گزارش هفتم – نوشین ارشادی
خبرگزاری بام– اعدام
نوعی کیفرخواست و به عبارتی “اشد مجازات” برای محکومین است و این حکم در
قانون برخی از کشورها به معنای سلب زندگی و حیات انسان به اجرا در
می‌آید. با نگاهی گذرا به آمار اعدام در کشورهایی که این کیفر را به عنوان
حکمی قانونی به اجرا در می‌آورند می‌بینیم که عربستان سعودی، چین، آمریکا،
عراق و ایران دارای بالاترین آمار اعدام در جهان هستند.
مجازات اعدام، تحمیل قانونی مرگ به عنوان
مجازاتی برای نقض قوانین محسوب می‌شود و یکی از بحث برانگیزترین روش‌های
مجازات به حساب می‌آید. در بسیاری از کشورها این روش جای خود را به زندانی
کردن محکوم و جریمه مالی داده و به مانند گذشته شامل تحمیل درد فیزیکی نیست
و تمایل جامعه جهانی به سمت الغای مجازات اعدام و جایگزین ساختن آن به
وسیله زندان و اقدامات تأمینی و تربیتی است.
البته واژه جامعه جهانی تا چه
اندازه شامل کشورهای اسلامی می‌شود، معلوم نیست، چرا که حقوق اسلامی و
کشورهای اسلامی با این مجازات دوستی نزدیکی دارد.
اعدام یکی از تحقیرآمیزترین روش‌های مجازات
برای محکومین است و یکی از دلایل آن نادیده انگاشتن روان در مجازات به شیوه
جسم انگاری انسان است چرا که فشار و شکنجه روحی و روانی تحمیل شده به
محکومین و خانواده‌های این افراد که عملا نقشی در جرم و اتهام فرد محکوم
شده نداشته‌اند تنها یک جنبه از مجازات روانی برای آنها محسوب می‌شود و
جنبه دیگر آن تحقیر آمیز بودن این مجازات و سلب حیات محکوم است در صورتی که
با مرگش تنها صورت مسئله پاک شده و جرمی که خواسته یا ناخواسته مرتکبش
گشته جبران نخواهد شد.
در قوانین اسلام اعدام شامل سه مورد اعدام
قصاص، حد وتعزیر است. اعدام قصاص با اعدام حد و تعزیر تفاوت دارد و شرایط
خاصی را می‌طلبد. در اعدام قصاص شاکی خصوصیِ محکوم، حضوری پررنگ را ایفا می
کند و این موضوع اعدام قصاص را از قلمرو قواعد آمره خارج کرده و از دیگر
تفاوت این نوع اعدام اجازه ولی فقیه است. اما اجرای این حکم غیر انسانی در
زندان رجایی شهر کرج چگونه است؟ آیا این حکم تحقیرآمیز با وجود آنکه عملا
باید از قوانین کشورها حذف گردد مطابق با آنچه در مورد اجرای آن در قوانین
کیفری و مصوب زندان‌ها نوشته شده است اجرا می‌گردد؟
اجرا حکم قصاص در زندان رجایی شهر متاسفانه
به هیچ عنوان مطابق قوانین مندرج شده در آیین نامه سازمان زندان‌ها نیست و
به گفته منابع مطلع و شاهدان عینی هیچ کدام از قوانین مربوط به این حکم
غیرانسانی آن طور که باید به اجرا در نمی‌آید. یکی از این مشکلات در زندان
رجایی شهر آن است که زندانی از موعد اجرای حکم خود خبر ندارد. فردی که موعد
اجرای حکمش رسیده به بهانه‌های مختلف از جمله ملاقات با رئیس زندان و
اعزام به بهداری فراخوانده می‌شود و به محض خروج زندانی به وسیله دو سرباز و
یک نفر از نیروهای زندان با دستبند و پابند به انفرادی که محلی ۲ در ۱.۵
متر است منتقل می گردد. به گفته زندانیانی که تجربه این نوع انفرادی را
داشته‌اند در آن محیط کوچک به جز یک تکه موکت کثیف، حشرات موذی و یک عدد
قرآن و دیواری آغشته به خون چیز دیگری قابل رویت نیست. درست در همین شرایط
که زندانی نیازمند به هم صحبتی برای دریافت آرامش است مورد تمسخر و تحقیر
زندانبانان قرار می‌گیرد و در همان بدو ورود به انفرادی، کاملا او را برهنه
کرده و مورد تفتیش بدنی قرار می‌دهند، از ترس آنکه مبدا با خود وسیله‌ای
داشته باشد که زودتر از موعود خود را رها بخشد. در این مدت از طرف زندان
تنها یک بار اجاره ملاقت با خانواده را به زندانی می‌دهند که به “آخرین
ملاقات” معروف است.
حال با این شرایط جای تعجب است که اخیرا نیز
به جای آنکه یک روز قبل از اجرای حکم زندانی را به انفرادی ببرند وی را ۴
روز قبل یعنی از همان روز اول هفته به انفرادی برده و زندانی می‌بایست ۴
شبانه روز این وضعیت دلهره آور را تاب آورد و در فضای مذکور کابوس اعدام را
برای ۴ شبانه روز متحمل شود و این یکی از روش‌های بی رحمانه آزار و اذیت و
شکنجه روح و روان فرد قربانی اعدام محسوب می‌گردد و البته جدای از تمامی
مسائلی که مخالفان اعدام تا به امروز مطرح کرده اند این مجازات نه تنها
بازدارنده نبوده بلکه باعث بازتولید خشونت در جامعه نیز می‌گردد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر