18/12/2014 / ایالات متحده امریکا
آرنولد آبوت نود ساله، سرباز سابق آمریکایی است که در فورت لادردیل در فلوریدا زندگی می‌کند، او همیشه در خط مقدم برای حمایت از حقوق شهروندی قرار دارد. او همواره کمک حال بی‌خانمان‌ها بوده است. این کهنه سرباز در ۲۳ سال گذشته هر هفته در یک پلاژ عمومی در این شهر به صورت رایگان برای بی‌خانمان‌ها غذا سرو می‌کند. فعالیتی که از سوی شهرداری به عنوان فعالیتی غیرقانونی اعلام شده است. اما انگار او خیال ندارد در این زمینه کوتاه بیاید.
روز ۲۱ اکتبر، شورای شهرداری فورت لادردیل تدابیری اندیشید که تاثیر مستقیم بر بی‌خانمان‌ها دارد. در مقررات جدید آمده است که هر نهادی که در مکان‌های عمومی برای بی‌خانمان‌ها غذا توزیع می‌کند، باید در آن مکان توالت سیار نیز تعبیه کند. جک سیلر، شهردار این شهر، از اجرای این مقررات درباره سازمان مردم نهاد آقای ابوت حمایت کرده است اما آقای ابوت معتقد است این قانون سختگیرانه تنها یک شیوه زیرکانه برای خلاص شدن از شر بی‌خانمان‌ها در سواحل و حذف کردن آن‌ها از مناظر عمومی است. آقای ابوت از کار خود باز نایستاده و همچنان به عنوان داوطلب در سازمان غیردولتی "لاو دی نیبر"که خود تاسیس کرده به کارش ادامه می‌دهد. همین امر باعث شده است تا چندین احضارنامه برای او صادر و از او خواسته شده تا در دادگاه حاضر شود. در صورت اثبات جرم، آقای ابوت به ۶۰ روز زندان و ۵۰۰ دلار جریمه محکوم خواهد شد.
با این حال، من هیچ ترسی از زندان ندارم. در دهه ۱۹۶۰ برای مبارزه برای کسب حق رای سیاه پوستان به جنوب آمریکا رفتم. من علیه شبه نظامیان "کوکلاکس کلان"وارد عمل شدم که خیلی از آن‌ها از نیروی پلیس بودند. پس پلیس فورت لادردیل فلوریدا من را نمی‌ترساند. تنها هدف من آن است که
مطمئن شوم این افراد که از گرسنگی رنج می‌برند، غذای خوبی در کنار ساحل بخورند.
من در برنامه ای رادیویی مناظره‌ای با شهردار داشتم که از من می‌پرسید چرا این برنامه غذای رایگان را به یک ساختمان متروکه محلی که در حال فروریختن است، منتقل نمی‌کنم. در جواب گفتم: گوش کن، هفته‌ای یک بار، من ۲۰۰ نفر از دوستان صمیمی و نزدیکم را برای مهمانی در ساحل
دعوت می‌کنم. غذا به شکل بوفه سرو می‌شود و هر کس هر چیزی خواست می‌تواند بخورد. ساحل هم مکانی عمومی است; هر کسی هم حق دارد از این فضا استفاده کند. و وقتی بی‌خانمان از این حق محروم می‌شود، در واقع مشکلات ما در دستیابی به حق شهروندی شروع می‌شود.
شخصیت‌های ثروتمند و قدرتمند زیادی در فورت لادردیل زندگی می‌کنند. با ساحل زیبای اقیانوس آتلانتیک، شهر بسیار زیبا شده و مردم از سراسر جهان برای دیدن زیبایی‌های آن به اینجا سفر می‌کنند. پولدار‌ها علاقه‌ای ندارند بی‌خانمان‌ها به این ساحل زیبا بیایند و ظاهر آن را به هم بریزند. شهردار و اعضای شورای شهر هم تحت فشار همین پولدار‌ها هستند.
: آرنولد آبوت نود ساله در حال صحبت با
فردی که برای خوردن غذا آمده است. سازمان لاو دی نیبر "همسایه خود را دوست
بدارید"دو بار در هفته توزیع غذا را سازماندهی می‌کند. عکس از صفحه فیسبوک
سازمان لاو دای نیبر
آرنولد آبوت نود ساله، سرباز سابق آمریکایی است که در فورت لادردیل در فلوریدا زندگی می‌کند، او همیشه در خط مقدم برای حمایت از حقوق شهروندی قرار دارد. او همواره کمک حال بی‌خانمان‌ها بوده است. این کهنه سرباز در ۲۳ سال گذشته هر هفته در یک پلاژ عمومی در این شهر به صورت رایگان برای بی‌خانمان‌ها غذا سرو می‌کند. فعالیتی که از سوی شهرداری به عنوان فعالیتی غیرقانونی اعلام شده است. اما انگار او خیال ندارد در این زمینه کوتاه بیاید.
روز ۲۱ اکتبر، شورای شهرداری فورت لادردیل تدابیری اندیشید که تاثیر مستقیم بر بی‌خانمان‌ها دارد. در مقررات جدید آمده است که هر نهادی که در مکان‌های عمومی برای بی‌خانمان‌ها غذا توزیع می‌کند، باید در آن مکان توالت سیار نیز تعبیه کند. جک سیلر، شهردار این شهر، از اجرای این مقررات درباره سازمان مردم نهاد آقای ابوت حمایت کرده است اما آقای ابوت معتقد است این قانون سختگیرانه تنها یک شیوه زیرکانه برای خلاص شدن از شر بی‌خانمان‌ها در سواحل و حذف کردن آن‌ها از مناظر عمومی است. آقای ابوت از کار خود باز نایستاده و همچنان به عنوان داوطلب در سازمان غیردولتی "لاو دی نیبر"که خود تاسیس کرده به کارش ادامه می‌دهد. همین امر باعث شده است تا چندین احضارنامه برای او صادر و از او خواسته شده تا در دادگاه حاضر شود. در صورت اثبات جرم، آقای ابوت به ۶۰ روز زندان و ۵۰۰ دلار جریمه محکوم خواهد شد.
آرتور آبوت در حال سرو غذا از سوی سازمان خیریه خود عکس از صفحه فیسبوک سازمان لاو دای نیبر
شرکت کننده
من از زندان نمیترسم
در سال ۱۹۹۹، شهرداری را برای اینکه نمی‌خواست ما در کنار ساحل توزیع
غذا توزیع کنیم مورد پیگرد حقوقی قرار دادیم و برنده شدیم. اما قوانینی که
امسال تصویب شد همه این پیشرفت‌ها را در زمینه حقوق بی‌خانمان‌ها پایمال
می‌کند. قانون‌های عجیبی وضع کرده اند. مثلا می‌گویند وقتی برای
بی‌خانمان‌ها غذا سرو می‌کنید باید توالت سیار هم با خود بیاورید. قانونی
وضع کردند که امکان خوابیدن برای بی‌خانمان‌ها را در برخی مناطق ناممکن
می‌کند. حتی گشت شبانه گذاشتند تا اگر کسی در منطقه مورد نظر خوابید از او
عکس بگیرند و فردای آن شب آن بی‌خانمان را دستگیر کنند. این گشت‌ها
وحشتناکند. این‌ها مردمانی پر از نفرت هستند که من همه عمرم با آن‌ها
مبارزه می‌کردم. پلیس بار‌ها در هنگام توزیع غذا در محل ما آمده و
احضاریه‌ها را به من داده که چرا این قوانین را نقض کردم. واقعیت آن است که
من این احضاریه را به نوعی بازداشت بدون دستبند می‌دانم؛ چرا که برای هر
احضاری باید در دادگاه حاضر می‌شدم. چند شب پیش، پلیس لباس شخصی فرستادند
تا مراقب کارهای ما باشد.
با این حال، من هیچ ترسی از زندان ندارم. در دهه ۱۹۶۰ برای مبارزه برای کسب حق رای سیاه پوستان به جنوب آمریکا رفتم. من علیه شبه نظامیان "کوکلاکس کلان"وارد عمل شدم که خیلی از آن‌ها از نیروی پلیس بودند. پس پلیس فورت لادردیل فلوریدا من را نمی‌ترساند. تنها هدف من آن است که
مطمئن شوم این افراد که از گرسنگی رنج می‌برند، غذای خوبی در کنار ساحل بخورند.
من در برنامه ای رادیویی مناظره‌ای با شهردار داشتم که از من می‌پرسید چرا این برنامه غذای رایگان را به یک ساختمان متروکه محلی که در حال فروریختن است، منتقل نمی‌کنم. در جواب گفتم: گوش کن، هفته‌ای یک بار، من ۲۰۰ نفر از دوستان صمیمی و نزدیکم را برای مهمانی در ساحل
دعوت می‌کنم. غذا به شکل بوفه سرو می‌شود و هر کس هر چیزی خواست می‌تواند بخورد. ساحل هم مکانی عمومی است; هر کسی هم حق دارد از این فضا استفاده کند. و وقتی بی‌خانمان از این حق محروم می‌شود، در واقع مشکلات ما در دستیابی به حق شهروندی شروع می‌شود.
شخصیت‌های ثروتمند و قدرتمند زیادی در فورت لادردیل زندگی می‌کنند. با ساحل زیبای اقیانوس آتلانتیک، شهر بسیار زیبا شده و مردم از سراسر جهان برای دیدن زیبایی‌های آن به اینجا سفر می‌کنند. پولدار‌ها علاقه‌ای ندارند بی‌خانمان‌ها به این ساحل زیبا بیایند و ظاهر آن را به هم بریزند. شهردار و اعضای شورای شهر هم تحت فشار همین پولدار‌ها هستند.
من با کوکلاس کلان ها درافتادم ، از پلیس فلوریدا نمیترسم
یکی از داوطلب‌ها با یکی از بی‌خانمان‌ها صحبت
می‌کند. ساحل آتلانتیک در پس تصویر مشاهده می‌شود در این شهر که یک میلیون
جمعیت دارد ده هزار نفر آن‌ها بی‌خانمان هستند.
تنها سه پناهگاه برای بی‌خانمان‌ها داریم که هر کدام فقط ۶۰۰ تخت
دارند. این افرادی که به محل توزیع غذای ما می‌آیند در واقع آمریکایی‌هایی
هستند که بدشانسی آورده اند. اقتصاد بد شده و اگر کسی خانواده‌ای نداشته
باشد که او را به خانه خود بپذیرد، جایی جز خیابان برای او نمی‌ماند. به
این خاطر است که این شام خیلی مهم است. کار زیبایی است. ما با میوه و
سبزیجات تازه شام با کیفیت حاضر می‌کنیم و آن‌ها نیز کنار ساحل هم از غذا و
هم از منظره زیبا لذت می‌برند.
آبوت، خود سرآشپز است و عاشق آموزش مهارت‌های آشپزی به کارآموزان حین تهیه غذا برای بی‌خانمان‌ها است
کارآموزان آشپزی که خود به جامعه بی‌خانمان‌ها تعلق دارند، در حال تهیه غذا برای بی‌خانمان‌ها هستند
از آنجایی که مردم فکر می‌کنند شهرداری یک پیرمرد فرتوتی را مورد
پیگرد قانونی قرار داده، این ماجرا به صورت گسترده‌ای در رسانه ها بازتاب
یافت. اگر چهل سالم بود این قدر توجه نشان نمی‌دادند. من با گزارشگرانی از
کشورهای مختلف در سراسر جهان گفت‌و‌گو کردم. حتی از چین و مسکو هم به من
زنگ می‌زنند.
خیلی تعجب کردم چنین کشورهایی با گرایش کمونیستی به این موضوع علاقه نشان دادند. اما آنچه آن‌ها نمی‌دانند این است که در آمریکا دموکراسی برای همه نیست. تنها بخشی از جامعه از دموکراسی بهره می‌برد."
خیلی تعجب کردم چنین کشورهایی با گرایش کمونیستی به این موضوع علاقه نشان دادند. اما آنچه آن‌ها نمی‌دانند این است که در آمریکا دموکراسی برای همه نیست. تنها بخشی از جامعه از دموکراسی بهره می‌برد."
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر