایی رخ می‌دهد.
به گزارش خبرگزاری حکومتی مهر و به‌نقل از معاون سازمان جنگلها و مراتع ”از 146 میلیون هکتار مساحت کشور، 32 میلیون هکتار آن در محدوده بیابانی قرار دارد که از این میزان حدود 7 میلیون هکتار آن کانون بحرانی هستند“.
این مقام حکومتی در گفتگو با تلویزیون شبکه خبر رژیم 27خرداد 94، خشک شدن رودخانه‌ها، افزایش برداشت آبهای زیرزمینی، بهره‌برداری بیش ازحد از پتانسیل زمین، برداشت بیش ازحد از سفره‌های زیرزمینی، بهره‌برداری بیش ازحد از مراتع، رفتار نامناسب با جنگلها و... را عامل به‌وجود آمدن بیابان زایی و به‌وجود آمدن یک طبیعت خشن می‌داند.
به گفته این کارگزار رژیم در دهه‌های اخیر از آب رودخانه‌ها بیش از پتانسیل آنها استفاده می‌شود. توسعه سدسازیها و کم کردن آب تالابها و خشکیده شدن تالابها، باعث ایجاد بیابانهای جدیدی شده است.
وی می‌گوید: بر اساس مشاهدات زمینی و گزارشات مردمی در سال گذشته حداقل حدود 900هزار هکتار بیابان جدید به وسعت بیابانهای کشور افزوده شده است.
عدم توجه به مدیریت جامع حوزه‌های آبخیزی نیز یکی از عوامل مهم علت بیابانی شدن اراضی کشور در سالهای اخیر است.
در حال حاضر سالانه نزدیک به یکصد هزار هکتار نابودی جنگل و 50هزار هکتار بیابان‌زایی از طریق نابودی جنگلها صورت می‌گیرد.
به گفته رئیس انجمن جنگلبانی رژیم، سالانه نزدیک به سه هزار هکتار جنگل به‌صورت سطحی از بین می‌رود و علاوه بر این، موجودی جنگلها هم کاهش محسوسی پیدا کرده، به‌طوری که در آینده نزدیک جنگل‌های زاگرس بیابان خواهد شد.
وی هشدار می‌دهد و می‌گوید: «با ادامه این روند در 20سال آینده، جنگل‌های انبوه شمال کشور هم بیابان خواهد شد».
مهرداد بائوج لاهوتی، نماینده مجلس رژیم شتاب تغییر کاربری زمینهای کشاورزی در استانهای شمالی در سالهای اخیر را نگران‌کننده دانسته است.
این نماینده رژیم 12 اردیبهشت به خبرگزاری حکومتی ایلنا گفته است میزان شالیزارهای تغییر کاربری داده شده از مرز سه هزار هکتار گذشته و این وضعیت در مورد زمینهای زیر کشت چای بسیار بدتر است.
به گفته این نماینده مجلس رژیم بیش از هفت هزار هکتار از زمینهای چایکاران از چرخه کشت و کار خارج شده و در خدمت دیگر فعالیتها قرار گرفته است.
وی همچنین از تغییر کاربری بیش از ۴ هزار هکتار از باغ‌های توت در شمال خبر داده که وسعت این‌گونه زمینها را به بیش از ۱۴ هزار هکتار می‌رساند.
نماینده برنامه عمران سازمان ملل نیز در همایشی در تهران گفته است که ۸۰ درصد سرزمین ایران را مناطق خشک و نیمه خشک تشکیل می‌دهند و فرسایش سالانه خاک در ایران ۱۵ تن در هکتار گزارش شده است.
به گفته این مقام سازمان ملل میزان فرسایش خاک مهمترین شاخص در تخریب سرزمین است و از این منظر فرسایش خاک در ایران سه برابر متوسط فرسایش خاک در دنیا است.
وی در ادامه گفته است ”میزان تبخیر در ایران نیز سه برابر متوسط جهانی است و ایران با پدیده‌ی تغییر اقلیم روبه‌رو است... .. بیابان زایی در همه جای ایران در حال وقوع است و آسیبهای بزرگی برای ساکنان حاشیه‌های بیابانها در کشور به وجود آورده است. اکنون نیمی از روستاهای ایران خالی از جمعیت شده‌اند که شامل یازده میلیون نفر از کسانی می‌شود که از این پس در فقر مطلق در حاشیه شهرهای بزرگ زندگی می‌کنند“.
بنابراین تخریب سرزمین، جنگل زدایی، و غارت آبهای زیرزمینی توسط نهادهای چپاولگر رژیم از عوامل بیابان زایی در ایران تحت حاکمیت آخوندها است. به این عوامل می‌بایست خشکیدن تالابها و رودها را نیز اضافه کرد که تخریب بنیادهای زیستی در قالب تخریب سرزمین و بیابان زایی را به‌دنبال دارد.
در حاکمیت آخوندها و در کمتر از 30سال، 70 درصد منابع آب زیرزمینی مصرف شده است، و هم‌اکنون نیز 90 درصد ریزش‌های جوی سالانه را مصرف می‌کند، یعنی بیش از دو برابر حد مجاز، که این امر منجر به خشکیدن یعنی بیابانی شدن قطعی ایران منجر خواهد شد.
عیسی کلانتری، وزیر پیشین کشاورزی رژیم گفته است: ”۹٧ درصد آبهای سطحی ایران طی سالهای اخیر از بین رفته‌اند و در صورت ادامه‌ی این روند، ۵۰ میلیون ایرانی ناگزیر از مهاجرت برای زنده ماندن خواهند بود. “
ساخت بی‌رویه سد بر روی رودهای کشور توسط سپاه پاسداران به‌منظور غارت و چپاول آب رودخانه‌ها در جهت منافع اقتصادی خود، و خشک شدن تالابها را نیز باید به‌عنوان یکی از دلایل اصلی بیابان زایی ذکر نمود، به حدی که هم‌اکنون قسمت بزرگی از دشت خوزستان و زمینهای استان اصفهان برای کشاورزی از حیز انتفاء افتاده است و تبدیل به بیابان شده است.
بنابراین به جای آبادانی، سرسبزی و خرمی ایران، ارمغان رژیم آخوندی پس از 37سال حاکمیت منحوس، افزایش بیابان و خشک کردن ایران شده است، مسأله‌ای که حداقل نتیجه آن به گفته مقام سازمان ملل فقر مطلق یازده میلیون نفر از هموطنان روستایی است که مجبورند در حاشیه شهرها زندگی کنند.
به گزارش خبرگزاری حکومتی مهر و به‌نقل از معاون سازمان جنگلها و مراتع ”از 146 میلیون هکتار مساحت کشور، 32 میلیون هکتار آن در محدوده بیابانی قرار دارد که از این میزان حدود 7 میلیون هکتار آن کانون بحرانی هستند“.
این مقام حکومتی در گفتگو با تلویزیون شبکه خبر رژیم 27خرداد 94، خشک شدن رودخانه‌ها، افزایش برداشت آبهای زیرزمینی، بهره‌برداری بیش ازحد از پتانسیل زمین، برداشت بیش ازحد از سفره‌های زیرزمینی، بهره‌برداری بیش ازحد از مراتع، رفتار نامناسب با جنگلها و... را عامل به‌وجود آمدن بیابان زایی و به‌وجود آمدن یک طبیعت خشن می‌داند.
به گفته این کارگزار رژیم در دهه‌های اخیر از آب رودخانه‌ها بیش از پتانسیل آنها استفاده می‌شود. توسعه سدسازیها و کم کردن آب تالابها و خشکیده شدن تالابها، باعث ایجاد بیابانهای جدیدی شده است.
وی می‌گوید: بر اساس مشاهدات زمینی و گزارشات مردمی در سال گذشته حداقل حدود 900هزار هکتار بیابان جدید به وسعت بیابانهای کشور افزوده شده است.
عدم توجه به مدیریت جامع حوزه‌های آبخیزی نیز یکی از عوامل مهم علت بیابانی شدن اراضی کشور در سالهای اخیر است.
در حال حاضر سالانه نزدیک به یکصد هزار هکتار نابودی جنگل و 50هزار هکتار بیابان‌زایی از طریق نابودی جنگلها صورت می‌گیرد.
به گفته رئیس انجمن جنگلبانی رژیم، سالانه نزدیک به سه هزار هکتار جنگل به‌صورت سطحی از بین می‌رود و علاوه بر این، موجودی جنگلها هم کاهش محسوسی پیدا کرده، به‌طوری که در آینده نزدیک جنگل‌های زاگرس بیابان خواهد شد.
وی هشدار می‌دهد و می‌گوید: «با ادامه این روند در 20سال آینده، جنگل‌های انبوه شمال کشور هم بیابان خواهد شد».
مهرداد بائوج لاهوتی، نماینده مجلس رژیم شتاب تغییر کاربری زمینهای کشاورزی در استانهای شمالی در سالهای اخیر را نگران‌کننده دانسته است.
این نماینده رژیم 12 اردیبهشت به خبرگزاری حکومتی ایلنا گفته است میزان شالیزارهای تغییر کاربری داده شده از مرز سه هزار هکتار گذشته و این وضعیت در مورد زمینهای زیر کشت چای بسیار بدتر است.
به گفته این نماینده مجلس رژیم بیش از هفت هزار هکتار از زمینهای چایکاران از چرخه کشت و کار خارج شده و در خدمت دیگر فعالیتها قرار گرفته است.
وی همچنین از تغییر کاربری بیش از ۴ هزار هکتار از باغ‌های توت در شمال خبر داده که وسعت این‌گونه زمینها را به بیش از ۱۴ هزار هکتار می‌رساند.
نماینده برنامه عمران سازمان ملل نیز در همایشی در تهران گفته است که ۸۰ درصد سرزمین ایران را مناطق خشک و نیمه خشک تشکیل می‌دهند و فرسایش سالانه خاک در ایران ۱۵ تن در هکتار گزارش شده است.
به گفته این مقام سازمان ملل میزان فرسایش خاک مهمترین شاخص در تخریب سرزمین است و از این منظر فرسایش خاک در ایران سه برابر متوسط فرسایش خاک در دنیا است.
وی در ادامه گفته است ”میزان تبخیر در ایران نیز سه برابر متوسط جهانی است و ایران با پدیده‌ی تغییر اقلیم روبه‌رو است... .. بیابان زایی در همه جای ایران در حال وقوع است و آسیبهای بزرگی برای ساکنان حاشیه‌های بیابانها در کشور به وجود آورده است. اکنون نیمی از روستاهای ایران خالی از جمعیت شده‌اند که شامل یازده میلیون نفر از کسانی می‌شود که از این پس در فقر مطلق در حاشیه شهرهای بزرگ زندگی می‌کنند“.
بنابراین تخریب سرزمین، جنگل زدایی، و غارت آبهای زیرزمینی توسط نهادهای چپاولگر رژیم از عوامل بیابان زایی در ایران تحت حاکمیت آخوندها است. به این عوامل می‌بایست خشکیدن تالابها و رودها را نیز اضافه کرد که تخریب بنیادهای زیستی در قالب تخریب سرزمین و بیابان زایی را به‌دنبال دارد.
در حاکمیت آخوندها و در کمتر از 30سال، 70 درصد منابع آب زیرزمینی مصرف شده است، و هم‌اکنون نیز 90 درصد ریزش‌های جوی سالانه را مصرف می‌کند، یعنی بیش از دو برابر حد مجاز، که این امر منجر به خشکیدن یعنی بیابانی شدن قطعی ایران منجر خواهد شد.
عیسی کلانتری، وزیر پیشین کشاورزی رژیم گفته است: ”۹٧ درصد آبهای سطحی ایران طی سالهای اخیر از بین رفته‌اند و در صورت ادامه‌ی این روند، ۵۰ میلیون ایرانی ناگزیر از مهاجرت برای زنده ماندن خواهند بود. “
ساخت بی‌رویه سد بر روی رودهای کشور توسط سپاه پاسداران به‌منظور غارت و چپاول آب رودخانه‌ها در جهت منافع اقتصادی خود، و خشک شدن تالابها را نیز باید به‌عنوان یکی از دلایل اصلی بیابان زایی ذکر نمود، به حدی که هم‌اکنون قسمت بزرگی از دشت خوزستان و زمینهای استان اصفهان برای کشاورزی از حیز انتفاء افتاده است و تبدیل به بیابان شده است.
بنابراین به جای آبادانی، سرسبزی و خرمی ایران، ارمغان رژیم آخوندی پس از 37سال حاکمیت منحوس، افزایش بیابان و خشک کردن ایران شده است، مسأله‌ای که حداقل نتیجه آن به گفته مقام سازمان ملل فقر مطلق یازده میلیون نفر از هموطنان روستایی است که مجبورند در حاشیه شهرها زندگی کنند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر