عدالت برای ایران در اسفند ۱۳۹۴ با ثبت شکایتی در گروه کاری
ناپدیدشدگان قهری سازمان ملل خواهان مشخص
شدن سرنوشت حسین راحمی‌پور، زندانی سیاسی دهه ۶۰ و گلرو راحمی‌پور نوزاد
ناپدیده‌شده او در زندان اوین شده بود.
گروه کاری پس از بررسی شواهد ارسال
شده در رابطه با این پرونده، گلرو و حسین راحمی‌پور را به عنوان ناپدیدشده
قهری اعلام کرد و در تاریخ ۲۰ خرداد ۱۳۹۵ از دولت جمهوری اسلامی خواست که
در رابطه با سرنوشت این زندانی سیاسی و نوزاده ناپدیدشده‌اش پاسخگو باشد.
جمهوری اسلامی ایران هنوز به این درخواست سازمان ملل هیچ پاسخی نداده است.
گزارش های موثق رسیده به عدالت برای ایران حاکی از آن است که در پی نامه سازمان ملل به ایران برای ارائه اطلاعات درباره نوزاد ناپدیدشده و پدرش، نیروهای امنیتی طی تماس‌های متعدد تلفنی از راحله راحمی‌پور خواسته‌اند که خود را به اداره اطلاعات واقع در خیابان ولیعصر معرفی کند. ماموران وزارت اطلاعات در پاسخ به درخواست راحله راحمی‌پور مبنی بر ارسال احضاریه کتبی گفته‌اند که «ما می‌توانیم تو را در خیابان هم دستگیر کنیم و به اوین ببریم.»
آزار و اذیت راحله راحمی‌پور از سوی نهادهای امنیتی در حالی است که براساس «کنوانسیون بین‌المللی حمایت از تمامی اشخاص در برابر ناپدید شدن اجباری»، دولت‌ها موظف‌اند از شاکیان، شهود و اقوام شخص ناپدیدشده در برابر هرنوع بدرفتاری یا ارعاب به عنوان عواقب شکایت یا شهادت، حمایت کنند.
راحله راحمی‌پور، عمه گلرو راحمی‌پور، نوزاد ناپدیدشده در اوین، طی سال‌های اخیر چندین بار با حضور در تجمع‌های اعتراضی در مقابل زندان اوین تهران، کانون وکلای تهران و کارخانه لاستیک دنا با در داشتن پلاکاردی که رویش نوشته بود: «برادرم را کشتید با فرزندش چه کردید؟» خواهان پیگیری وضعیت برادرزاده‌اش شده است اما تا کنون هیچ پاسخی نگرفته است.
ماموران امنیتی پیش از این نیز در بازجویی‌ها از برخی شرکت‌کنندگان در تجمع‌های اعتراضی، با اشاره به اعتراض‌های راحله راحمی‌پور او را تهدید به بازداشت کرده بودند.
گلرو راحمی‌پور، نوزاد ناپدید شده دو تن از زندانیان سیاسی ۲۰ فروردین ۱۳۶۳ ، در پی بازداشت مادر و پدرش، در زندان اوین تهران متولد شد. ماموران زندان ۱۵ روز پس از تولد گلرو به بهانه آزمایش‌های پزشکی او را از مادرش در بندعمومی زندان اوین جدا کرده و پس از آن بدون نشان دادن جسد و ارائه هرگونه سند و مدرکی، به مادرش گفتند که نوزاد مرده است. با وجود پیگیری‌های مادر و پدر گلرو از داخل زندان و خانواده او در خارج از زندان، جسد این نوزاد به خانواده تحویل داده نشد و تا کنون هیچ اطلاعاتی درباره چگونگی مرگ، محل دفن و مدرکی که مرگ او را گواهی کند، به خانواده ارائه نشده است.
حسین راحمی‌پور، پدر گلرو دندان‌پزشک و از اعضای سازمان راه کارگر تیرماه ۱۳۶۲ به همراه همسرباردارش در منزل شخصی‌اش در تهران بازداشت شد.
در شهریور ۱۳۶۳ ماموران زندان اوین به خانواده حسین راحمی‌پور گفتند که
او «به درک واصل شده، بیایید وسایلش را بگیرید» و در پاسخ به سوال خانواده
درباره محل دفن آنها را به بهشت زهرا ارجاع دادند، اما در مراجعه خانواده
به بهشت زهرا به آنها گفته شد که چنین فردی در بهشت زهرا دفن نشده است.
پیگیری‌های چندین باره خانواده درباره محل دفن او یا گرفتن مدرکی مبنی بر
مرگش هیچ‌گاه به نتیجه نرسید و آنها بار دیگر تهدید به بازداشت شدند.
از نظر قوانین بین‌المللی،«ناپدیدشده قهری» به شخصی گفته میشود که توسط نیروهای دولتی یا وابسته به دولت دستگیر یا ربوده شود و پس از آن، در مورد سرنوشت یا مکانش، پنهان‌کاری صورت گیرد، به شکلی که او از حمایت قانون خارج شود. جزئیات مربوط به دستگیری، وقایعی که در دوران بازداشت اتفاق افتاده، شرایط و جزئیات محاکمه و وقایعی که منتهی به مرگ شده، همچنین در صورت ادعای مرگ، محل دفن پیکر وی نیز جزیی از سرنوشت فرد محسوب میشود و در صورت نامشخص ماندن این موارد فردی که اعدام او به صورت شفاهی به خانواده‌اش اعلام شده،«ناپدیدشده قهری» محسوب میشود.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر