در
حالی که مذاکرات هسته‌یی روز به روز و ساعت به ساعت تمدید می‌شود، یک حالت
سردرگمی در رژیم و دستگاه تبلیغاتی آن به چشم می‌خورد. گزارشها و
برنامه‌های مختلفی که از تلویزیون رژیم در این رابطه پخش می‌شود، مملو از
حرفها و مواضع ضد و نقیض است؛ ضد و نقیض نه بین دو برنامه، یا دو نفر از دو
باند، بلکه در یک برنامه و گاه در حرفهای یک نفر. یک نمونه آن، یک گفتگوی
تلویزیونی است که روز سه‌شنبه 16تیر از شبکه2 رژیم پخش شد.
مجری تلویزیون رژیم از بروجردی رئیس کمسیون امنیت و روابط خارجی مجلس رژیم می‌پرسد: «به چه دلیل طرف مقابل، این قدر به‌دنبال گذراندن وقت و گرفتن زمان است؟» بروجردی حرف مجری را رد می‌کند و پاسخ می‌دهد: «تعبیر بهتر از ”گرفتن وقت“ این است که اراده سیاسی موجود در غرب، بر این تعلق گرفته که این روند طولانی، حتماً به یک نتیجه‌یی برسد. اگر این اصل را بپذیریم، تفسیر تمدیدهای مکرر خیلی ساده می‌شود. معنی این‌که آمریکا و اروپا همه ظرفیت و حیثیت خودشان را به میدان آورده‌اند، این است که آنها مصرند که کار به نتیجه برسد».
می‌بینید که به‌رغم این‌که مجری تلویزیون رژیم خیز برداشته که به روال تبلیغات سابق رژیم بگوید طرف مقابل دارد وقت‌کشی می‌کند و او مسئول کش دادن است، بروجردی که می‌داند معنی این حرف آن است که طرف مقابل بی‌نیاز از توافق است و این رژیم است که نیازمندانه به‌دنبال توافق می‌دود، جواب دیگری می‌دهد. اما ببینید که خود او چند جمله بعد چطور حرفی متناقض از حرف قبلی‌اش می‌زند و در ادامه توضیحات خود که چرا مذاکرات به نتیجه نرسیده می‌گوید:
«(علت) همان زیاده‌خواهی‌های همیشگی آمریکاست. آنها در کنار این اصل اساسی که علاقمند هستند که حتماً به نتیجه برسند، از همه فشارها و ظرفیت خودشان در مذاکره استفاده می‌کنند که حداکثر امتیاز را بگیرند و حداقل را بدهند».
قسمت دیگری از این برنامه، اظهارات عراقچی معاون ظریف و از اعضای تیم مذاکره‌کننده است که بخش عمده برنامه را هم به خود اختصاص می‌دهد. او در پاسخ به سؤالی که گیر اصلی مذاکرات در حال حاضر چیست، از جمله به مسأله تحریمها اشاره می‌کند و می‌گوید: «خواسته ما این است که طی این توافق، باید موضوع تحریمها به‌طور کلی کنار گذاشته شود. در کنار توافق، نمی‌شود تحریم و نظام تحریم و ساختار تحریم و رژیم تحریم، وجود داشته باشد. این رویکرد، حتماً باید عوض شود… اما در خصوص بعضی تحریمهای دیگر مثل تحریمهای تسلیحاتی، اختلافات ادامه دارد و این اتفاقاً تحریمی است که از نظر اجرایی و عملی برای ما کمترین معونه را دارد. تحریمی که بیشترین استفاده را از آن کرده‌ایم و بیشترین برکت را برای ما داشته، تحریمهای تسلیحاتی است که باعث شد صنعت دفاعی ما، صنعت ساخت تسلیحات ما، به‌رشد و شکوفایی فوق‌العاده‌یی برسد».
ضد و نقیض‌گویی ابلهانه و تلاش برای سرخ کردن صورت زار و نزار رژیم به ضرب سیلی را می‌بینید؟ از یک طرف، به‌شدت نیاز رژیم به رفع تحریمها اعتراف می‌کند و از طرف دیگر مدعی است که همه تحریمها برداشته شده و بخش ناچیز تحریم تسلیحاتی باقی مانده که آن هم همه‌اش خیر و برکت برای رژیم بوده است. معلوم نیست اگر تحریم عامل خیر و برکت و شکوفایی بوده، پس چرا می‌خواهند و این همه اصرار دارند که آن را بردارند؟!
از این تناقض‌گوییها در حرفهای عراقچی زیاد است؛ اما بد نیست یک نمونه جالب و بامزه دیگر را هم ببینید. او در پاسخ به سؤالی در مورد این‌که نگارش متن نهایی توافق، چقدر پیش رفته می‌گوید: «از نظر نگارش متن، دیگر مشکلی نداریم. آن مواردی در متن حل نشده، که تصمیم سیاسی در موردش هنوز اتخاذ نشده و به‌محض این‌که وزرا در خصوص آنها به تصمیم برسند، متن آن را هم کامل خواهیم کرد».
این حرفی است که عراقچی می‌توانست در دوره‌های قبلی و یک سال پیش هم بگوید؛ نگارش متن مشکلی ندارد، فقط باید توافق شود! نتیجه می‌گیریم که دفعات قبل که متن نگارش نشده، لابد قلم و کاغذ در دسترس نبوده است!
این پرت و پلاها و ضد و نقیض‌گوییها از کجا ناشی می‌شود؟! خیلی ساده، اینها هذیانهای ناشی از زهر و ناشی از بن‌بستی است که رژیم در آن گیر کرده است!
مجری تلویزیون رژیم از بروجردی رئیس کمسیون امنیت و روابط خارجی مجلس رژیم می‌پرسد: «به چه دلیل طرف مقابل، این قدر به‌دنبال گذراندن وقت و گرفتن زمان است؟» بروجردی حرف مجری را رد می‌کند و پاسخ می‌دهد: «تعبیر بهتر از ”گرفتن وقت“ این است که اراده سیاسی موجود در غرب، بر این تعلق گرفته که این روند طولانی، حتماً به یک نتیجه‌یی برسد. اگر این اصل را بپذیریم، تفسیر تمدیدهای مکرر خیلی ساده می‌شود. معنی این‌که آمریکا و اروپا همه ظرفیت و حیثیت خودشان را به میدان آورده‌اند، این است که آنها مصرند که کار به نتیجه برسد».
می‌بینید که به‌رغم این‌که مجری تلویزیون رژیم خیز برداشته که به روال تبلیغات سابق رژیم بگوید طرف مقابل دارد وقت‌کشی می‌کند و او مسئول کش دادن است، بروجردی که می‌داند معنی این حرف آن است که طرف مقابل بی‌نیاز از توافق است و این رژیم است که نیازمندانه به‌دنبال توافق می‌دود، جواب دیگری می‌دهد. اما ببینید که خود او چند جمله بعد چطور حرفی متناقض از حرف قبلی‌اش می‌زند و در ادامه توضیحات خود که چرا مذاکرات به نتیجه نرسیده می‌گوید:
«(علت) همان زیاده‌خواهی‌های همیشگی آمریکاست. آنها در کنار این اصل اساسی که علاقمند هستند که حتماً به نتیجه برسند، از همه فشارها و ظرفیت خودشان در مذاکره استفاده می‌کنند که حداکثر امتیاز را بگیرند و حداقل را بدهند».
قسمت دیگری از این برنامه، اظهارات عراقچی معاون ظریف و از اعضای تیم مذاکره‌کننده است که بخش عمده برنامه را هم به خود اختصاص می‌دهد. او در پاسخ به سؤالی که گیر اصلی مذاکرات در حال حاضر چیست، از جمله به مسأله تحریمها اشاره می‌کند و می‌گوید: «خواسته ما این است که طی این توافق، باید موضوع تحریمها به‌طور کلی کنار گذاشته شود. در کنار توافق، نمی‌شود تحریم و نظام تحریم و ساختار تحریم و رژیم تحریم، وجود داشته باشد. این رویکرد، حتماً باید عوض شود… اما در خصوص بعضی تحریمهای دیگر مثل تحریمهای تسلیحاتی، اختلافات ادامه دارد و این اتفاقاً تحریمی است که از نظر اجرایی و عملی برای ما کمترین معونه را دارد. تحریمی که بیشترین استفاده را از آن کرده‌ایم و بیشترین برکت را برای ما داشته، تحریمهای تسلیحاتی است که باعث شد صنعت دفاعی ما، صنعت ساخت تسلیحات ما، به‌رشد و شکوفایی فوق‌العاده‌یی برسد».
ضد و نقیض‌گویی ابلهانه و تلاش برای سرخ کردن صورت زار و نزار رژیم به ضرب سیلی را می‌بینید؟ از یک طرف، به‌شدت نیاز رژیم به رفع تحریمها اعتراف می‌کند و از طرف دیگر مدعی است که همه تحریمها برداشته شده و بخش ناچیز تحریم تسلیحاتی باقی مانده که آن هم همه‌اش خیر و برکت برای رژیم بوده است. معلوم نیست اگر تحریم عامل خیر و برکت و شکوفایی بوده، پس چرا می‌خواهند و این همه اصرار دارند که آن را بردارند؟!
از این تناقض‌گوییها در حرفهای عراقچی زیاد است؛ اما بد نیست یک نمونه جالب و بامزه دیگر را هم ببینید. او در پاسخ به سؤالی در مورد این‌که نگارش متن نهایی توافق، چقدر پیش رفته می‌گوید: «از نظر نگارش متن، دیگر مشکلی نداریم. آن مواردی در متن حل نشده، که تصمیم سیاسی در موردش هنوز اتخاذ نشده و به‌محض این‌که وزرا در خصوص آنها به تصمیم برسند، متن آن را هم کامل خواهیم کرد».
این حرفی است که عراقچی می‌توانست در دوره‌های قبلی و یک سال پیش هم بگوید؛ نگارش متن مشکلی ندارد، فقط باید توافق شود! نتیجه می‌گیریم که دفعات قبل که متن نگارش نشده، لابد قلم و کاغذ در دسترس نبوده است!
این پرت و پلاها و ضد و نقیض‌گوییها از کجا ناشی می‌شود؟! خیلی ساده، اینها هذیانهای ناشی از زهر و ناشی از بن‌بستی است که رژیم در آن گیر کرده است!
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر