اعتراض
های خیابانی در آمریکایی لاتین امری رایج است و، بعنوان یک روزنامه نگار
آرژانتینی، پوشش رسانه ای آن نیز به گونه ای عادی شده است.
اما تظاهرات عظیم ۳ ژوئن برای پایان دادن به خشونت های جنسیتی، برای من تجربه کاملا تازه ای بود.برای اولین بار، من نمی دانستم که باید به عنوان روزنامه نگار آنچه را که شاهدش بودم بی طرفانه گزارش کنم یا به عنوان یک زن مطابق احساسم عمل کنم و به جمعیت بپیوندم. من تا آن زمان هرگز شاهد چنین اعتراض عمومی به "قلدرمابی" ، چیزی که همواره بخشی از فرهنگ من بوده، نبودم.
ده ها هزار نفر( عمدتا زنان، اما مردان زیادی هم بودند) به خیابان ها آمده بودند تا خواستار پایان زن ستیزی، بویژه زن کشی شوند.
اعتراض ها را گروهی از زنان روزنامه نگار بعد از شنیدن خبر قتل یک دختربچه ۱۴ ساله که به گناه حامله بودن کشته شده بود، ترتیب دادند. قتل "شیاره پاز" که ظاهرا زنده بگور شده بود، یکی از تازه ترین مواردقتل های زنان بود.
ماجرا با توئیت مارسلا اویده، روزنامه نگار آغاز شد که نوشته بود "نمی خواهیم صدایمان را بلند کنیم؟ دارند ما را می کشند". این فراخوان با عنوان "نه حتی یک نفر دیگر" مثل شعله های آتش در شبکه های اجتماعی پخش شد تا سرانجام به بزرگترین تظاهرات ضد "قلدرمابی" تاریخ آرژانتین تبدیل شد.
سرزمین اویتا
بیش از ۱۵۰ هزار نفر در این راهپیمایی شرکت داشتند که این موضوع شگفتی ناظران خارجی را برانگیخت. آنها هرگز تصور نمی کردند فرهنگ "مردسالارانه" چنین مسئله بزرگی در آرژانتین باشد.کریستینا فرناندر کیشنر، رئیس جمهور آرژانتین زن است و این کشور سابقه طولانی در داشتن رهبران زن قدرتمند دارد. از دیگر زنان بنام آرژانتینی اوا پرون همسر دوم خوان پرون رئیس جمهوری سابق آرژانتین، از مبارزان حقوق زنان در دهه ۵۰ میلادی است. نمایش موزیکال "اویتا" با الهام از شخصیت او ساخته شد.
اوا پرون، سپس "حزب زنان طرفدار پروون" را تاسیس کرد که اولین حزب بزرگ زنان در کشور بود. تصور می شود این حزب علت اساسی پیروزی خوان پرون در انتخابات ریاست جمهوری سال ۱۹۵۱ با فاصله زیادی از رقبایش بود.
بعد از این تظاهرات بود که دیوان عالی آرژانتین و دبیرخانه حقوق بشر کشور اعلام کردند که دفاتری را برای جمع آوری داده ها درباره خشونت علیه زنان تاسیس می کنند. این اطلاعات احتمالا تا آخر سال در دسترس خواهد بود.
همزمان، برای بسیاری این سوال مطرح است که آیا مشکل زن ستیزی در آرژانتین بدتر از سایر کشورهای آمریکای لاتین است؟ حقیقت این است که هیچ کس نمی داند. برای اینکه در بیشتراین کشورها آماری رسمی در مورد زن کشی وجود ندارد.
آمار غیررسمی حاکی از آن است که این مشکل در آرژانتین مانند الساوادور و مکزیک که زنان بطور روزانه در آن به قتل می رسند، نیست.
با این حال، شمارقتل های مرتبط با جنسیت در آرژانتین تکان دهنده است.
"لا کاسا دل انسیونترو"، یکی از خانه های امن زنان که تنها جایی است که شمار قتل های زنان را در سطح ملی برآورد می کند، می گوید در هر ۳۱ ساعت یک زن کشته می شود.
از سال ۲۰۰۸ که جمع آوری اطلاعات در این زمینه آغاز شد، بیش از ۱۸۰۰ زن با شلیک گلوله، با ضربات چاقو، ضرب و شتم، سوزاندن، خفه کردن یا غرق کردن جان خود را از دست داده اند. این امر سبب شد تا کنگره در سال ۲۰۱۲ قانونی را وضع کند که مجازات زندان در موارد خشونت های جنسیتی را افزایش می دهد.
متلک پرانی
آنچه که زن کشی ها را از دیگر انواع جنایات متمایز می کند، این است که در اغلب موارد قاتل، شوهر، دوست پسر یا شریک زندگی سابق قربانی است. همین یکی از مسائلی بود که معترضان بر آن انگشت گذاشتند.تجمعی که هدف آن فراهم کردن زمینه تغییر واقعی اجتماعی بود.
به نظر بسیاری از آرژانتینی ها، خشونت مردان علیه زنان از فضای فرهنگی ناشی می شود که نگاهی ابزاری به زنان دارد.
نمونه ای از این تفکر، متلک پرانی است. درحالی که بسیاری از مردان این رفتار سنتی را نوعی ابراز علاقه توام با رشادت می بینند، زنان جوان بطور روزافزونی از این توجه ناخواسته به خود ابراز انزجار می کنند.
"نحوه لباس پوشیدن من دعوت از تو برای ابراز نظر نیست"، این شعاری بود که یکی از زنان معترض با خود حمل می کرد.
شهردار بوینوس ایرس، مارسیو مارسی، نامزد فعلی انتخابات ریاست جمهوری، سال گذشته بعد از آن که مدعی شد که "زنان در ته دلشان واقعا از متلک خوششان می آید، حتی اگر حرف بی ادبانه ای باشد"، جنجالی برپا کرد.
حرف های او و مباحثی که بدنبال داشت، نشان دهنده شکاف عمیقی میان نظرات سنتی و مدرن بر سر روابط و تعامل زنان و مردان بود.
نمونه واضح تری از استفاده ابزاری از زنان آرژانتینی را در برنامه روزانه تلویزیون می توان دید. محبوبترین برنامه ، کپی محلی "فقط بیا برقصیم" است که ستارگان زن را نیمه عریان و درحال رقص به نمایش می گذارد.
اگرچه برای اغلب آرژانتینی ها این موضوع چیزی غیرعادی نیست، اما زنان هرچه بیشتر، بویژه زنان جوان، خواهان تغییر هستند.
- 2 ژوئیه 2015 - 11 تیر 1394
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر