10:14:20 AM 1393/3/10
محسن معصومی
|
”وزوز“
های ”ماماچه پلیدک“ در عرصه جنگ روانی علیه آزادیخواهان این سرزمین، از دو
جنبه قابل توجه است. اول اینکه، سقوط اخلاقی بریده مفلوکی که کارآموز مکتب
لاجوردی جلاد شده و حالا برای اثبات ندامتش در برابر گشتاپوی ملایان، با
همان سبعیت، هیچ مرزی، ولو تیز کردن تیغ جلاد علیه خویشاوندان نزدیک خودش
را هم نگه نمی دارد.
انحطاطی که در محمل پزهای غلیظ حقوق بشری، دلسوز نشان دادنهای مهوع مهربانتر از مادری و ننه من غریبمهای تصنعی درباره رزمندگان آزادی در لیبرتی، که مثلاً: ”… خشمگینم… غمگینم و سرشار از فریادی که وجودم را تلخ کرده است… نمی توانم حالم را توصیف کنم. در مرگ مظلومانه بچه هایی که تک به تک خاموش می شوند…“ یا ”… اما یک سؤال عمق گلویم را می سوزاند… تا کی خاموش بنشیینم تا شاید اندکی از آنها را منتقل کنند!؟ تا کی خاموش بنشینیم تا آنها را وجه المصالحه قراردادهای پشت صحنه قرار دهند!؟ تا کی بنشینیم و مرگ تک تک عزیزانمان را در چنین شرایطی شاهد باشیم!؟ …“ جلوه می نمایاند تا بعد با نشاندن قربانی به جای جلاد، با روضه خوانی به بهانه مرگ کشتگان، شلاق را به روی زندگانشان بکشد و هر چه بیشتر دشنه جلاد را در بدن قربانی جاگیر کند، این رذیلت و پستی، نشان از میزان سقوط و عمق پیوند با دشمن است.
ارائه چهره ای شیطانی از مجاهدین، با طامات بافی در مورد آنها در آسمانها و تخیلات، به منظور هموار و موجه کردن کشتار و قتل بعدی شان، آن هم روزی که در روی زمین، سردژخیم قضاییه رژیم در تهران درخواست استرداد مجاهدین را از عراق برای کشتارشان می کند، قطعات پازل و تقسیم مسئولیتهای توطئه جنایتکارانه ای ا ست که می توان آن را بخشی از یک ایز گم کنی اطلاعاتی امنیتی ابلهانه نامید و رسواتر از آنست که بتوان در پوشش و محمل لعابهای انسانی آن را پوشاند. جلوه دیگری از همان دجال بازیهای احمدی نژادی گونه در پیگیری خون و حقوق ”یک شهروند جمهوری اسلامی به نام خانم ندا آقا سلطان“ یا احساس مسئولیت آخوند گوش خوار، غلامحسین اژه ای در دنبال کردن ظلمی که بر شهید ستار بهشتی رفته بوده است، یا آنچه که جانی سنگدل، صادق لاریجانی در پیگیری کهریزک و آنچه بر زندانیان آن رفته بود، نشان می داد، اشک تمساح ریختنهایی که هدفش اثبات بی گناهی و برائت قاتل و محکوم کردن مظلوم به جای آن است.
صنعت وارونه گویی و ”واجب دانستن“ هر دروغ، هر فسق و فساد و هر عمل حرام، برای حفظ حکومت، با فتوای علنی و رسمی خمینی دین فروش، البته دستاورد این نظام منحوس است و یک سقف بالاتر مذهبی به ماکیاولیسم می دهد، و برای کسانی که نه از شرم چیزی می دانند و نه از حیا بویی برده اند توجیه کننده نیازهای یومیه در پیشبرد غرائز حیوانی شان می شود.
لذا، از مزدور مواجب بگیری که در پی حیات خفیف خائنانه اش تن به هر خواری و خودفروشی سیاسی برای این نظام داده اصلاً شیوه ای مذموم نیست. اما غرغره ترّهات هزار بار رسوا شده تبلیغات آخوندی به صورت این که ”… به کجا رسیده اید با کشته هایی که از دیوار ایدئولوژی و استراتژی تان بالا رفته اند!؟ …“ و ”… استراتژی مرده…“ تان و غیره، اولاً نشان داد که زیر آن دلسوزیهای دجالانه برای مثلاً خواهر راضیه کرمانشاهی عضو ارشد شورای رهبری مجاهدین و طلبکاری بابت ”… زنی خوزستانی با سادگی و خلوص روستایی و به غایت زحمتکش…“ از خود مجاهدین! چه حرفهایی سیاسی در میان است و مأموریت محوله در این گونه سینه به تنور چسباندنها، بر سر زبان انداختن چه حرفهایی است؟!
ثانیا دیگر غلطهای اضافی از دهان خائن واداده ایست که مدتهاست نه به فکر مبارزه با رژیم، بلکه درپی اثبات ضعیفگی و کنیزی اش به این نظام زن ستیز و نشان دادن جای دوست ودشمن در معرکه گیریهای آنست.
11سال پیش در کشور فرانسه، نماینده دولت به نام قاضی بروگیر، که فهم و شعور سیاسی- استراتژیکی اش میلیونها برابر ”ماماچه پلیدک“ است، و آن قدر ابله نبود که در پیشبرد معامله با ملایان، حرفهای خنده دار گشتاپوی آخوندی را طابق النعل بالنعل انعکاس دهد، ”مجاهدینی که حتی بی سلاح هم شده بودند“ را ”برهم زنندهٴ نظم ژئواستراتژیکی منطقه“ برآورد کرده بود و تمام سرویس جاسوسی دولت مزبور هم با همه وزن، حقه ها و دغلهای فوق مدرن و پیشرفته روانی و ژورنالیستی شان با امثال همین اتهاماتی که ”ماما چه“ الآن در پی نشخوار پس مانده های آن است، پشت کمرشکن کردن مجاهدین به همین دلیل رفته بود. ولی النهایه در همین فرانسه، قضاییه نه تنها به چنان خزعبلاتی وقعی نگذاشت، بلکه به صورت تاریخی، در یک حکم قضایی، گواهی به مشروعیت اقدامات مجاهدین در همه اشکال نبردشان با رژیم پلید ولایت فقیه داد.
در کنار همین رویداد، در اقداماتی مشابه، باز انبوه لاشخورهای سیاسی دیگر که ”ماماچه“ را حتی به عنوان خبرچین جدی خود هم نمی پذیرند، در بیست دادگاه آنچه در توان سیاسی، حقوقی و قانونی کشورهایشان داشتند به میدان آوردند تا برای هموار کردن راه آلترناتیوهای استعماری، آلترناتیو انقلابی را از سر راه بردارند و استراتژی مجاهدین را به شکست بکشانند ولی دست از پا درازتر، سرافکنده و مغبون بازگشته، بال و پر ریختند، بنابراین ”وزوز“ های پشه گونه و حرف زدن درباره استراتژی سرنگونی، گنده تر از دهان کثیف پادوی دون پایه رژیمی است که خودش با هزار زبان که صریحتر از آن امکان ندارد با انتشار کتاب، کمپین، نمایشگاه، سریال سازی و تبلیغات شبانه روزی و رقصاندن بریده مزدوران، وحشت خود را از حقانیت، اصالت و آینده داری این استراتژی بیان و به درستی آن در گذشته و آینده اعتراف کرده است.
اما نکته دومی که باید توجه کرد، فلاکت و افلاس رژیم زهرخورده ولایت فقیه است، که روزی با کشاندن ”همه با هم“ لاشخورهای دنیای سیاست، با بمبارانهای مهیب و توان نظامی ابرقدرتها به هماوردی ما می آمد و با آن حال، هیچ غلطی نکرد و حالا با ”وزوز“ پشه گونه ”ماماچه پلیدک“ سودای هماوردی با ما و استراتژی ما را دارد، راستی که این حد از ادبار و افلاس و درماندگی عبرت آموز است، این روند، سیر امور در دنیای واقعی و سمت و سوی حل تضادها رو به جهت مشخص تاریخ را نشان می دهد، رژیمی در آستانه نوشیدن جامهای پی درپی زهر و از دست دادن نقطه اتکای استراتژیکی بمب اتمی، صد پاره در درون، با انبوهی تضادهای حاد اجتماعی اقتصادی، نشسته بر روی آتشفشانی از خشم انفجاری توده ها و مقاومتی منسجم، متحد و یکپارچه با بالاترین انگیزه و پشتوانه سیاسی و مردمی، با گسترشی تا اعماق جامعه و اقصی نقاط دنیا، آیا شکی در این هست که کدام یک پیروز نبرد خواهند بود؟
محسن معصومی
2خرداد93- لیبرتی.
انحطاطی که در محمل پزهای غلیظ حقوق بشری، دلسوز نشان دادنهای مهوع مهربانتر از مادری و ننه من غریبمهای تصنعی درباره رزمندگان آزادی در لیبرتی، که مثلاً: ”… خشمگینم… غمگینم و سرشار از فریادی که وجودم را تلخ کرده است… نمی توانم حالم را توصیف کنم. در مرگ مظلومانه بچه هایی که تک به تک خاموش می شوند…“ یا ”… اما یک سؤال عمق گلویم را می سوزاند… تا کی خاموش بنشیینم تا شاید اندکی از آنها را منتقل کنند!؟ تا کی خاموش بنشینیم تا آنها را وجه المصالحه قراردادهای پشت صحنه قرار دهند!؟ تا کی بنشینیم و مرگ تک تک عزیزانمان را در چنین شرایطی شاهد باشیم!؟ …“ جلوه می نمایاند تا بعد با نشاندن قربانی به جای جلاد، با روضه خوانی به بهانه مرگ کشتگان، شلاق را به روی زندگانشان بکشد و هر چه بیشتر دشنه جلاد را در بدن قربانی جاگیر کند، این رذیلت و پستی، نشان از میزان سقوط و عمق پیوند با دشمن است.
ارائه چهره ای شیطانی از مجاهدین، با طامات بافی در مورد آنها در آسمانها و تخیلات، به منظور هموار و موجه کردن کشتار و قتل بعدی شان، آن هم روزی که در روی زمین، سردژخیم قضاییه رژیم در تهران درخواست استرداد مجاهدین را از عراق برای کشتارشان می کند، قطعات پازل و تقسیم مسئولیتهای توطئه جنایتکارانه ای ا ست که می توان آن را بخشی از یک ایز گم کنی اطلاعاتی امنیتی ابلهانه نامید و رسواتر از آنست که بتوان در پوشش و محمل لعابهای انسانی آن را پوشاند. جلوه دیگری از همان دجال بازیهای احمدی نژادی گونه در پیگیری خون و حقوق ”یک شهروند جمهوری اسلامی به نام خانم ندا آقا سلطان“ یا احساس مسئولیت آخوند گوش خوار، غلامحسین اژه ای در دنبال کردن ظلمی که بر شهید ستار بهشتی رفته بوده است، یا آنچه که جانی سنگدل، صادق لاریجانی در پیگیری کهریزک و آنچه بر زندانیان آن رفته بود، نشان می داد، اشک تمساح ریختنهایی که هدفش اثبات بی گناهی و برائت قاتل و محکوم کردن مظلوم به جای آن است.
صنعت وارونه گویی و ”واجب دانستن“ هر دروغ، هر فسق و فساد و هر عمل حرام، برای حفظ حکومت، با فتوای علنی و رسمی خمینی دین فروش، البته دستاورد این نظام منحوس است و یک سقف بالاتر مذهبی به ماکیاولیسم می دهد، و برای کسانی که نه از شرم چیزی می دانند و نه از حیا بویی برده اند توجیه کننده نیازهای یومیه در پیشبرد غرائز حیوانی شان می شود.
لذا، از مزدور مواجب بگیری که در پی حیات خفیف خائنانه اش تن به هر خواری و خودفروشی سیاسی برای این نظام داده اصلاً شیوه ای مذموم نیست. اما غرغره ترّهات هزار بار رسوا شده تبلیغات آخوندی به صورت این که ”… به کجا رسیده اید با کشته هایی که از دیوار ایدئولوژی و استراتژی تان بالا رفته اند!؟ …“ و ”… استراتژی مرده…“ تان و غیره، اولاً نشان داد که زیر آن دلسوزیهای دجالانه برای مثلاً خواهر راضیه کرمانشاهی عضو ارشد شورای رهبری مجاهدین و طلبکاری بابت ”… زنی خوزستانی با سادگی و خلوص روستایی و به غایت زحمتکش…“ از خود مجاهدین! چه حرفهایی سیاسی در میان است و مأموریت محوله در این گونه سینه به تنور چسباندنها، بر سر زبان انداختن چه حرفهایی است؟!
ثانیا دیگر غلطهای اضافی از دهان خائن واداده ایست که مدتهاست نه به فکر مبارزه با رژیم، بلکه درپی اثبات ضعیفگی و کنیزی اش به این نظام زن ستیز و نشان دادن جای دوست ودشمن در معرکه گیریهای آنست.
11سال پیش در کشور فرانسه، نماینده دولت به نام قاضی بروگیر، که فهم و شعور سیاسی- استراتژیکی اش میلیونها برابر ”ماماچه پلیدک“ است، و آن قدر ابله نبود که در پیشبرد معامله با ملایان، حرفهای خنده دار گشتاپوی آخوندی را طابق النعل بالنعل انعکاس دهد، ”مجاهدینی که حتی بی سلاح هم شده بودند“ را ”برهم زنندهٴ نظم ژئواستراتژیکی منطقه“ برآورد کرده بود و تمام سرویس جاسوسی دولت مزبور هم با همه وزن، حقه ها و دغلهای فوق مدرن و پیشرفته روانی و ژورنالیستی شان با امثال همین اتهاماتی که ”ماما چه“ الآن در پی نشخوار پس مانده های آن است، پشت کمرشکن کردن مجاهدین به همین دلیل رفته بود. ولی النهایه در همین فرانسه، قضاییه نه تنها به چنان خزعبلاتی وقعی نگذاشت، بلکه به صورت تاریخی، در یک حکم قضایی، گواهی به مشروعیت اقدامات مجاهدین در همه اشکال نبردشان با رژیم پلید ولایت فقیه داد.
در کنار همین رویداد، در اقداماتی مشابه، باز انبوه لاشخورهای سیاسی دیگر که ”ماماچه“ را حتی به عنوان خبرچین جدی خود هم نمی پذیرند، در بیست دادگاه آنچه در توان سیاسی، حقوقی و قانونی کشورهایشان داشتند به میدان آوردند تا برای هموار کردن راه آلترناتیوهای استعماری، آلترناتیو انقلابی را از سر راه بردارند و استراتژی مجاهدین را به شکست بکشانند ولی دست از پا درازتر، سرافکنده و مغبون بازگشته، بال و پر ریختند، بنابراین ”وزوز“ های پشه گونه و حرف زدن درباره استراتژی سرنگونی، گنده تر از دهان کثیف پادوی دون پایه رژیمی است که خودش با هزار زبان که صریحتر از آن امکان ندارد با انتشار کتاب، کمپین، نمایشگاه، سریال سازی و تبلیغات شبانه روزی و رقصاندن بریده مزدوران، وحشت خود را از حقانیت، اصالت و آینده داری این استراتژی بیان و به درستی آن در گذشته و آینده اعتراف کرده است.
اما نکته دومی که باید توجه کرد، فلاکت و افلاس رژیم زهرخورده ولایت فقیه است، که روزی با کشاندن ”همه با هم“ لاشخورهای دنیای سیاست، با بمبارانهای مهیب و توان نظامی ابرقدرتها به هماوردی ما می آمد و با آن حال، هیچ غلطی نکرد و حالا با ”وزوز“ پشه گونه ”ماماچه پلیدک“ سودای هماوردی با ما و استراتژی ما را دارد، راستی که این حد از ادبار و افلاس و درماندگی عبرت آموز است، این روند، سیر امور در دنیای واقعی و سمت و سوی حل تضادها رو به جهت مشخص تاریخ را نشان می دهد، رژیمی در آستانه نوشیدن جامهای پی درپی زهر و از دست دادن نقطه اتکای استراتژیکی بمب اتمی، صد پاره در درون، با انبوهی تضادهای حاد اجتماعی اقتصادی، نشسته بر روی آتشفشانی از خشم انفجاری توده ها و مقاومتی منسجم، متحد و یکپارچه با بالاترین انگیزه و پشتوانه سیاسی و مردمی، با گسترشی تا اعماق جامعه و اقصی نقاط دنیا، آیا شکی در این هست که کدام یک پیروز نبرد خواهند بود؟
محسن معصومی
2خرداد93- لیبرتی.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر