یکشنبه, 29 اسفند 1395
كانون حمایت از خانواده جان باختگان و بازداشتی ها 29 اسفند: به کوری چشم
شب پرستان ستاره می چینیم. سالی دیگر به سر آمد ستم اما نه! شکنجه همچنان
پابرجاست و کشورمان رکورد دار اعدام در دنیا. راستی! علی معزی
کجاست؟اسماعیل عبدی کو؟ باغبانی کجاست؟ آرش صادقی چه می کند با تن رنجور؟
از گلرخ ابراهیمی کسی خبر دارد؟ مریم اکبری منفرد چطور؟ عبد الفتاح سلطانی
چه می کند؟ کسی ضجه های مادر ستار بهشتی را می شنود؟هنوز صبح هر روز بر سر
مزار ستار می رود گویا!.
قلم را از ارژنگ داوودی گرفتند که دیگر ننویسد:"زندانی اعدامی شبی را تا صبح اعدام به میله پرچم زندان زابل بسته میشود".خالد حردانی گویا زاده زندان باشد؟! کسی آزاد بودنش را به یاد دارد؟ سعید شیرزاد هم صبح سال دگر به هواخوری زندان حتما سلام خواهد داد...و وای که قلم ناتوان است از نوشتن رنجدیدگان به ستوه آمده...
کارگران سرزمینمان چه میکنند؟ فریادشان به گوش کر حاکمیت رسیده است؟ معلمان چطور؟ چند روزی بیشتر از خروششان نگذشته است.
ستم بیداد میکند و ظلم و تبعیض خانه به خانه می چرخند و کام از پیر و جوان می گیرند. این همه هست، سخت تر از سخت، تلخ تر از تلخ...اما به کوری چشم شب پرستان ما ملت ایران ستاره میچینیم.
هموطنان در داخل و عزیزان تبعیدی در خارج از میهن! نوروز، پیام آور پیروزی نور بر ظلمت است که هر ساله فرخنده پی از راه میرسد تا بذر امید بپاشد. خوب بنگرید! زندانیان سیاسی گرفتار در چنگال دیکتاتور، پشت دیوارهای بلند و درون حصار، جشن خوش یمن چهارشنبه سوری را به پا کردند و فریاد مرگ بر دیکتاتور سر دادند. چه امیدی از این بالاتر؟ عده ای انسان آزاده گرفتار شده اند، محکوم شده اند، درون زندان هستند، سالهای سال پایدارند، هنوز اما حاضر نیستند به دیکتاتور سلام بگویند. آیا این افتخار بزرگی برای ما ایرانیان نیست؟ سال نکو از همین بهارش پیداست. امسال سال در هم پیچیدن طومار آنانیست که فکر می کردند تا ابد میتوان ملت بزرگی همچون ملت ایران را تحت ستم نگه داشت. پس، فرا رسیدن سال نو ، سال یک هزار و سیصد و نود و شش، به یاران، به دوستان، به ایرانیان و ایران دوستان مبارک.
علی اکبر نیکبخت
محمد نیکبخت
https://telegram.me/CanoonJb
قلم را از ارژنگ داوودی گرفتند که دیگر ننویسد:"زندانی اعدامی شبی را تا صبح اعدام به میله پرچم زندان زابل بسته میشود".خالد حردانی گویا زاده زندان باشد؟! کسی آزاد بودنش را به یاد دارد؟ سعید شیرزاد هم صبح سال دگر به هواخوری زندان حتما سلام خواهد داد...و وای که قلم ناتوان است از نوشتن رنجدیدگان به ستوه آمده...
کارگران سرزمینمان چه میکنند؟ فریادشان به گوش کر حاکمیت رسیده است؟ معلمان چطور؟ چند روزی بیشتر از خروششان نگذشته است.
ستم بیداد میکند و ظلم و تبعیض خانه به خانه می چرخند و کام از پیر و جوان می گیرند. این همه هست، سخت تر از سخت، تلخ تر از تلخ...اما به کوری چشم شب پرستان ما ملت ایران ستاره میچینیم.
هموطنان در داخل و عزیزان تبعیدی در خارج از میهن! نوروز، پیام آور پیروزی نور بر ظلمت است که هر ساله فرخنده پی از راه میرسد تا بذر امید بپاشد. خوب بنگرید! زندانیان سیاسی گرفتار در چنگال دیکتاتور، پشت دیوارهای بلند و درون حصار، جشن خوش یمن چهارشنبه سوری را به پا کردند و فریاد مرگ بر دیکتاتور سر دادند. چه امیدی از این بالاتر؟ عده ای انسان آزاده گرفتار شده اند، محکوم شده اند، درون زندان هستند، سالهای سال پایدارند، هنوز اما حاضر نیستند به دیکتاتور سلام بگویند. آیا این افتخار بزرگی برای ما ایرانیان نیست؟ سال نکو از همین بهارش پیداست. امسال سال در هم پیچیدن طومار آنانیست که فکر می کردند تا ابد میتوان ملت بزرگی همچون ملت ایران را تحت ستم نگه داشت. پس، فرا رسیدن سال نو ، سال یک هزار و سیصد و نود و شش، به یاران، به دوستان، به ایرانیان و ایران دوستان مبارک.
علی اکبر نیکبخت
محمد نیکبخت
https://telegram.me/CanoonJb
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر