سه شنبه, می 27, 2014 - 14:00
برزیل،
کشوری فوتبالی با طعم قهوه، سرزمینی که چند سالی است صنعتی شده، اما
همچنان به قهوه و صدور فوتبالیست به اقصی نقاط جهان شهرت دارد
به
گزارش مجله ورزشی، اینجا حرف اول و آخر همه مردم به فوتبال خلاصه می شود،
فوتبالی که حتا افراد فقیر و پابرهنه ها هم در آن سهیم هستند و تنها به قشر
خاصی معطوف نیست.
اتفاقن خیلی از همین پابرهنه ها بودند که امروز برای خودشان در سطح اول فوتبال جهان جایی دست و پا کردند، شاید آنها بیشتر تشنه موفقیت بودند یا قدر موقعیت ها را بیشتر می دانستند.
24 خرداد ماه رقابت های جام جهانی در این سرزمین آغاز خواهد شد، بزرگترین و پرجمعیت ترین کشور آمریکای جنوبی که از لحاظ وسعت در جهان بعد از کشورهای روسیه، کانادا، چین و آمریکا قرار دارد. مردم برزیل به زبان پرتغالی صحبت می کنند.
اگر آرژانتین با مارادونا در فوتبال جهان شناخته می شود، شناسنامه برزیل یه جورایی با پله گره خورده است.
بچه های سرزمین قهوه عادت کرده اند چهره های مطرح فوتبال جهان را با لباس طلایی رنگ برزیل ببینند، چهره هایی همچون پله، جرزینهو، زیکو، سوکراتس، روماریو، ریوالدو، روبرتو کارلوس، رونالدینیو، روبینیو، کاکا، رونالدو، نیمار و دو سه جین بازیکن مطرح دیگر.
البته این کشور در آستانه جام جهانی چندان هم بی مشکل نیست، برزیل به جز اکوادور و شیلی با تمام کشورهای آمریکای جنوبی مرز مشترک دارد که مرزهای آبی و جنگل های پوشیده از درخت آمازون هم شامل آن می شود، این یعنی احتمال ورود مهاجران غیرقانونی برای تماشای بزرگترین رویداد ورزشی جهان.
مسئولان برزیلی یک مشکل بزرگتر هم دارند، آنها نگران کنترل نظم عمومی در جریان برگزاری مسابقات جام جهانی هستند، آماده باش 157 هزار نیروی پلیس و احتمال سرقت و آدم ربایی نشان می دهد این جام آنطور که تصور می شود بی حاشیه نیست؛ چرا که برخی از مناطق این کشور به واسطه مشکلاتی که دارد از همین الان کابوس برگزارکنندگان جام جهانی شده و اعتراض های گسترده مردم که از برگزاری این جام در سرزمین شان ناراحت هستند، هم مزید بر علت است.
به هر حال جام جهانی و حضور چهرهای مطرح فوتبال دنیا در کنار 157 هزار نیروی پلیس و امنیتی که مسوولیت حفظ امنیت در این جام را بر عهده دارند، برزیل را با میزبانان گذشته جام جهانی متفاوت کرده است. تفاوتی که اگر با قهرمانی طلایی پوشان این کشور همراه نشود، باید منتظر واکنش شدید مردم این سرزمین بود. آیا شاگردان اسکولاری این قدرت را دارند که جام را در خانه خود حفظ نکنند؟
پایان خبر./.
داریوش حاجبی
اتفاقن خیلی از همین پابرهنه ها بودند که امروز برای خودشان در سطح اول فوتبال جهان جایی دست و پا کردند، شاید آنها بیشتر تشنه موفقیت بودند یا قدر موقعیت ها را بیشتر می دانستند.
24 خرداد ماه رقابت های جام جهانی در این سرزمین آغاز خواهد شد، بزرگترین و پرجمعیت ترین کشور آمریکای جنوبی که از لحاظ وسعت در جهان بعد از کشورهای روسیه، کانادا، چین و آمریکا قرار دارد. مردم برزیل به زبان پرتغالی صحبت می کنند.
اگر آرژانتین با مارادونا در فوتبال جهان شناخته می شود، شناسنامه برزیل یه جورایی با پله گره خورده است.
بچه های سرزمین قهوه عادت کرده اند چهره های مطرح فوتبال جهان را با لباس طلایی رنگ برزیل ببینند، چهره هایی همچون پله، جرزینهو، زیکو، سوکراتس، روماریو، ریوالدو، روبرتو کارلوس، رونالدینیو، روبینیو، کاکا، رونالدو، نیمار و دو سه جین بازیکن مطرح دیگر.
البته این کشور در آستانه جام جهانی چندان هم بی مشکل نیست، برزیل به جز اکوادور و شیلی با تمام کشورهای آمریکای جنوبی مرز مشترک دارد که مرزهای آبی و جنگل های پوشیده از درخت آمازون هم شامل آن می شود، این یعنی احتمال ورود مهاجران غیرقانونی برای تماشای بزرگترین رویداد ورزشی جهان.
مسئولان برزیلی یک مشکل بزرگتر هم دارند، آنها نگران کنترل نظم عمومی در جریان برگزاری مسابقات جام جهانی هستند، آماده باش 157 هزار نیروی پلیس و احتمال سرقت و آدم ربایی نشان می دهد این جام آنطور که تصور می شود بی حاشیه نیست؛ چرا که برخی از مناطق این کشور به واسطه مشکلاتی که دارد از همین الان کابوس برگزارکنندگان جام جهانی شده و اعتراض های گسترده مردم که از برگزاری این جام در سرزمین شان ناراحت هستند، هم مزید بر علت است.
به هر حال جام جهانی و حضور چهرهای مطرح فوتبال دنیا در کنار 157 هزار نیروی پلیس و امنیتی که مسوولیت حفظ امنیت در این جام را بر عهده دارند، برزیل را با میزبانان گذشته جام جهانی متفاوت کرده است. تفاوتی که اگر با قهرمانی طلایی پوشان این کشور همراه نشود، باید منتظر واکنش شدید مردم این سرزمین بود. آیا شاگردان اسکولاری این قدرت را دارند که جام را در خانه خود حفظ نکنند؟
پایان خبر./.
داریوش حاجبی
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر